Зиѐвуддин Раҳим, Одилхон қори Юнусхон ўғли

“Инсон ўзини бой-беҳожат кўргач, албатта туғѐнга тушади – ҳаддидан ошади”
(“Алақ” сураси, 
6-7-оят). 
Одатда, инсон бойиса, мансаб отига минса, мавқеи юқориласа, кибр-ҳавога берилади, ғурурга кетади, 
Аллоҳга ибодат қилишни эсидан чиқара бошлайди. Агар куни келиб, Аллоҳ ҳузурига қайтишини, ҳар битта 
амали ҳақида ҳисоб беришини, гуноҳларига жазо олишини ѐдида сақлаганида, бундай қилмасди. 
Муфассирлар айтишича, “Алақ” сурасининг 6-оятидан охиригача Абу Жаҳл ҳақида нозил бўлган. 
Лекин бу оятдаги “инсон”дан мурод барча инсонлардир. Чунки бойиганда туғѐнга кетиш касали мўминда 
ҳам, кофирда ҳам бўлиши мумкин. Фарқи шунда: мўмин банда ўзида маънавий иллатлар илдиз отиб 
кетишига йўл қўймайди, кибрдан, риѐдан қутулиш йўлини қидиради. 
َع ْن
َأ َن
ِس
ْب
ِن
َم
ِلا
ٍك
َر
ِض
َي 
ُللها
َع ْن
ُو 
َع ِن
َّنلا
ِّْبِ
َص َّل
ُللها ى
َع َل
ْي ِو
َو
َس َّل
َم 
َع ْن
ِج
ِْب
َلة
َع َل
ْي ِو
َّصلا
َل 
ُة 
َو
َّنلا
َل
ُـ 
َع ْن
َر ّْب
ِو 
َػ َب 
َرا
َؾ 
َو َػ َ 
َلا
َق 
َؿا
:
...
 ِإ َّن
ِم
 ْن 
 ِع َب
 ِْي
 ْلا ي
 َُ ْؤ
 ِم ِن
 َني
َم
 ْن 
 َلا 
 ُط
 ْص
 ِل
 ُح 
 َل ُأ 
 ِإ
 َّلا
ْلا
 ِغ َن
 َو ى
 َل ْا
ََ
 ْدف َق
 ْر ُر ُأ
ََ ْف
 َل
 ََ ُ 
َذ
 ِل
 َك
َو ِإ