2-mavzu. O‘rta Osiyodagi temuriylar davrigacha va temuriylar davridagi iqtisodiy g‘oyalar

2-MAVZU.
O‘rta Osiyodagi temuriylar davrigacha va temuriylar davridagi iqtisodiy g‘oyalar
2.1. Amir Temur davridagi iqtisodiy g’oyalar
2.2. Shoxruh Mirzo va Mirzo Ulug’bek davridagi iqtisodiy islohotlar
2.3. Alisher Navoiy asarlaridagi iqtisodiy g’oyalarning mohiyati
2.4. Bobur va boburiylar davridagi iqtisodiy g’oyalar


2.1. Amir Temur davridagi iqtisodiy g’oyalar

Amir Temur va uning avlodlari davrida markazlashgan davlat barpo etildi, iqtisodiyotning barcha sohalarida (hunarmandchilik, qurilish, qishloq xo’jaligi, ayniqsa savdoda) muhim yutuqlar qo’lga kiritildi. Bunga to’g’ri tanlab olingan iqtisodiy g’oyalar va iqtisodiy siyosat yordam berdi.

Amir Temur (1336-1405) davlat va iqtisodiyotni boshqarishda o’ziga xos maktab yaratgandi. Sohibqiron davlatida devoni buzurg (bosh vazir) dan tashqari har bir viloyatda Devon deyiluvchi boshqarma bo’lgan. U davlatning butkul ishlarini: soliq yig’ish, tartib saqlashni, ijtimoiy binolar - bozorlar, hammomlar, yo’llar, suv inshootlari tarmoqlarini nazorat qilardi.
Xalqning hulq-ahloqi kuzatib turilardi. Uning xodimlari vaqti-vaqti bilan so’roq, tekshirish, taftish va tergov ishlarini olib borishardi. Ayniqsa, toshu-tarozi to’g’riligi, odil baho tekshirilgan, qallob va tovlamachilar qat’iy jazolangan, yeng muhimi bu ish to’ppa-to’g’ri bozorda, xalq oldida amalga oshirilgan. Savdogarlarga olib kelingan mol ustiga 10 foiz narx qo’yish mumkin bo’lgan. Temur saltanatini idora qilish uchun turli vazirlar faoliyat ko’rsatgan. Shunday vazirlardan birinchisiga yer soliqlari, boj, o’lpon-soliq undirish hamda mirshablik yumushlarini boshqarish yuklatilgan. Bu vazir
Amir Temur mamlakatdagi muhim ishlarni, kundalik muammolarni hal qilgan, raiyat ahvolini kuzatgan, vil
oyatlardan olingan hosil, soliq, o’lponlarni taqsimlagan.
Ikkinchi vazir sipoh vaziri hisoblanib, sipohiylarning maoshlari va tanho (bu yerda - toju-taxt uchun qilgan xizmatlari evaziga beriladigan in’om ma’nosida)larni boshqargan.
Uchinchi vazir esa egasiz qolgan, o’lib ketgan va qochganlarga tegishli mollarni, kelib-ketayotganlar, savdogarlar mol-mulkidan olinadigan zakot va bojlarni, mamlakat chorvasini boshqarib, bularning barchasida to’plangan daromadlarni omonat tarzida saqlagan. Agar g’oyib bo’lganlar va vafot etganlarning mol-mulki bo’lsa, ularni o’z merosxo’rlariga topshirgan.
To’rtinchi vazir saltanat ishlarini yurituvchi vazir bo’lib, u saltanatdagi jami idoralarning kirim-chiqimlari, xazinadan sarf qilingan harajat, hatto otxona va saroydagi boshqa jonzotlarga qilingan harajatlardan ogoh bo’lib borgan. Vazirlar Devonbegiga bo’ysungan.
Sohibqiron Amir Temur, jumladan, shunday degan edilar: «Amr qildimki, sadrlar sadri (sadr, vaqf yerlar va vaqf etilgan boshqa mulkning hisob-kitobini olib boruvchi mansabdor) sayyidlar va boshqa arboblarga suyurg’ol tariqasida berilgan yerlar va vaqflarning ahvolini, ularning vazifalarini qay darajada ado yetayotganliklarini tekshirib, menga arz qilib tursin... Saltanatning har bir idorasida kirim-chiqimlarni, kundalik harajatlarni yozib borish uchun bir kitob tayinlansin».
