Фаннинг маъруза матни

Эркпарварлик.
Агар инсонпарварлик тамойили шахснинг барча
инсоний ҳақ-ҳуқуқлари ҳимоясида турса, яъни анча кенг қамровли ва умумий
интилиш бўлса, эркпарварлик тамойили унинг маълум маънода
муайянлашган бир қисми ҳисобланади. Эркпарварлик инсоннинг энг олий
ҳуқуқи - эркин, озод яшаш ҳуқуқини ҳимоя қилиши билан муҳимдир. Зеро,
эрксиз инсон - асир, эрксиз миллат - қул, эрксиз мамлакат - мустамлака.
Эркпарварлик, аввало, ўз миллати, ўз Ватани эрки учун, қолаверса, бошқа
миллатлар ва ватанлар эрки учун курашни ҳаётининг мақсади қилиб қўйган
инсонлар тамойилидир.
Эркпарвар инсон қулликнинг, мутеликнинг ҳар қандай кўринишини
инкор этиши баробарида инсон ҳуқуқларининг том маънодаги жангчисига
ҳам айланади. Бу жангчи бир томондан, ҳар бир шахснинг сўз эркинлиги, ўз
фикрини эркин баён қилиши, сайлаш ҳуқуқи, виждон эркинлиги учун
курашади, иккинчи томондан, бутун-бутун миллатлар эрки масаласини

---

ўртага ташлар экан, маълум маънода миллий озодлик ҳаракатлари учун ҳам
туртки беради.
Одатда, эркпарвар шахслар муайян даврнинг қаҳрамонларига
айланадилар. Зеро, улар ўзгалар эрки учун ўз эркини, ўз ҳаётини қурбон
қилишдан ҳам чўчимайдилар. Бунинг ёрқин мисоли буюк инглиз мумтоз
шоири Жорж Байрон сиймосидир. У инглиз бўлатуриб, ўз ватани Англияда
Ирландия озодлиги, ирландлар эрки учун курашди: ҳайрат ва нафратга
учради, Ватанни тарк этишга мажбур бўлди. Ўз юртида эрк учун курашиш
бахтидан маҳрум бўлган шоир ўзга ватанлар эрки учун курашга отланди ва
Италияни Австрия истибдодидан озод қилиш ҳаракатининг раҳбарларидан
бирига айланди. Бу ҳақда у шундай деб ёзган эди:
Эрк учун Ватанда қилолмасанг жанг,
Сен қўшни ватанлар эрки деб кураш;
Тут Юнон, Румонинг туғини таранг,
Бошингни тика бил эрк учун саркаш!
Эзгулик йўлида бўлсанг қаҳрамон,
Сен инсон эрки деб курашсанг азот,
Бир куни, сиртмоқдан гар қолсанг омон,
Жўмард деб алқагай сени одамзот!
Италиядаги озодлик ҳаракати мағлубиятга учрагач, Байрон Қадим
Юнонистонни Туркия зулмидан озод қилиш учун курашди. У Юнонистонда,
ботқоқлик ёнидаги Миссолунги шаҳрида оғир безгакдан вафот этди. Унинг
ўлими ҳам истибдодга қарши шиорга айланди - қўзғолончилар «Байрон
учун!» деган жанговар ҳайқириқ билан жангга отилдилар. Беназир шоир,
Юнонистоннинг озод қилинган қисми генерал-губернатори, эрксевар
қўмондон ва улуғ инсон хотирасига юнон халқи йигирма бир кун қора кийиб,
мотам тутди. Ҳамма черковларда Байрон ҳаққига ибодат қилинди.
Дарҳақиқат, эркпарварлик тамойилини ҳаётининг маъноси деб билган
инсонларнинг маънавий умри боқий, улар келажак авлодлар учун идеал
бўлиб қоладилар.
Айни пайтда, бу тамойил кенг ижтимоий-сиёсий маънода ҳам
қўлланилади. Буни эркпарвар давлатлар фаолиятида кўриш мумкин. Шуни
ҳам айтиш керакки, эркпарварлик тамойилидан бир оз бўлсада, ўз
манфаатлари йўлида фойдаланишга, шу орқали сиёсий обрў олишга интилиш
ҳоллари, афсуски, учраб туради. Баъзи давлатлар томонидан ўзга
мамлакатлар ички ишларига аралашиш учун эркпарварликни ниқоб қилиб
иш кўришга уринишлар ҳам йўқ эмас. Бироқ бундай сиёсий қаллобликлар
жаҳон жамоатчилиги томонидан дарҳол илғаб олинади ва фош этилади. Зеро,
эркпарварлик энг аввало шаффофлик даражасидаги покликни, ҳалолликни
талаб қилади, озгинагина доғни ҳам кўтара олмайди.
Ватанпарварлик.
Энг маълум ва машҳур тамойил, бу - ватанпарварлик.
У инсоннинг ўз Ватанига муҳаббатини, уни асраб-авайлашга бўлган
иштиёқини англатувчи ахлоқий тушунча. Уни кўпинча Ватан душманларига

