Adabiyot ixlosmandi

ga qarab turgan yolg'iz yigit mashinadan tushayotgan 
Roziyani ko‘rdi-yu, quvonib unga qarab kela boshladi. 
Roziyaning yuzi ajib bir zavqdan nurlanib ketdi. Ko‘z- 
lari hayajondan uchqunlandi. Shunday bolsa ham, u 
Maksimichning Sattorga qiziqib tikilayotganini sezib:
- Istasangiz tanishtirib qo'yaman, - dedi.
- Istayman! - deb Maksimich ham mashinadan 
tushdi. Taksichiga «ketmay turing!» ishorasini qil- 
di-da, Roziya bilan birga Sattorga qarab yurdi.
Sattor yaqin kelganda Maksimich u bilan Roziya­
ning orasida qandaydir sirli bir munosiblik borligini, 
ikkovining yulduzi yulduziga chindan ham to‘g‘ri ke- 
lishini sezdi. Sattoming qaddi-qomatida, yuz-ko‘zi- 
da barkamol yigitlarga xos alohida bir joziba bor edi. 
Uning qol berishidan, bosiq kulimsirashidan, goh 
Roziyaga, goh mehmonga yuzlanib gapirishi va gap- 
ga quloq solishidan yaxshi tarbiya ko'rgan ziyoli yigit 
ekani ham bilinib turardi. Maksimich unga tan berga- 
nini aytgisi kéldi.
- Agar men sizni Parijda uchratsam, manaman de- 
gan fransuz yigitlaridan farq qilolmas edim!
Sattor gapni hazilga burib kuldi:

---

6^ = - - ^
--------------- «M
él
---------
- Maqtovingiz uchun rahmat. Biroq Parij bizga juda 
uzoq. Biz hozir mana shu Toshkentda munosib bolish 
harakatidamiz.
Maksimich ham kulib, Roziyaga m a’noli ko‘z tash- 
lab oldi.
- Ha, Toshkentga oid harakatlaringizdan xabar- 
dormiz.
Sattor Roziyaga savol nazari bilan qaradi. Shunda 
Roziya Maksimichning Toshkentga nima ish bilan kel- 
ganini, hozir nima maqsadda shahar aylanganlarini