Боҳодир эшов

туман (ўн минглик), ҳазора (минглик), хушун (юзлик) ва айл (ўнлик) 
қисмларга бўлинган.
 
Ўн минглик лашкарни бошқариш учун 
мирихазора
, 
юзликлар учун
хўшунбоши 
ўнликлар учун эса
айлбоши 
каби ҳарбий 
мансаблар жорий этилган. Қўшиндаги бўлинма бошлиқлари – амирлар
Соҳибқиронга тобе бўлган қирқ аймоқ (уруғ)дан ўн иккитаси: барлос, арғин, 
жалойир, тулкичи, дулдой, муғул, сулдўз, тўғой, қипчоқ, арлот, тотор ва 
тархонлар орасидан сайлаб олинган. 
XV аср муаллифи Абдураззоқ Самарқандийнинг маълумот беришича, 
ҳарбий сафарда ҳар бир жангчи ўзи билан бир йилга етадиган озиқ-овқат, 
камони билан ўттиз ўқли садоқ (ўқдон), совут, найза ва қалқон олган. Ҳар 
икки суворийда битта заҳира чопқир от, ўрдагоҳдаги ҳар бир ўнлик қисмда 
биттадан чодир, қозон, кетмон, ўроқ, болта, бигиз, иккита белкурак, юзта 
игна, арқон, битта ошланган пишиқ тери бўлиши шарт эди. Ҳарбий 
сафарбарлик пайтида ҳар бир вилоят олдиндан белгилаб қўйилган асосий 
(асл) ҳамда заҳира (изофа) қисмларни тўплаб берган. Вилоятлар тошотар 
(сангандоз), девор бузувчи (манжаниқ), ўт отувчи (раъдандоз ва нафтандоз) 
каби мосламаларни ишлатишни биладиган жангчиларни тайѐрлаб берган. 
Вилоятлардаги аскарий қисмларни тўплаш ҳамда марказга ѐки тайинланган 
манзилга жўнатиш билан тавочи лавозимидаги амалдор шуғулланган.
Қўшиндаги ҳар бир ҳарбий – ҳоҳ амир, ҳоҳ оддий сипоҳий бўлсин 
белгиланган низомни қатъий бажаришга мажбур бўлиб, жангда аѐвсиз ва 
довюрак бўлиши, омонлик истаган душманга юмшоқ муомала қилиши ҳамда 
адолатли бўлиши лозим ҳисобланган.
Ҳарбий сафарлар пайтида ҳар бир қўшин қисмларининг энг олдида 
довюрак ва ботир аскарлардан танлаб олинган 
хабарчи (хабаргир) 
деб 
юритилган айғоқчи-кузатувчилар бўлинмаси юрган. Уларнинг орқасидан 
соқчилар бўлинмаси –