Sohibqiron davrida yerga egalikning beshta asosiy ko’rinishi bo’lgan:
1. Suyurg’ol yerlar. Katta hajmdagi bu yerlar davlat tomonidan ajratib berilib, bir avloddan ikkinchisiga o’tgan. Suyurg’ol egasi markaziy xazinaga to’lanadigan soliqdan ozod qilingan. Bunday yer egalari dehqonlarni ishlatib, yer solig’i - xiroj olganlar.
2. Tarxon yerlar. Bu yerlar xususiy mulk bo’lib, ular odamlarga biron-bir xizmati uchun berilgan.
3. Ushr yerlar. Sayyid va xo’jalarga mansub yerlardir. Bundan olingan hosilning undan biri davlatga berilgan.
4. Vaqf yerlar, masjid, madrasa, xonaqoh, qabriston va shu singari joylarga doir yerlardir. Vaqfda yer, suv, bozor, qul, pullar va boshqalar mol-mulki bilan in’om etilardi. Masalan, Amir Temurning Axmad Yassaviy uchun qurdirgan vaqfnomasi katta ahamiyatga ega. Ahmad Yassaviy va boshqa avliyolar, din peshvolarining maqbaralari uchun vaqfdan mablag’ ajratilgan.
5. Askarlarga, askarlarning rahbarlariga beriladigan yerlar.
Kimdakim biron sahroni obod qilsa yoki qoriz (yer osti suvlarini tortib chiqarish uchun qurilgan inshoot) qursa, biron bog’ ko’kartirsa yohud birorta xarob bo’lib yotgan joyni obod qilsa, birinchi yili undan hyech narsa olmaganlar. Ikkinchi yili raiyat o’z roziligi bilan berganini olgan. Uchinchi yildagina soliq qonun-qoidasiga muvofiq xiroj yig’ilgan.
Amir Temur kattayu kichik har bir shahar, har bir qishloqda masjid, madrasa va xonaqohlar bino qilishni, faqiru miskinlarga langarxona (yo’lovchilar qo’nib o’tadigan, kambag’al yetim-yesirlarga ovqat beriladigan joy), g’aribxona qurishni, kasallar uchun shifoxona bunyod etishni va ularda ishlash uchun tabiblar tayinlashni buyurgan edi.
Amir Temur Angliya va Farangiston qirollariga murojaat qilib, xalqaro savdo aloqalarini rivojlantirdi. Markaziy Osiyo orqali o’tadigan Buyuk ipak yo’lida karvonlarning xavfsizligini ta’minladi. Mashriqdan mag’ribgacha bo’lgan savdo-sotiq ishlarini kuchaytirib, turli ravotlar, karvonsaroylar, savdo rastalari qurdirdi.
Sohibqiron 1365-1366 yilning qishida Qarshi shahrining atrofini, 1370 yili Samarqandni devor bilan o’rab, qo’rg’on bunyod ettirgan. 1380 yilda Shahrisabzda Oqsaroyni qurishga kirishib, shahar atrofini devor bilan o’ragan. Bu misollar aytib turibdiki, devor va qo’rg’onlar bekorga barpo bo’lmagan. Ular chegara vazifasini o’tab, shahar aholisini do’st-dushmandan, bordi-keldidan muhofaza qilgan. Qarshi so’zi ichkari va tashqari degan ma’nolarga egadir. Ma’lumki, Amir Temur saltanatining chegarasi harbiy yurishlar vaqtida beqaror edi, lekin shunday bo’lishiga qaramay, uning yurtidan biron-bir narsa tashqariga so’roqsiz olib chiqib ketilmagan. Jahongir bu haqda: «Mamlakatni himoya qilib, dushmanni yo’latmagan navkarni yuqori martabaga ko’tarib, hurmatlasinlar. O’g’ri va qaroqchilarni jazolasinlar, fasodchi, buzuqi, nafsi yomon kishilarni mamlakatdan haydasinlar. Atrofdan kirgan-chiqqan mol-mulk, chetdan kirgan va chetga chiqadigan yot kishilar, har mamlakatdan kelgan karvonlar va hukmdorlik haqidagi xabarlar qo’shni podsholar, ularning gaplari, ishlari uzoq o’lkalardan bo’lib, mening dargohimda yuzlangan ulamo, fuzalo haqidagi batafsil xabarlarni (xabarnavislar) rostlik, to’g’rilik bilan menga yozib tursinlar. Xabarlarni kunma-kun, haftama-hafta, oyma-oy mening arzimga yetkazib tursinlar», degan edi. Mazkur vazifalarni bajarmoq uchun har bir shahar va qishloqda qutvol (qal’a boshlig’i) tayinlanib, ular sipoh va raiyatga soqchilik qilganlar va yana yo’l ustiga kuzatuvchilar, zobit (idora yetuvchi, boshqaruvchi, qo’shin boshlig’i)lar tayinlanib, ular yo’llarni qo’riqlab, o’tkinchilar, savdogarlar, musofirlarni kuzatib, mol-mulki va boshqa narsalarini manzildan-manzilga yetkazib qo’yganlar. Yo’l ustida bironta odamning biror narsasi yo’qolsa, o’zi o’ldirilsa yoki boshqa kor-hol yuz bersa, buning uchun javob berish ularning zimmasida bo’lgan.
