E bormisan o’rtoq, ko’rishmaganimizga ham ancha bo’pkettiya!!! Zoir bilan quyuq so’rasharkan, Dilmurodning og’zi tinmas edi

Zoir 21ga to’ldi. Hamma xursand. Halima kenayining uyidan qadam uzilmaydi. Hali xolasi, hali tog’asi keladi, buyam yetmagandek Zoirning bir-ikkita snifdoshlari kelib qoldi.
– E bormisan o’rtoq, ko’rishmaganimizga ham ancha bo’pkettiya!!! – Zoir bilan quyuq so’rasharkan, Dilmurodning og’zi tinmas edi.
– Dilmurod , seni ahmoq desam hafa bo’lasan, Zoir medinstitutda o’qisa, shahardan beri kelmaydi, mana, bugun shu yerda ekan, mazza qilib gurunglashamizda!
– Tolibning ko’zlarida qandaydir soxtalik bor edi. Zoir buni tezda sezdi. Ulardan Nodirni so’ramoqchi edi, hali ham mexmonni ichkariga taklif qilmagani uchun indamay qo’yaqoldi.
– Qani, do’stlar, ichkariga kiringlar – dedi takalluf bilan – Nodirniyam ergashtirib kelmabsizlarda…
Nodir Zoirning yoshlikdan birga ulg’aygan do’sti. Va snifdoshi. Ozroq sho’xligini hisobga olmaganda juda yaxshi bola edi. Zoir yaxshi eslaydi, mahallaga-mahalla futbol o’ynayotganda raqib jamoadan bittasi Zoirni turtib yuborgan, “zaxira”da o’tirgan Nodir shart yugurib borib , qo’pol o’ynagan bolani ura ketgandi. O’yin hali tugamagan, maydon markaziga qirqtacha