Adabiyot ixlosmandi

ergashib chopayotgan odamlarga ko‘z yugurtirdi.
Trolleybus narigi bekatda bir lahzagina to'xtadi-yu, 
yana shitob bilan qo‘zg‘aldi. Uning sur’ati y ol azobi- 
dan tezroq qutulishga intilayotgan yolovchilarga juda 
yoqib tushmoqda edi.
Temir yol boshqarmasidan beridagi chorrahadan 
o‘ta boshlashdi. Uch tomondan kelib, bir-biri bilan 
chatishib ketgan trainvay izlarining «milki» ochilib 
o ‘nqir-cho‘nqirlar ko'payib ketgan edi.
Trolleybus g'ildiraklari goh izlarga urilib, goh chu- 
qurliklardan sapchib o^tar ekan, Maksimich «hozir 
yana yoyi chiqib ketadi!» deb oÿladi.
Lekin yoyi chiqmadi-yu, undan battari boldi. Qat- 
tiq silkinayotgan zo‘r trolleybusning zarbi bilan tepa- 
dagi simning tramvay simiga ulangan joyi uzilib ketdi. 
Yo‘g‘on jez simning uzilgan uchi orqadan kelayotgan 
yuk mashinasining yog‘och bortiga shartillab uril- 
di-da, gajak bolib asfaltga tushdi. Ichidan kuchli tok 
keladigan bu sim odamlarga ilonday xatarli kotarinar

---

edi - mashinalar va yolovchilar uni iloji boricha uzoq- 
dan aylanib ota boshladilar.
Uzun trolleybus chorrahaning qoq o'rtasida tram- 
vay izlariga ko'ndalang bolganicha qoldi. Endi avari- 
ya mashinasi kelib simni ulamaguncha bu yerdan na 
trolleybus otadi, na tramvay.
Pastga tushganlarida Maksimich Roziyaga hazilo- 
muz ko‘z tashlab:
- Xo'sh, gap miqdorda ekanmi, sifatda? - dedi. U 
chorrahaning «sifati»ni, tepadagi simning puxta ulan- 
maganini, haydovchi qiz ham shoshilganini nazarda 
tutmoqda edi. Roziya buni tushunib turgan bolsa 
ham, ataylab yengilroq gapga otdi: