Abdulla Qodiriy O’tkan kunlar

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
2
ichida o‘lturg‘uchi bu yigit Toshkandning mashhur a’yonlaridan bo‘lg‘an Yusufbek 
hojining o‘g‘li — Otabek. 
Saroy darbozasidan ikki kishi kelib kirgach, ulardan biravi darboza yonidag‘i 
kimdandir so‘radi: 
— Otabek shu saroyga tushkanmi? 
Bizga tanish hujra ko‘rsatilishi bilan ular shu tomonga qarab yurdilar. Bu ikki kishining 
bittasi gavdaga kichik, yuzga to‘la, ozroqqina soqol-murtlik, yigirma besh yoshlar 
chamaliq bir yigit bo‘lib, Marg‘ilonning boylaridan Ziyo shohichi deganning Rahmat otliq 
o‘g‘lidir, ikkinchisi: uzun bo‘ylik, qora cho‘tir yuzlik, chag‘ir ko‘zlik, chuvoq soqol, o‘ttuz 
besh yoshlarda bo‘lg‘an ko‘rimsiz bir kishi edi. Bu yigit yaxshig‘ina davlatmand bo‘lsa 
ham, lekin shuhrati nima uchundir boyligi bilan bo‘lmay, «Homid xotinboz» deb 
shuhratlangan, kishilar Homid orqasidan so‘zlashkanda uning otig‘a taqilg‘an laqabni 
qo‘shib aytmasalar, yolg‘iz «Homidboy» deyish ila uni tanita olmaydirlar. Homidning 
Otabek bilan tanishlig‘i bo‘lmasa ham Rahmatka yaqin qarindosh— Ziyo shohichining 
qaynisi, Rahmatning tog‘asi. 
Ular hujraga kelib kirdilar. Otabek kelguchilarni ulug‘lab qarshiladi. 
— Bizni kechirasiz, bek aka, — deb Rahmat uzr aytdi, — vaqtsiz kelib sizni 
tinchsizladik. 
Otabek ularga yuqoridan joy ko‘rsatar ekan, yoqim-liq bir vaziyatda: 
— Tinchsizlamadingizlar, bil’aks quvontirdingiz-lar,— dedi, — shahringizga birinchi 
martaba kelishim bo‘l-g‘ani uchun tanishsizliq, yolg‘izliq meni juda zeriktirgan edi. 
Shu orada hujraga bir chol kirib ul ham mehmonlar bilan so‘rashib chiqdi. Bu chol 
Hasanali otliq bo‘lib, oltmish yoshlar chamasida, cho‘ziq yuzlik, do‘nggiroq peshonalik, 
sariqqa moyil, to‘garak qora ko‘zlik, oppoq uzun soqollik edi. Soqolining oqlig‘iga 
qaramasdan uning qaddida keksalik alomatlari sezilmas va tusida ham uncha o‘zgarish 
yo‘q edi. 
Otabek mehmonlarni tanchaga o‘tquzib, fotihadan so‘ng Hasanalidan so‘radi: 
— Tuzukmisiz, ota? 
— Xudoga shukur, — dedi Hasanali, — boyag‘idan bir oz yengilladim. Mazmuni is 
tekkan ekan. 
— Ba’zi yumushlar buyursam... 
— Buyuringiz, o‘g‘lim. 
— Rahmat, ota, bo‘lmasa bizga choy qaynatib bersangiz-chi. 
— Xo‘b, begim. 
Hasanali chiqdi. Rahmat Otabek bilan yana bir qaytib sog‘liq so‘rashqandan keyin 
so‘radi: 
— Bu kishi kimingiz bo‘ladir, bek aka? 
Otabek Rahmatning savoliga javob bermay eshikka qaradi. Hasanalini hujradan 
uzoqlatib so‘ngra javob berdi: 
— Qulimiz. 
Bu so‘zdan nima uchundir Homid ajablangan edi. 
— Qulingiz? 
— Shundog‘. 
Hasanalini bolaliq vaqtida Erondan kishi o‘g‘irlab kelguchi bir turkman qo‘lidan 
Otabekning bobosi o‘n besh tillo barobariga sotib olgan edi. Hasanalining Otabeklar 
oilasida qulliqda bo‘lg‘anig‘a elli yillar chamasi zamon o‘tib, endi Otabeklar oilasining chin 
bir a’zosi bo‘lib ketkan. Xo‘jasi Yusufbek hojiga, ayniqsa, xo‘jazodasi Otabekka itoat va 
ixlosi tom bo‘lib, buning evaziga ulardan ham ishonch va hurmat ko‘rar edi. Hasanali 
o‘ttuz yoshliq vaqtida sotib olg‘an bir cho‘riga uylantirilgan bo‘lsa ham, ammo o‘g‘il-

---

O’tkan kunlar (roman). Abdulla Qodiriy