No Choice. Chanel's happiness, is alos my happiness. Even though it really breaks my heart. Umalis ako sa upuan. Pinigilan ako ni Yael. Lahat kami nakaupo na eh. Yael: .Saan ka pupunta bro?. .Kay Kean.. Yael: Hindi naman si Chanel ang ikakasal sakanya. Wala kang karapatang pigilan. .Sira. Hindi.. Tapos sinabi ko ss mga lalaki ang gagawin ni Chanel. Tinanong din nina Cassandra ang nangyayari at lahat sila nagulat sa sinabi ko. Mukhang lahat sila hindi din alam na aalis si Chanel. Tinry tawagan ni Cassandra si Chanel pero no network coverage. Mukhang nagloloko pa ang phone niya. "Kelangan kong sabihin ito kay Kean." .But you're gonna ruin the wedding.. .I have to.. .No. It's not your responsibilty.. .Ever since bata ako, I take Chanel's happiness as my responsibilty. I know kapag naikasal si Kean without him knowing that she's leaving malulungkot at magsisisi yun. I don't want her to regret and be sad.. Hindi na ako pinigilan ni Anika. Sorry. Pero.. Si Chanel pa rin talaga ang mahal ko. Lumapit ako kay Kean. Nagulat siya. Naamoy ko rin siya. Anak ng. Amoy alak. "Anong ginagawa mo dito? Icocongratulate mo ba ako?? Ipapamukha mo ba saakin na talunan ako?! Kung babawiin mo sa akin si Courtney-- wala na akong magagawa dahil siya mismo ang naglet go sa akin." Nabigla ako sa sinabi niya. Ni let go siya ni Chanel? Pero bakit? Dahil ba sa kasal na ito? O kaya ba siya nagpakasal dahil ni let go siya ni Chanel? Dahil ba sa pagmomodel? Masyadong mababaw. Si Chanel ang tipo ng tao na iisipin muna ang iba bago ang sarili niya. "Kean. Do you know where Chanel is?" Biglang sumama ang tingin niya sa akin. "Ano?! T*ngina naman Gian. Nakakag*gu ka ah. Alam mo na ngang iniwan ako ng tao sakin mo pa itatanong kung asan siya?? Bakit bumalik ba siya sayo ah?! Pakisabi sakanya magsaya siya ha. Magsaya siya! Magsaya siyang nandito ako, mapapako na panghabang buhay sa babaeng hindi ko naman mahal!! Andito ako, ikakasal sa babaeng matagal ko ng inaakalang siya. PAKISABI SAKANYA NA SANA MASAYA SIYA HABANG ANDITO AKO HALOS MAMATAY NA SA SAKIT." Napalakas ng konti ang boses niya, buti na lang, malakas ang tunog ng piano. Unti unting nauubos ang mga abay at mukhang malapit na ang bride pumasok. "Pakisabi kay Courtney, t*ngina niya. Bakit niya ako iniwan Gian. Siya dapat ang babaeng hihintay ko ngayon, dapat nakangiti ako ngayon, hindi ganito. Dapat ngayon ang pinakamasayang araw ng buhay ko. Pasabi sakanya Thank you ha!!" Nakikita ko siya. Nagpipigil sumigaw. Pero marami na ang nakakapansin sakanya. Tinatakluban ko na lang siya. "If you want to take her then talk to her. Puntahan mo siya." "Isa ka pa pala eh. Paano ko pupuntahan, siya na mismo ang pumutol ng koneks--" "Nasa airport siya! Paalis siya ngayon. Papuntang Korea. Magmomodel siya. Kean.Pigilan mo naman siya oh." Nanlaki ang mata ni Kean. At nanigas siya sa kinatatayuan niya. Nakita kong unti unting pumapasok si Dara. Maganda. Masaya. Umaasa. Bakit kailangan maging ganito? Nakatingin lang ako sa mga tao, kay Kean, kay Dara.. At habang nasa kalagitnaan ng paglalakad si Dara, sa gitna ng simbahan. Biglang sumigaw si Kean ng.. "Dara. Hindi kita kayang pakasalan! I'm sorry." Lahat ng tao. Napatigil. Maging ang musikang pinapatugtog sa piano natigil. Lahat nakatingin kay Kean.. Tapos biglang tumakbo si Kean papalabas ng simbahan. Nilagpasan niya si Dara pero nahawakan ni Dara ang kamay ni Kean. "Kean, don't do this to me please." Sabay patak ng luha. Sinabi niya ito habang hawak hawak niya ang kamay ni Kean na dapat sanay paalis na ng simabahan upang sundan si Chanel. Tumingin si Kean kay Dara. Tapos niyakap niya. "Ayoko