Adabiyoт uмuмiy o‘rтa тa’liм мakтablarining

Yodingizda tuting:
A.  Avloniy  1919–1920-yillarda  diplomatik  vazifalarda  ishladi. 
So‘ng umrining oxirigacha O‘rta Osiyo davlat universiteti (hozirgi 
Mirzo Ulug‘bek nomidagi O‘zbekiston Milliy universiteti)da dars 
berdi.
Abdulla Avloniy 1934-yil 25-avgustda vafot etdi.
Axloqiy-ta’limiy  asarlar,  darsliklar  yozib,  milliy  uyg‘onish 
adabiyotining  maydonga  kelishi  va  rivojiga  katta  hissa  qo‘shgan 
Abdulla  Avloniy  ijodi  bugun  ham  ma’naviyatimizni  boyitishga 
xizmat qilib kelmoqda.
VATANNI  SUYMAK
Vatan. Har bir kishining tug‘ulub o‘skan shahar va mamlakatini 
shul  kishining  vatani  deyilur.  Har  kim  tug‘ulgan,  o‘sgan  yerini 
jonidan ortuq suyar. Hatto bu vatan hissi-tuyg‘usi hayvonlarda ham 
bor. Agar bir hayvon o‘z vatanidan – uyuridan ayirilsa, o‘z yeridagi 
kabi rohat-rohat yashamas, maishati talx bo‘lub, har vaqt dilining bir 
go‘shasida o‘z vatanining muhabbati turar.
Biz turkistonlilar o‘z vatanimizni jonimizdan ortuq suydig‘imiz 
kabi, arablar Arabistonlarini, qumlik, issig‘ cho‘llarini, eskimo‘lar 
shimol taraflarini, eng sovuq qor va muzlik yerlarini boshqa yerlardan 
ziyoda suyarlar. Agar suymasalar edi, havosi yaxshi, tiriklik oson 
yerlarga o‘z vatanlarin tashlab hijrat qilurlar edi.
Bobolarimiz:  «Kishi  yurtida  sulton  bo‘lguncha,  o‘z  yurtingda 
cho‘pon bo‘l», – demishlar.
Men ayblik emas, ey vatanim, tog‘larim,
Bevaqt tashlab ketdim ayo, bog‘larim.

---

191
Hijron qilodur meni judolig‘,
Do‘ndi g‘ama ro‘z-u shab chog‘larim.
Hammaga  ma’lumdurki,  eng  muqaddas  diniy  yerimiz  o‘lan 
Arabistonga bog‘larini, hovlilarini sotub hijrat qilgan hojilarimizning 
aksari  yana  o‘z  vatanlariga  qaytub  kelurlar.  Buning  sababi,  ya’ni 
bularni  tortib  kelturgan  quvvat  o‘z  vatanlarining,  tuproqlarining 
mehr-u  muhabbatidur.  Rasuli  akram  nabiyyi  muhtaram  sollallohu 
alayhi vasallam afandimiz: «Hubbul-vatani minal-imoni» – «Vatanni 
suymak imondandur», – demishlar.
Vatan, vatan, deya jonim tanimdan o‘lsa ravon,
Bango na g‘am qolur, avlodima o‘yu vatanim.
G‘ubor(g)a do‘nsa tanim, yo‘q vujud zeri vahm,
Charoki, o‘z vatanim xokidur go‘r-u kafanim.
Tug‘ilib o‘sgan yerim ushbu vatan, vujudim xok,
O‘lursa aslina roje’, bo‘lurmi man g‘amnok.