Buyuk jahongirning mana bu so’zlari yanada qimmatliroqdir: «Har mamlakat va diyor sayohatchilari musofirlarining boshini siladimki, turli mamlakatlardan menga xabar keltirib turdilar. Har bir mamlakat va diyorga savdogarlar va karvonboshilar tayinladimki, ular qayerga borishmasin: Xitoy, Xo’tan, Chinu Mochin, Hindiston, Arab mamlakatlari, Misr, Shom, Rum, Jazoir, Farangiston (Ovrupa), u yerlarning nafis matolari va munosib tuxfalaridan keltirishsin. O’sha mamlakatda yashovchi kishilarning hol-ahvoli, turish-turmushlari haqida menga xabar olib kelsinlar, har bir mamlakat hukmdorining o’z raiyatiga qanday muomala-yu munosabatda yekanligini aniqlasinlar».
Amir Temur davrida ulufa (oziq-ovqat, maosh, soliq turi) berish quyidagicha edi. Amirlar, mingboshilar, yuzboshilar, o’nboshilar va sipohiylarga ushbu tartibda maosh berilgan: oddiy sipohiyga o’z vazifasini o’rinlatib bajarish sharti bilan maoshi mingan otining bahosiga teng bo’lgan. Bahodirlarning maoshi ikki ot bahosidan to’rt otgacha tayinlangan. O’nboshilar maoshi qo’l ostidagi oddiy sipohiylarnikidan o’n barobar ortiq bo’lgan. Yuzboshilar maoshi o’nboshilarnikiga qaraganda ikki barobar, mingboshilarniki esa yuzboshilarnikidan uch barobar ziyoda edi. Chorpilchor (urush vaqtida) xatoga yo’l qo’ygan sipohiylarning maoshi o’ndan birga kamaytirilgan. O’nboshi yuzboshi tasdig’i bilan, yuzboshi mingboshining tasdig’i bilan, mingboshi bosh amir tasdig’i bilan ulufa olganlar. Bosh amir - amir-ul-umaroning maoshi qo’l ostidagilardan o’n barobar, devonbegi va vazirlarning maoshlari amirlarnikidan o’n barobar ortiq bo’lgan. Yasovul (xonlarning kichik xizmatchisi, qo’riqchi), chopovul (chopqunchi, asosan tunda o’tkaziladigan bosqin qatnashchisi), kalakchi (aholidan yig’ilgan hosildan xiroj miqdorini belgilovchi mansabdor)larning maoshi xizmatiga yarasha, mingdan o’n ming tangagacha bo’lgan. Sayyidlar, olimlar, fozil kishilar, hakimlar, tabiblar, munajjimlar, qissaxonlar, xabarchilar, tarixdonlarning o’z hollariga qarab suyurg’ol, vazifa va maosh belgilangan. Xizmatchilar, farrosh (bu yerda palos to’shovchi ma’nosida)larga yuzdan ming tangagacha maosh berilardi.
Umuman, davlat tomonidan beriladigan maoshlarning to’liq ma’lumotlarini Devonbegi va vazirlar Amir Temurga bildirib, so’ngra tanho (bu yerda saroy xizmatchilari, lashkarboshilar va askarlar uchun maxsus xazinadan beriladigan maosh. Ba’zida alohida xizmat ko’rsatgan beklarga tanho sifatida yer-suv berilgan) berganlar.
Sohibqiron vasiyatiga ko’ra uning to’ng’ich o’g’li Muhammad Jahongir Mirzo valiahd va viloyat hokimi bo’lib, o’n ikki ming otlik askarga ulufa olib, bir viloyat olgandi. Uchinchi ug’li Mironshoh Mirzo to’qqiz ming otliq askarga teng ulufa olgan va bir viloyatni tasarruf qilgan. To’rtinchi o’g’li Shohruh Mirzo yetti ming otlik askarga ulufa olgan va bir viloyat egasi bo’lgan. Nabiralari ham uch mingdan yetti minggacha otliqqa ulufa va bir viloyat oladilar.
