Devonu lug`otit turk

-da affiksining chiqish kelishigi uchun qo`llanishi juda kam uchraydi. Olmoshlarda bu-mu, oShul, kәndu-o`z, nәgu, neluk, qamug, anar-unga kabi xarakterli xolatlarni ko`rish mumkin. Sifatning kiyosiy daraja shakli – rәk/rak va -ru affikslari orqali ifodalangan: okushrzk - ko`prok,, kenru - kengroq (Kim ol yolsuz әrsә anna kәnru yol - Kim yo`lsiz bo`lsa, unga kengroq yo`l bor) kabi.
Demak, «Hibatul haqoyiq» asari leksik, fonetik va grammatik jihatdan birinchi navbatda, X-XII asrlarda qo`llangan turkiy adabiy tilning barcha xususiyatlarini aks ettiradi, turkiy qabila tillarining ancha rivojlanaganligini, ma`lum tizimga kela boshlaganligini ko`rsatadi. Shu bilan birga, bu asar o`zining til xususiyatlari jihatdan ma`lum tafovut va farq bo`lishiga qaramay, ko`p jihatdan XIII-XVI asrlarda yaratilgan asarlarning tili bilan umumiylikka ega. Ayni vaqtda, bu asar orqali eski turkiy adabiy tildan eski o`zbek tiliga o`tishda katta kadam qo`yilganligini, unga yaqinlashib kelinganligi ham aniq bilinadi. Bu esa o`sha davrdagi turkiy qabila tillarining o`zaro yaqin munosabatini, ularning rivojlanishini natijasida dastlab o`zbek xalq (elat) tilining tashkil topishi tezlashganligini, Shuningdek, boqsha turkiy elat tillarining shakllanish jarayoni davom etganligini tasdiklaydi.
Alisher Navoiy «Nasoyimul muhabbat»da adib Ahmad YUgnakiy haqida bunday deydi: «Va aning tili turk alfozi bila mavoiz va nasoikka go`yo ermish. Balki aksar turk ulusida xikmat va nuqtalari shoe`dur» va uning quyidagi baytini keltiradi:
Sonakka iliktur, erenge bilik,
Biliksiz eran ul iliksiz sonek