D. O‘rinbayeva m. Rahimova

NAVOIY TABIBLAR HAQIDA 
Tabib  o’z  fani,  ya’ni  tabobat  sohasida  bilimdon,  hoziq  va  kasallarga 
mehribon  bo’lishi  kerak.  Tabibning  so’zlari  muloyim,  o’zi  esa 

---

88 
 
hakimlarning  so’ziga  amal  qiluvchi  va  ularga  mulozim,  xizmat  qiluvchi 
bo’lishi  lozim.  So’zlagan  so’zida  yumshoqlik  va  dilni  xursand  qiluvchi, 
o’zida esa sharmu-hayo va xushfe’llik bo’lishi kerak. 
Shafqat  va  mehribonligi  bo’lgan  tabibning  Isoyi  ruhullohga 
o’xshashligi  bo’ladi.  Isoning  ishi  odamdan  chiqqan  jonni  duo  yordamida 
yana  tanga  kirgizish  bo’lsa,  tabibning  ishi  davo  bilan  chiqayotgan  jonga 
to’sqinlik qilishidir. Bunday tabibning yuzi bemorning ko’ngliga yoqimli, 
so’zi esa har qanday kasalning joniga orom beruvchidir. Uning bergan har 
bir  qadamidagi  davosi  xasta  kishilarga  shifo  yetkizadi.  Uning  tal’ati 
(qiyofasi)  najot  hizr  kabi,  bergan  sharbati  esa  bemor  uchun  obihayot 
kabidir.  
Ammo, tabib o’z fanida mohir bo’lsa-da, biroq badfe’l, bemor uchun 
beparvo  hamda  qo’pol  so’zlovchi  bo’lsa,  kasalga  bir  tomondan  davo 
yetkazsa  ham  boshqa  tomondan  mijoziga,  ya’ni  kayfiyatiga  o’zgarish 
yetkazadi.  
Biroq,  savodi  yo’q,  omi  tabib  jallodning  shogirdi  hisoblanadi,  jallod 
tig’ bilan, omi tabib esa zahar bilan o’ldiradi. Tig’ bilan o’ldiruvchi jallod, 
shubhasiz, omi tabibdan yaxshiroqdir, chunki u gunohkorni o’ldiradi. Har 
qanday gunohkor jallod oldida xor bo’lmasin, har qanday begunoh bemor 
esa omi tabibga ko’rinuvchi bo’lmasin.  
Hoziq tabibi xushgo’y tan ranjig’a shifodur, 
Omiy-yu tundu badxo’y el jonig’a balodir (193 ta so’z).