talagang saktan ka. Pero kapag tinuloy natin to, parehas lang tayong masasaktan. I'm sorry Dara Koleen." At umalis na siya sa simbahan. Naiwan ang lahat. Gulat. Bigla. Naguguluhan. At kami ni Dara Koleen. Parehas kaming nasasaktan. :( CHAPTER 60: THE MUCH AWAITED ENDING. Chanel's POV Nasira ang cellphone ko. Pero hindi siya patay. Pinapatry kong patawagan kay Calvin eh. Pero wala. Ayaw magring. Pinapatext ko sakanya pero hindi ko mareceive. In-on and off ko na, pero wala Eh. Pero natatawag na ni CK. Tapos ung ibang text niya narereceive ko na. Kaya medyo ayos na? Naalala ko. Tumawag si Gian. :( Ikinakasal daw si Kean. Bakit?! Bakit siya ikakasal?! Wala sa usapan namin ni tita na itutuloy ang pagpapaksal niya kay Dara Koleen. Siguro ngayon. Nagpapalitan na sila ng I do. That should be me. :( That should be me. :( Kung bakit naman kasi-- Haaaay. Napaupo na lang ako sa may airport. Nakatingin sa phone ko. Napadpad sa mga saved messages.. From: Kean Ko! :) Courtney koooo. Nasabi ko na bang love kita? Hindi pa? Love kita. From: Kean ko. :) Wait. Nakalimutan ko ata sabihin na love kita. From: Kean ko. :) Wag ka sanang magsawa sa kasasabi ko na mahal kita. Ha? 'Oo naman. Kean. Pwede isa pa? Pwede isa pa? Sabihin mo lang. Please' **F(X) Pinocchio playing** Nagulat ako. Yung cellphone ko tumunog. At mas nagulat ako noong nakita ko kung sino.. Paano niya ako natawagan?! Paano gumana ang phone ko?! Paano siya nakakatawag sa simbahan?! Pero lahat ng tanong ko isinantabi ko muna. Isa lang ang gusto kong marinig sakanya. Isa lang. "COURTNEY!! COURTNEY!!" "KEAN! KEAN!" Nagsisigawan kami sa phone. Siguro alam na niya na ngayon ang alis ko papuntang Korea. "WHERE ARE YOU?! WHY AREN'T YOU ANSWERING MY CALL!?" "Sorry! Kasi yung phone ko nabag--" "WHERE ARE YOU?!" "Where are you??" "COURTNEY! WHERE ARE YOU!" "I'm here at the airport. IKAKASAL KA NA DAW NGAYON? Kean. NO. Please." "NGAYON KA NA DAW AALIS PAPUNTANG KOREA? Courtney. No." Ewan ko kung bakit, pero naiiyak ako. Naglalakad ako palabas ng airport. Iniwan ko na ang mga gamit ko. Ang tanging iniisip ko ay si Kean. Hindi sila pwedeng makasal ni Dara. Hindi pwede :( Hihintayin ko siya eh. Nangako si Tita. Ibabalik niya sa akin si Kean. "Courtney? Andyan ka pa ba? WAG KANG AALIS DYAN! PUPUNTAHAN KITA DIYAN!" "Sira ka ba. Kasal mo ngayon!" "NGAYON ANG FLIGHT MO PAPUNTANG KOREA! WAG KANG AALIS PUPUNTAHAN KITA DIYAN!" "WHAT?! PERO IKAKASAL KA?! YOU'RE GONNA LEAVE DARA KOLEEN?!" "Yes." "NO!" "MAS PIPILIIN KITA! KAYA DIYAN KA LANG. STOP! Wag kang aalis sa pwesto mo. PLEASE. WAIT FOR ME." Tumigil nga ako. Umiiyak lang ako habang kausap siya sa phone. Halo halong emotion. Nasasaktan, nalulungkot at masaya. Masaya na maya maya makakasama ko na si Kean. "COURTNEY! I'm almost there." "WHERE ARE YOU KEAN?" "Nasa kotse. Nasa kotse na ako." "Tumakas ka?! Umalis ka sa kasal?! SI TITA! BUMALIK KA!" "WHAT?!" Pinapabalik ko siya. Dahil sa kasunduan namin ni Tita. Pero ayaw ko siyang bumalik. Tita broke the deal na din, because she told me na hindi niya ipapakasal si Kean. THE DEAL IS OFF. "No. Hurry. Come back to me." Walang sumasagot sa kabilang linya. Maya maya may biglang tumawa. "I'm coming back. Wait for me. Hintayin mo lang ako diyan ah. Diyan ka lang sa pwesto mo. Babalik ako diyan. I'll come back for you." Nagnod na lang ako sa phone. Sa tingin ko naman gets na niya yun. "Courtney." "Yes?" "I'm sorry." "No. I'M SORRY. Sorry for--" Habang naiisip ko yun, naiiyak na naman ako. "Ssssh. Forget it. I'm here na. Babalik na ako sayo. Wag mo na ako pakawalan please?" "Of course. I won't." Tapos naririnig ko na lang