Adabiyot ixlosmandi

sekinlab va silkinib otishardi.
Roziya uyga borish niyatini keyinga surib, Maksi- 
michning metro haqidagi fikrini bilishga qiziqib qoldi.
- Men Toshkentni hali bilmayman, Roziya, - dedi 
Maksimich. - Lekin Moskvadan kelgan odamning 
ko'ziga bir narsa juda tez tashlanadi. Har jihatdan soz- 
langan mukammal ko‘cha kam. Qarang, transport tez 
yurolmaydi, demak, yolovchilarni tez tasxiyolmaydi.
- Bu ham zilzilaning kasofati. Hamma joyda qurilish 
ketyapti. Qurilish bitmaguncha ko'chalami uzil-kesil 
sozlab bolmas ekan. Bultur ahvol bundan besh bat- 
tar edi. Bu yil sal durust. Men ishonamanki, endigi yil 
ko‘chalarimiz hozirgidan yaxshiroq boladi. Bir-ikki yil 
o'tkazib kelsangiz, Toshkentni tanimay qolasiz.
- Men ham bilaman, Toshkent juda tez qayta quril- 
yapti. Lekin, yer ostida metro qurishdan oldin yer usti- 
dagi ko'chalami qurib, bitirib, har jihatdan sozlab olish 
kerak emasmi? Qani, siz ayting-chi, shahar transpor- 
tidagi qiyinchilikni shu yol bilari yo'qotib bolmaydimi?
- Bu savolingizga Toshkentni mendan yaxshiroq bi- 
ladigan boshliqlarimiz javob berishgandir?
- Albatta! Lekin men sizning fikringizni bilmoq- 
chiman.
- Men nima, oddiy bir odam bolsam.
- Bizda har bir oddiy odam davlat miqyosida fikr- 
lashi kerak-ku, Roziya?
- Menga qolsa, ko‘chalami ham tezroq sozlar edim, 
metroni ham to'xtovsiz quraverax edim.
- Yo‘q, Roziya, siz aw al muammoni tushuning. Gap 
shundaki, ko'chalar chinakam sozlanib, transportning 
tezligi oshirilsa, ehtimol, metroning ham hojati bolmas?

---

- Men bunga ishonmayman, Illarion Maksimiliano­