Amir Temur davrida piyodalar, kalakchilar, yasovullar, chopovullarning bir yillik maoshlarini hisoblab, belgilangan mablag’ni devonxonaga keltirib, shu yerda ularga tarqatilgan. Sipohiylar va bahodirlarning yarim yillik maoshlari ham hisoblanib, tanho xazinasidan olib berilgan.
O’nboshi, yuzboshilarga maosh shahar aholisidan olinadigan soliqlardan yig’ilgan xazinadan va podsholiq mulki daromadidan naqd pul hisobida olingan. Mingboshilarga viloyat ichidagi yerlardan tiyul (xiroj va soliq yig’ib olish haqi bilan in’om etiladigan yer-mulk)lardan berilgan. Amirlar va amir-ul-umarolarga viloyatlardan biri tiyul etib belgilangan. Temur viloyatlardan tushgan daromadlarni taqsimlash haqida shunday degan edi: «Viloyatlar va mamlakatlardan olingan jami daromadni taqsimlab, maosh berish yerliklariga biriga kam, biriga ortiq qilib yozsinlar. So’ng yerliklar devonxonaga keltirilsin. Amirlar, mingboshilar shu yerliklardan birini chiqarib olsin».
Amirlar, mingboshilar raiyatdan molu jihot (naqd pul va mahsulot bilan to’lanadigan soliq) yiqqanlarida, xirojdan ortiqcha sovariy (podsho va xonlar o’z viloyatlaridan o’tayotganlarida xalqdan talab qilinadigan tortiqlar), qo’nalg’a (choparlar va elchilarga qo’noq berish solig’i) va shilon (podshohlar va amirlarning ovqati uchun yig’iladigan soliq) talab qilinmagan. Tiyul qilib berilgan har bir mamlakatga ikkitadan vazir tayinlagan. Ularning birinchisi viloyatdan yig’ilgan mollarni yozib raiyat ahvolini tekshirib turib, tiyul egasi (jog’irdor) ning fuqarolarga zulm yetkazmasligi uchun ularning holidan xabardor bo’lib turgan, yig’ilgan butun mol-mulklarni kirim daftariga yozgan. Ikkinchisi daromadning xarj etilgan qismini chiqim daftariga yozib, yig’ilgan mollardan sipohiylarning maoshiga taqsim qilingan.
Amir Temur bu ishlar haqida yana quyidagilarni yozgan: «Qaysi amirga tiyul berilar yekan, uni uch yilgacha o’z holiga qo’ysinlar. Uch yil o’tgandan so’ng uni tekshirib ko’rsinlar. Agar mamlakat obod, raiyat rozi yekan, shu holicha qoldirsinlar. Agar ahvol bunga xilof ravishda bo’lsa, ul viloyat holisa (davlat ixtiyoridagi barcha soliqlardan ozod etilgan yer-suv)ga o’tkazilib, uch yilgacha o’sha jog’irdorga ulufa berilmasin».
Sohibqiron mamlakatlarni fath etish bilan birga, to’plangan mol-dunyoni, olinadigan boj soliqlarini xayrli maqsadlar uchun sarf qilgan: «To’plangan xazinadagi naqd pul va qimmatbaho buyumlarni sipohlarga taqsimlab berdim. Qo’shinga yetarli darajada ozuka berdim», degan edi. Piri Amir Shamsiddin Kulol haqida: «Ular menga Xorazmga borishimni maslahat berdilar. Agar g’alaba qozonsam, Samarqandning bir yillik xirojini ularga nazr qilishga qaror qildim», - deydi.
Ma’lumki, xiroj yer solig’i uchun va umuman daromad solig’i uchun qo’llanilgan. Xiroj ayrim hollarda daromadning uchdan birini tashkil etgan. Shuningdek, xirojni «mol» deb ham atashgan. «Raiyatga haq-nohaq jarimalar soluvchi vazir saltanatni buzadi»,- degan edi sohibqiron.