yung kotse na umaandar. Sa tingin ko ang bilis ng andar niya. "Kean! Be careful!" "Gusto na kitang puntahan diyan. I want to come back to you." "I'll wait. Even if I wait forever. I'll wait for you." "I'll come back. I promise." Tapos naririnig ko na bumubisina siya. Nagaalala na ako. "Kean. Magdrive ka na lang diyan ha? Wag ka ng tumawag. Ibaba ko na ito." "Osige. Hintayin mo ako." "Oo. Kean?" "Yes?" "THREE WORDS!" Tapos narinig ko na tumawa siya. Tapos. Narinig ko na may pumatak. Tapos nagblur na yung line. "Kean? Kean?" WALANG SUMASAGOT. Kinakabahan ako. "KEAN? ARE YOU THERE? ARE YOU OKAY?!" Wala pa rin sumasagot! "KEAN!!!" "Hello? Hello? Courtney?" "KEAN!!!" "Sorry. Nagpatak kasi yung phone ko, ito hawak ko na." Tapos nakikinig lang ako sakanya. "Courtney. Eight lett--" May sinasabi pa siya. Ang mga salitang kaninang kanina ko pa gusto marinig. Ngunit, may narinig akong isang tunog na makakapagbago ng buhay ko. Ng buhay namin. *BLAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAG* O____________________O!!! "KEAN?!" "KEAN?!" "KEAN?!" Walang sumasagot. "KEAN! Nahulog mo na naman ba ang phone? KEAN?" Wala pa rin. Naglalaro na naman ba siya sa akin? "KEAN! Wag mo na ako paglaruan. Wag ka na magpakilig. Are you--" "TULONG PLEASE! SUGATAN ANG LALAKING ITO!!" O_______________________________O!!! NO! SI KEAN YUN! SI KEAN DAW SUGATAN! "HELLO?! KEAN??" Naririnig ko na ang mga boses ng tao. Dumarami. Hindi pa rin namamatay ang phone. "*Duguan siya. Andaming dugo.*" O_____________________________O Ohmyghad. Tell me I'm dreaming. "KEAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAN!!!" EPILOGUE Until the very end... Ang mukha niya, ang kamay niya, ang boses niya. Lahat yun miss na miss ko na. :( Kung gaano kasakit ang gumising na alam mo ang taong mahal mo ay wala na sayo, walang makakapantay. Ang isang CD na ibinigay niya sa akin noong pasko bilang regalo ang tanging paraan para hindi ko makalimutan ang boses niya. Hindi pwede. Hindi ko kaya. Lumapit ako sa player. At pinatugtog ko ang kanta niya, na iniisip kong kinakanta niya sa akin. Sa tabi ko. Now Playing: What are Words by Alex Thao. I remember, una pa lang. I asked, What is happiness? Is it to love? Or to be loved? Sino ang pipiliin mo, yung mahal mo o yung nagmamahal sayo? Because of a special guy I learned the true meaning of HAPPINESS. Happiness is to love and be loved. <3 I started my story with.. Once upon a time in a kingdom far far away.. Because that time I believe in fairytales. I believe in prince charming, unicorns, destiny, soulmate, damsel in distress, warrior, I believe that the story of my life will end with.. "And they live happily ever after." I believed in the word "FOREVER" But then.. That's just my fantasy. Pure imagination. With no basis and proofs. Because in reality.. The only permament thing is Change. Everything has an ending. And opposite to what I believe.. Not all story ends with "They live happily ever after" Andami dami naming pinagdaanan. Hirap. Lungkot. Selos. Galit. Saya. Lahat yan naranasan ko ng kasama siya. Sabay kaming lumaban. Sabay kaming nasaktan, sabay kaming nasiyahan. Ang haba haba na, ang tagal tagal na ng storyang ito. Lahat ng tao sa paligid namin, nageexpect ng HAPPY ENDING. Lahat sila sinasabi. "Kayo na. Sigurado ako. Kayo na sa huli." Everybody is EXPECTING a happy ending. And even myself, I want us to have a HAPPY ENDING. Marami sa inyo. Nadisappoint sa ending ng storyang ito. Dahil lahat kayo, nageexpect na magiging kami sa huli, we'll be married, have a child, and live well. That's how other stories go right? And kahit hindi