Xorazmiyga qo‘l keladi. Shoiming asarda ilgari suigan g'oyasi haqparast
darveshning nutqida yanada oydinlashadi:
Dedi:-Bu sanduq ichida, ey falon,
Bergil ijozat, kirayin bir zamon.
Kim tilasang yer yuzida sarbasar,
Topmag‘aysen dunyoda mendin asar.
Zohir-u botin ila oshufta men,
Mo‘’min egach, kofiri nuhufta men.
Muncha savome’g‘aki qildim guzor,
Sa’yb ila tobmadi naqdim iyor.
Har necha kezdim bu uluq dunyoni,
Qutbi mukammal seni ko‘rdum, seni.
Bo‘zkim, erur momug‘i xud besafo,
Ipligi betob-u o‘zi bo‘riyo.
Sen kim anga bir nafas etting nazar,
Bo‘ldi katondin dog‘i ham mo‘’tabar.
Kim, momig‘i bila teng o‘ldi yipak,
Do'stlaringiz bilan baham: |