Bu kabi munosabatlardan suvga bo`lgan eъtiborni odat ko`rinishi emas, balki qonuniyat darajasidagi holat deyish mumkin

  Amirlik davlat tuzumi va uning ma’muriy boshqariluvi. Mavzusida. 

Miroblar 

O‘rta asrlarda  har bir deqonchilik  vohalarida suv xo‘jaligi bo‘yicha 

bosh  mirob  boshliq  o‘ziga  xos  "jamoa  ishlari  mahkamasi"  mavjud 

bo‘lgan.  Jumladan  yirik  sug‘orish  tarmoqlarining  boshlig‘lari- 

"panjabegi",  to‘g‘onlar  o‘rnatuvchi  -  "varqbon"  yoki  "bandbon"  lar; 

shohariqlarning  miroblari  -  "juybon"lar;  suvni  daryoning  yuqori 

oqimidan    uning  quyi  qismi  tomon  tashlovchilar  -  "obandoz",  "obron", 

"manquvvat"lar;  qishloq  ariqlarining    miroblari  -  "arbob",  "poykor"  va 

boshqalardan  iborat  bo‘lgan.  Tarixiy  ma’lumotlarga  ko‘ra  o‘rta  asrlar  

Buxoro  tumanlarida  sug‘orish  ishlariga  viloyat  qozilari  boshchilik 

qilganlar.  Narshaxiyning  yozishicha,  828  yilda    Sa’id  ibn  Xalaf  al-

Balxiy  ismli  qonunshunos  Buxoro  qozisi  qilib  tayinlangach,  yaxshi 

qonun  va  qoidalar  o‘rnatadi.  Jumladan,  kuchlilar  zaif  kishilarga  zulm 

o‘tkazmasligi  uchun  Shahrud  kanaliga  to‘g‘onlar  qurdirib,  Buxoro 

suvini adolat va insof yuzasidan taqsim qilishni joriy etadi. 

Bosh  miroblar  xizmat  haqlari  uchun  davlat  xazinasidan  maosh  - 

dahak olar edilar. Shohariqlarning miroblari o‘z haqlarini dehqonlardan 

yig‘ib  olar  edilar.  U  har  yilgi  hosildan  maxsulot  hisobida  to‘lanadigan 

yig‘im  bo‘lib,  qishloq  aholisi  uni  "mirobona"  deb  yuritar  edi.  Har  bir 

dehqon xo‘jaligi xirmon  ko‘targanda bir yoki ikki g‘alvir (taxminan 8-

16  kg)  hajmida  mirobona  to‘lagan.  SHunisi  qiziqki,  har  yili  miroblar 

boshchiligida  tashkil  etiladigan  hasharlar  o‘z  mavsumida  va  qat’iy 

tartibda o‘tkazilar edi.  

---

 

15