happy ending ang story namin, maganda pa rin siya. Kahit hindi kayo magagree sa akin maganda siya. I won't care. Our story is the best written story. Kahit na hindi siya happy ending. At least ang journey ko towards the end ay happy. But I do believe that we should not blame anyone. Because this is life. This is the reality of life. Hindi lahat ng gusto mo, makukuha mo. Hindi lahat ng bagay maganda at ayon sa iyo. Hindi lahat ng katapusan sa storya masaya. Maybe this story just want to teach us one thing. We shouldn't expect much. Less expectation, less disappointment, less pain. I wonder how my life would go on. Without him. So painful. No. The word painful is not enough to describe what I'm feeling right now. I can't help my tears from falling. Every tear holds some pain that I'm keeping inside. Please tell me that I'm just dreaming, that when I wake up. He'll be there.. He'll be there.. Saying.. "COURTNEY! BABOY KA TALAGA! WAKE UP!" Please wake me up. Please. Please let me escape this pain. Please tell me everything's gonna be alright. PLEASE TELL ME HE'S NOT DEAD. Please tell me this was all a joke. But then.. Here I am. Weak and crying. Because.. I have to live in a cruel world. And I have to face the reality that.. He's gone. And he's never coming back. Ang sakit. Ang sakit sakit. Hindi ko maipaliwanag kung gaano kasakit ang nararamdaman ko ngayon. Yung tipong gusto ko na lang pumikit at wag ng magising just to escape this pain. Why? Of all people why him? Bakit siya pa? Gaano ba kalaki ang kasalanan na nagawa namin para kunin siya ng ganoon? Andami ko pang gustong sabihin. Pero as I said everything has an ending, same as this story. But unlike any other love story that was made.. this story doesn't end with "And they love happily ever after" Siguro, dapat matuto na lang kayo sa nangyari sa akin. Na hindi lahat ng tao na mamahalin mo, mapapasayo. Hindi lahat ng relasyon perpekto. Minsan kilangan nating maging matatag dahil hindi lahat ng bagay may happy ending. Dahil hindi ganoon sa totoong buhay. Lahat ng bagay may katapusan. As I said noong una, Lagi daw kasunod ni happiness si sadness. Cracks in the concrete are just reminders that you can fall apart no matter how strong you think you are. And we have to accept the fact that each and every one of us is fragile. We have emotions. We get hurt. But we have to be strong. And we have to fight. Oo. Pati ako. Marunong masaktan. I am really dying inside. I'm crying in my heart. I'm hurt because I love him. I love him more than anything else in this world and there is nothing that I would like better than to hold on to him forever. But he's gone. He's already gone. And I can't take him back. I just have to fight. Be strong and face every tomorrow. Because that's the reality of life, not all story ends happily. Not everything is a fairytale. And to the guy I love. Kean Patrick Tolentino Padua Every time I think of you and the things that we went through, I want to burst into a million tears. Why? Because it hurts, coz I'll never get to hold you in my arms again, It hurts because I can no longer call you just because I miss you, and I miss you all the time. It hurts because I'll never get to hear those three words and eight letters from you. Wherever you are please do remember. That I love you. And that will never change. Three words, Eight letters, Say it again. Please. :'( "I will never say goodbye because I know you and I will meet again, When we're least expecting it, One day in some far off place, I will recognize your face, I won't say goodbye for you and I will meet again" --Tom Petty.
