1. Verbal muloqot faol eshitish, savollar berish, javob qaytarish va reaksiya korsatish san'ati

Yoqimli va shirin soz bilan murojaat qilishda, samimiy tabassumda hamshiraning oz bemorlariga gamxorligi va diqqat-etibori ifodalanadi. Bemorlar bilan muloqot (kommunikatsiya)ning ikki xil usuli bolib, ularni albatta hisobga olgan holda oz faoliyatini tashkil etishi lozim.

1. Verbal muloqot faol eshitish, savollar berish, javob qaytarish va reaksiya korsatish san'ati.

2. Noverbal muloqot gavda holati, yuz, (mimika), koz ifodasi, sozlash ohangi va boshqalar.

1. Maktabgacha yoshdagi bolalar guruhi

a) oz kasalliklarini his qilmay, kasal ekanliklarini tushunib yetmaslik;

b) shikoyatlarini umumlashgan holda bayon eta olmaslik;

d) kasallik belgilaridan kuchli rahiy tasirlanish;

e) davolash va diagnostika muolajalarini qorquv bilan qabul qilish;

f) kasallik davomida tarbiya va tabiatidagi ozgarishlarning (nuqsonlar-

ning) kuchayishi.

Tibbiy hamshira bu guruh bemorlar bilan iliq munosabatda bolishi, avvalambor bolalar bilan yaqindan aloqa ornatishi, ularni kasalligidan chalgitishi, bolaning ota-onasi yoki qarindosh-uruglari bilan mutaxassis sifatida muloqotda bolishi lozim.

2. Osmir yoshidagi bemorlar

a) kattalarga taqlid qilishlik;

b) mardlik, shovvozlik;

d) oz-ozini himoya qilish;

e) kasallikka va lining kechishiga befarqlik;

f) salomatligiga, xavfli omillarga ehtiyotsizlik bilan qarash.

Bu guruh hamshiraga ota yuksak mas'uliyat yuklaydi. Bunday bemorlar bilan ish olib borishda har bir sozga, yurish-turishga, yuz imo-ishorasiga ehtiyot bolish, bajarilayotgan muolajaga qunt bilan yondashish lozim. Har bir bemorning ijtimoiy kelib chiqishini, kasb-korini, tabiati va rahiyatini tezda ajrata bilish hamshiraga ancha yengillik yaratadi. Hamshiraning asosiy deontologik vazifasi bunday guruh bemorlarni mehnat jarayoniga, ijtimoiy hayotga qaytarishga yonaltirilgan bolishi lozim.

4. Katta yoshdagi va keksa bemorlar guruhi

a) «otib ketgan umr», «oshib borayotgan zaiflik», «yolgizlikni his etish»,

«olimning yaqinlashuvi» holatlarining qariyalar ruhiyatida ustunlik qilishi;

b) eshitish, korish, eslash qobiliyati va hayotga qiziqishning pasayishi;

d) tezda dil ogrishi(xafa bolish);

e) kasallikni qarilikka yoyib, davolanish va sogayishga ishonmaslik.

Hamshira bu gurahdagi bemorlarga samimiy, sabr-toqat bilan iliq muomala qilishi lozim, chunki qariyalarga xos injiqlik, kop savollar berish, tushunmovchilikdan kelib chiqadigan turli holatlarga bosiqlik bilan chidash muhim hisoblanadi.