A k a d e m I ya r. X. Dushanov y. A. Farfiyev

 
10-topshiriq 
 
– Mening familiyam Yelinek… Men ishlayotgan do‘qonda yong‘in 
chiqdi… Xiyobon ko‘chasi, 10… Men o‘z xonamda o‘tiribman va bu yerdan 
chiqib keta olmayapman… Bu yerni tutun bosib ketdi... Yetib k… – shu bilan 
ovoz uzilib qoldi.  
Inspektor Verner darhol o‘rnidan turdi.  
– Men hodisa yuz bergan joyga ketyapman. Zudlik bilan o‘t o‘chirish 
guruhiga qo‘ng‘iroq qiling va yuz bergan voqeani bildiring, – deb u yonida 
o‘tirgan xodimiga ko‘rsatma berdi hamda serjant Fitt bilan birgalikda ko‘chaga 
chiqdi.  
Ular fojea yuz bergan joyga yetib kelishganda, uzoqdan yong‘in o‘chirish 
mashinasining sirenasi eshitila boshladi. O‘t o‘chiruvchilarning yetib kelishini 
kutib o‘tirmasdan, ikkalasi ham quyuq tutun chiqayotgan do‘konga otildilar va 
zo‘r mashaqqat bilan direktorning xonasiga kirishga muvaffaq bo‘ldilar. Bu 
yerda ular yozuv stoli yonida yumshoq kursida bo‘shashib boshini orqaga 
engashtirib o‘tirgan kishini ko‘rdilar.  
– Yaxshiyamki nafas olyapti, lekin hushini yo‘qotganda o‘xshaydi, – 
ta’kidladi serjant Fitt.  
Shundan keyin u yozuv stolining ustidagi telefon apparatidan trubkani 
ko‘tardi va tez yordam mashinasini chaqirdi.  
– Yaxshiki, Yelinek bizga yong‘in haqida xabar berishga ulgurdi, dedi 
Fitt. – Aks holda… 
– Aks holda u izlarni yo‘qotgan bo‘lar va biz o‘t qo‘yish uning ishtirokisiz 
bo‘lmaganini, to‘g‘rirog‘i, do‘kondagi kamomadni yashirish uchun shunday 
qilganligini isbotlashimiz qiyin bo‘lar edi – e’tiroz bildirdi inspektor Verner.  
Savol: Nima uchun u shunday xulosaga keldi?