Еб тўймаган ялаб тўймас

ШУКР ҚИЛГАН...
Бир синфдошим бор эди. Отаси «катта жой»да ишлар, бадавлат яшашарди. Маҳаллада биринчи бў-либ телевизор олишганди. Синфдошим яхши ўқирди. Еттинчи синфни битирган куни мотоциклли бўлди. Мактабни олтин медаль билан тугатди.
Йиллар ўтди. Бир куни кўришиб қолдик.
- Ишлар қалай? - десам, зарда билан қўл силта-
ди:
- Расво! Домлам ўлгудек мараз! Кандидатлик ишимни чўзиб ётибди.
Йиллар ўтди. Тағин кўришдик.
- Ишлар к.алай?
- Расво! Уғлим кўп ичади. Кеча яп-янги машина-ни пачағини чиқариб келди!
Йиллар ўтди. Яна кўришдик.
- Ишлар қалай?
- Расво! Қизимнинг турмуши нотинч. Қайнонаси ёмон. Судлашмоқчиман.
Йиллар ўтди. Синфдошим бетоб деб эшитдим. Шифохонага борсам, ранги бир ҳолатда ётибди.
- Ишлар қалай?
- Расво! Қанд касали деган палакат адойи тамом қилди. Ўлиб-ўлмайман, тузалиб-тузалмайман!
Тавба деб гапирай-ку, фаришталар омин, деган эканми, узоққа бормади, бечора...
Яна бир синфдошим бор эди. Отаси урушдан яримжон бўлиб қайтган, тўкилиб кетай деб турган кулбада туришарди. Яхши ўкирди. Лекин медалга «илинмади».
Йиллар ўтди. Бир куни кўришиб қолдик.
- Ишлар қалай?
- Худога шукр, зўрман! Мебель фабрикасида ишлаяпман. Кундузи дурадгорлик қиламан. Кечаси уч кунда бир қоровулман. Яқинда велосипед олдим.
Йиллар ўтди. Тағин кўришдик.
- Ишлар қалай?
- Худога шукр, зўрман! Ўғлим ўқишни битириб, чет элга ишга кетди.
Йиллар ўтди. Яна кўришдик.
- Ишлар қалай?
- Худога шукр, зўрман! Қизим фарзанд кўрди. Неварамга бешик олишга кетяпман!
Йиллар ўтди. Синфдошим бетоб деб эшитдим. Худди ўгна, бошқа синфдошим ётган шифохонада экан. Ранги бир ҳолатда.
- Ишлар қалай?
- Худога шукр, зўрман! Буйрак жиндай шамол-лабди. Берган дардига шукр!
Яқинда уни тағин кўрдим.
- Ишлар қалай?
- Худога шукр, зўрман! Тўнғич неварамнинг бўйи чўзилиб крлди. Худо хоҳласа, беш-олти йилда невара куёв кўраман. Тўй г а борасан-а?!