---

қарши маънавий-мафкуравий қурол сифатидагина талқин этадилар. Аслида
эса бу тамойилнинг қамрови анча кенг - у инсонпарварликнинг нисбатан
муайянлашган шакли. У, энг аввало, ўз ватандошлари эркини асраш учун
кураш, инсон озодлиги йўлидаги хатти-ҳаракатлардир. Ватан ҳимояси, бу -
инсон ҳимояси, миллат ҳимояси. Лекин бу ҳимоя, юқорида айтганимиздек,
фақат жанг майдонида эмас, балки барча соҳаларда ҳам намоён бўлиши
мумкин. Ҳар жабҳада Ватан эришган муваффақиятлардан қувониш,
муваффақиятсизликлардан қайғуриш, Ватан билан ғурурланиш, унинг ҳар
бир қарич ерига, биносининг ҳар бир ғиштига, қадимий обидаларига, илм-
фан ва санъатдаги ютуқларига меҳр билан қараш, уларни кўз қорачиғидек
асраб-авайлаш булар ҳаммаси ватанпарварликдир.
Ватанпарварлик тамойили Ватан тушунчасини фидойиларча идрок
этиш, муайян ҳудуд ва халққа муҳаббат ҳисси сингари омиллар билан
боғлиқ. Зотан, маълум бир мамлакат фуқароси ўша мамлакатдаги асосий
этник гуруҳ вакили бўлмаслиги ҳам мумкин. Турли шарт-шароит тақозоси
билан бошқа бир ҳудудга, мамлакатга келиб қолиб кетган фуқаролар, ўз
тарихий ватанидан олисда туғилганлар кам эмас. Уларнинг кўпчилигида
«тарихий Ватан» тушунчаси хаёлий бир қўмсаш, ширин ғусса, ўткинчи
интилиш тарзида ифода топади. Аслида эса бу - мазкур Ватанга муҳаббат
эмас, балки ўз аждодларига, олис хотирага ҳурматдан, экзотик ҳиссиётлардан
келиб чиқади; ҳақиқий муҳаббат эса, шароит ҳар икки Ватандан бирини
танлашни тақозо этганда, ҳозир яшаб турган Ватани ва ватандошларига
нисбатангина мавжуд экани аниқ-равшан аён бўлади.
Мазкур ҳолатни ажойиб гуржи ёзувчиси Нодар Думбадзе ўзининг
«Hellados» ҳикоясида ғоятда жонли тасвирлаб берган: Сухумининг Венециан
кўчасида Янгули исмли юнон бола отаси билан бирга яшайди. Унинг чап
кўксида «Hellados» (Эллада) деган санчма ёзув бор, у бу билан фахрланиб
юради. Лекин, вақт келиб, юнонларга тарихий ватанларига қайтишга рухсат
берилганида, Янгули кетишни истамайди. Уни отаси қаттиқ калтаклаб,
мажбур қилади. Дўсти Жамол ундан нега отанг билан бирга кетмоқчимассан,
деб сўраганида Янгули шундай жавоб беради: