Bilish nazariyasi: asosiy muammolari va yunalishlari

Hissiy darajadagi bilimning shakllari. Sezgi a’zolari orqali olingan bilim – hissiy bilimlardir. Sezgi a’zolari yoki narsalarning xossalarini sezgi a’zolari sezish va idrok etishi natijasida olingan bilimhissiy bilamdir. Masalan, inson uchayotgan samolyotni ko’radi va buning nimaligini biladi.

Sezgi va idrok. Bilish faoliyatida sezgi – narsalar ayrim xossalarining sezgi a’zolari orqali his qilingan oddiy obrazi, in’ikosi, nusxasi yoki o’ziga xos surati dastlabki sezgi obrazi hisoblanadi. Masalan, aplesinda biz to’q sariq rang, o’ziga xos hid, ta’mni sezamiz. Sezgilar insondan tashqaridagi muhitda yuz berayotgan va uning sezgi a’zolariga ta’sir ko’rsatayotgan jarayonlar ta’sirida yuzaga keladi. Ovoz va yorug’lik to’lqinlari, mexanik bosim, kimyoviy ta’sir va hokazolar tashqi ta’sirlantiruvchilar hisoblanadi.

Forobiy bilishning ikki shakli – hissiy va oqilona bilishni farqlaydi. Insonni tashqi dunyo bilan bog’lovchi sezgilar roliga e’tiborni qaratar ekan, Forobiy ularni besh turga ajratadi. U sezgilarni bilimning asosiy manbai deb hisoblab, sezgilar faqat narsaning in’ikosi narsaning o’ziga mos tushgan holda haqiqiy bo’lishi mumkin¹ deb qayt etadi. Forobiyning bilishda va umuman hissiy idrok etishda sezgilarning roli haqidagi qarashlari Aristotelning «sezmaydigan odam hyech narsani bilmaydi va tushunmaydi», degan fikriga juda o’xshash.

Insonning hayvondan farqi shundaki, u aql va sezgilar yordamida bilimlarni o’zlashtirishga qodir. «Aql kuchi» borliq narsalarining fikriy in’ikosini o’zida gavdalantiradi. Dunyoviy hodisalarning mohiyati va sabablarini bilgan aql osmon jismlari va ularning shakllarini bilishga harakat qiladi. Shu oxirgi bosqichda insonga ta’sir ko’rsatuvchi koinot aql bilan birikadi va boqiylik xususiyatini kasb etadi.

Aql dunyoning yaralish bosqichlari sifatida inson va birinchi sabab o’rtasida bog’lovchi bo’g’in bo’lib xizmat qiladi, birinchi sabab esa, o’z navbatida, aqlga bevosita ta’sir ko’rsatadi. Harakatlanuvchi aql jon bilan ruh orqali bog’lanadi, jon inson tanasidan o’rin oladi, shunday qilib, nodunyoviy hayot jihatlari insonga o’tadi va pirovardida inson mohiyati, bilimlari – uning aqli boqiylik xususiyatini kasb etadi.

Forobiy fikricha, sezgilar tartibga ega bo’lganidek, aqlning ham o’z tegishli tartibi mavjuddir². Birinchi metod tabiiy fanlar (fizika)ga, ikkinchisi – matematikaga mos tushadi. Ikkala metoddan ham faqat fanda narsa va hodisaning u yoki bu jihatini teranroq tushunish maqsadida foydalaniladi.

Sezgilar dunyoning sifat jihatidan rang-barangligining obyektiv xususiyatini aks ettiradi va uning ta’sirida yuzaga keladi. Sezgilar hodisalarning miqdor ko’rsatkichlari haqida ham ancha boy axborot beradi. Sezgilar bir xil ohangdagi ovozlar o’rtasidagi farqni ularning kuchiga qarab, rang tuslarini, temperaturadagi o’zgarishlarni, narsalar va jarayonlardagi boshqa farqlarni ancha aniq aks ettiradi. Sezish qobiliyatining yo’qolishi muqarrar tarzda ongning yo’qolishiga olib keladi.

Sezishning ko’rish, eshitish, tebranish, paypaslash, ob-havo, og’riq, muvozanat va tezlashishni his etish, hid, ta’m bilish kabi umumiy organik turlari farqlanadi. Sezgilarning har bir shakli o’zining ayrim ko’rinishi orqali materiya harakatining mazkur shakli va turi, masalan, elektromagnit, ovozli tebranishlar, kimyoviy ta’sirlar va hokazolarning umumiy xossalarini aks ettiradi.

Har qanday predmet juda ko’p har xil jihatlar va xossalarga egadir. Masalan, qand bo’lagini olaylik: u qattiq, oq, shirin, ma’lum shakl, hajm va vaznga ega. Bu xossalarning barchasi bir predmetda mujassamlashgan. Biz bu xossalarni alohida-alohida emas, balki yaxlit holda - qand bo’lagi sifatida idrok etamiz va tushunamiz. Binobarin, yaxlit obrazni idrok etishning obyektiv negizini predmetning turli jihatlari va xossalari birligi va ayni vaqtda ularning ko’p sonliligi tashkil etadi.

Sezgi a’zolariga bevosita ta’sir ko’rsatuvchi predmetlar, ularning xossalari va munosabatlarini aks ettiruvchi yaxlit obrazni idrok etish deb ataladi. Insonning idrok etishi narsalar, ularning xossalari va munosabatlarini tushunish va anglab yetishni o’z ichiga oladi. Bunda inson o’zining har bir yangi taassurotini mavjud bilimlar tizimiga kiritadi. Sezish va idrok etish inson tashqi dunyoga amaliy ta’sir ko’rsatishi jarayonida, mehnatda, sezgi a’zolari faol ishlashi natijasida amalga oshadi va rivojlanadi; masalan, harakatsiz ko’z narsalar rangini farqlashga qodir emas.

Organizmning makroskopik, yaxlit narsalar va jarayonlar olamida mo’ljal olishga bo’lgan ehtiyoji bizning sezgi a’zolarimizni shunday tashkil qilganki, biz narsalarni yaxlit holda idrok etamiz. Aks holda hamma narsa harakatlanayotgan zarralar, molekulalar pardasiga aylangan va biz narsalarlarning chegaralarini ko’rmagan bo’lur edik. Ko’rish a’zosi organizm hayotida muhim rol o’ynaydigan borliqdagi yorug’lik hodisalarini mumkin qadar yaxshiroq aks ettirish yo’nalishida rivojlangan. Shu sababli ko’z tabiatda mavjud yorug’lik ta’sirida yorug’likni qabul qilish, quloq - ovoz tebranishlarini farqlash uchun moslashgan va h.k. Sezgi a’zolarining o’ziga xosligi, «fiziologik» idealistlar fikridan farqli, tashqi dunyoni to’g’ri bilishga nafaqat monelik qilmaydi, balki, aksincha, narsalarning obyektiv xossalari aniqroq va to’liqroq aks etishini ta’minlaydi.

Sezgi – obyektiv dunyoning subyektiv obrazi, degan tamoyil sifatlarni birlamchi va ikkilamchiga mexanik tarzda ajratishga qarshi yo’nalgan. Bu nuqtai nazardan birlamchi sifatlar (shakl, hajm va h.k.) narsalarning obyektiv mavjud xususiyatlari in’ikosi hisoblanadi, ikkilamchi sifatlar (rang, ovoz va h.k.) sof subyektiv xususiyat kasb etadi. Ayni bir sezgiga narsalarning har xil xossalari mos kelishi mumkin: oq rang sezgisi ko’rish doirasidagi to’lqinlar barcha uzunliklarining elektromagnit xossalari qorishmasini ham, qo’shimcha ranglar har qanday juftligi (qizil va ko’k-yashil, sariq va safsar) qorishmasini ham aks ettiradi. Bundan oq rang to’lqin yoki narsa yuzasining obyektiv xossasi sifatida qaralishi mumkin emas, degan yanglish xulosa chiqariladi. Qora rang to’lqin xossasi emas: uning sharti – ko’rish doirasida nurlanishning yo’qligi. To’lqin yo’q narsa haqida axborot bera olmaydi. Bundan quyidagi soxta xulosa kelib chiqadi: rang, hid – bu narsalarning xossalari emas, balki bizning sezgilarimizdir (E.Max); «rang» so’zi bilan ruhiy kechinmalarning muayyan toifasi belgilanadi (V.Ostvald). Dunyo esa ovozsiz, bo’yoqlar va hidlardan xoli. Unda issiq ham, sovuq ham mavjud emas. Bularning hammasi – faqat bizning sezgilarimiz.

Bu yerda masalaning ikki tomonini: sezgilar manbasi nimaligi va ularning psixofiziologik mexanizmi qandayligini farqlash lozim.

Obrazning sifat jihatidan aniqligi predmetning sifat jihatidan aniqligini aks ettiradi. Jismning tebranishi yoki ayni shu elektromagnit nurlarni tarqatishi jism tuzilishi, uning haroratisi va boshqa xossalariga bog’liq bo’ladi. Masalan, har bir metall olovni o’z rangiga bo’yaydi; har bir modda u yonayotgan gazga aylanganida o’z rangini kasb etadi. Qor ko’zimizga oq bo’lib ko’ringani uchun oq emas, balki u amalda oq bo’lgani uchun ham biz uni shunday ko’ramiz. Mexanisistlar va subyektivistlarning narsa unga qarayotganimizdagina rangga va uni hidlayotganimizdagina hidga ega bo’ladi, degan fikriga qo’shilib bo’lmaydi. Ko’z o’zining rang sezadigan apparati bilan o’zi idrok etuvchi rang mavjud bo’lgani tufayli yuzaga kelgan va mavjud.