Muruvvatli jahongir: «Kimki mening xizmatimni qilgan bo’lsa, xizmat haqini ado yetdim. Farzandlar, qarindoshlar, oshna-og’aynilar, qo’ni-qo’shnilar va men bilan bir vaqtlar do’stlik qilgan barcha odamlarni davlatu ne’mat martabasiga yerishganimda unutmadim, molu mulk va naqd pul bilan haqlarini ado yetdim»,-deydi. Shuningdek, u amirlar va sipohiylarni martaba va unvonlar, zaru zarvarlar bilan xushnud etgan, bazmlarda o’z yonidan joy bergan, xullas, ularning jang vaqtidagi qahramonliklarini hyech vaqt unutmagan.
Sohibqiron hayr-yehson ishlari bilan odamlarning ko’nglini olgan. Sipoh va raiyatga bir ko’z bilan qarab, bahodirlar, dovyuraklarga maxsus faxriy o’tova (bosh kiyimiga taqiladigan qimmatbaho toshlar bilan bezatilgan ziynatli belgi), kamar va tarkash (sadoq - o’qdon) taqdim etib, martabalarini yanada yuqori ko’tartirdi. Har yel va har mamlakatning ulug’larini, boshliq-oqsoqollarini qadrladi. Ularga sovg’a-salomlar berib, xizmatlaridan foydalandi. Sipohiylarni hamisha jangda tayyor turishlari uchun oylik haqlarini so’rattirmay, vaqtida bergan. Sarmoyasi qo’lidan chiqib ketgan savdogarga o’z sarmoyasini qaytadan tiklab olishi uchun xazinadan yetarli miqdorda oltin berilgan.
U vaqtlarda bozor ahlidan soliq olish qal’a boshlig’i zimmasiga yuklangan. Soliq olish Qur’oni karim ta’limotiga muvofiq edi. Hadis va «Hidoya» kitoblarida bu to’g’rida to’la ma’lumotlar berilgan. Hyech bir shahar va qishloqqa odamlardan sari shumor (jon boshidan olinadigan soliq) va xonashumor (har bir xonadondan olinadigan soliq) olinmagan. Raiyatdan mol-xiroj yig’ishda ularni og’ir ahvolga solishdan yoki mamlakatni qashshoqlikka tushirib qo’yishdan saqlanilgan. Negaki, Amir Temur «Raiyatni xonavayron qilish davlat xazinasining kambag’allashishiga olib keladi. Xazinaning kamayib qolishi esa sipohning tarqalib ketishiga sabab bo’ladi. Sipohning tarqoqligi esa, o’z navbatida saltanatning kuchsizlanishiga olib boradi. Fath etilgan yerlik fuqaro azaldan berib kelingan xiroj miqdoridan rozi bo’lsa, ularning roziligi bilan ish ko’rsinlar. Xirojni ekindan olingan hosilga va yerning unumdorligiga qarab yig’sinlar. Fatx etilgan har bir mamlakatning mol-mulkini, buyumlarini talon-tarojdan saqlasinlar. O’sha mamlakatdan tushgan o’lja mollarni hisob-kitob qilsinlar», - degan edi.
Yevropadan ancha ilgari bu davlatda byudjet tushunchasi bo’lgan. Davlat xazinasi, kirim, chiqim, hisob-kitob qat’iy olib borilgan, taftish yo’lga qo’yilgan edi. Buning uchun ma’lum mas’ul shaxslar ajratilgan va doim hisob berib borganlar.
A.Temurning davlat va iqtisodiyot sohasidagi asosiy fikrlari «Temur tuzuklari»da to’la bayon etilgan. Tuzuklar Amir Temurning 1342-1405 yillar oralig’idagi faoliyatini aks ettiradi va ikki qismdan (maqoladan) iborat. Birinchi qismda asosan yagona davlat barpo etish, uni mustahkamlash, qo’shni (27) yurt va mamlakatlarni zabt etish masalalari yoritilgan bo’lsa, ikkinchi qismda sohibqiron nomidan aytilgan o’ziga xos vasiyat, pand-nasihat, turli sohalardagi, shu jumladan ijtimoiy-iqtisodiyotga oid fikr-mulohazalar keltirilgan.
A.Temur mamlakatda gadoylar bo’lmasligi kerak, degan qoidaga amal qilgan va uning yo’lini ham belgilab bergan. Gadoylarning barchasi to’plangan va ularga bir yillik kerakli yemish, kiyim-kechak berilgan, ularni biror foydali ish bilan shug’ullanishga jalb etilgan. Odatda, ko’pchilik gadoylikni tark etib, biror faoliyat bilan kun ko’rgan. Gadoylikni tark etmaganlar qul qilib sotilgan yoki mamlakatdan chiqarib yuborilgan.