Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

57-САБАБ. ТУНДА ИСТИҒФОР АЙТИШ 
Саҳар чоғида, атроф сокин, ҳаво мусаффо бир вақтда истиғфор айтишнинг ўзига хос гашти бор. 
Бу пайтда бедор бўлиш – таҳажжуд намози ўқиш, қироат қилиш, зикр-тасбеҳ, истиғфор айтиш қалбга 
қувонч, танага тетиклик бағишлайди. 
Қуръони каримда тақводорлар сифати келтирилиб, шундай дейилган: 
“-------------------------Арабча матн---------------------------” 
“Улар (дунѐда): “Парвардигоро, биз Сенга имон келтирганмиз. Энди Ўзинг 
гуноҳларимизни кечир, бизни дўзах азобидан асра”, деб (Аллоҳга илтижо қилган) эдилар. Улар 
сабрли, садоқатли, итоатли, саховатли, саҳарларда Аллоҳга истиғфор айтадиган кишилар эди” 
(Оли Имрон сураси, 17-18-оятлар). 
Одамлар айни ширин уйқудалигида туриб намоз ўқиш, истиғфор айтиш ҳар кимнинг қўлидан 
келавермайди. Бунинг учун кучли имон, ихлос, қунт, ҳафсала керак. 
Саҳобаи киромлар саҳарда истиғфор айтишни одат қилишганди. Зеро, Анас ибн Молик 
розияллоҳу анҳудан ривоят қилинишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам уларга саҳарда 
етмиш марта истиғфор айтишни буюрганлар
288
. 
Манбаларда қайд этилишича, улуғ саҳоба Абдуллоҳ ибн Умар розияллоҳу анҳу тунги намозни 
ўқиб бўлиб, шогирдидан: “Эй Нофеъ, саҳар вақти кирдими?” деб сўрарди. Агар Нофеъ “Ҳа”, деса, тонг 
отгунча дуо қиларди, истиғфор айтарди
289
. 
َةَرْػيَرُي ِبَِأ ْنَع
ُىْهَع ُللا َيِضَر
َؿ َق
:
ُؿوُسَر َؿ َق
ُللا ىَّلَص ِللا
َ َّلَسَس ِىْهَلَع 
: 
ْهَّللا ُرْطَش ىَضَم اَذِإ
ُللا ُؿِزْهَػي ُو َثُلُػَ ْسَأ ِل
ُؿوُوَػهَػف َهْػنُّدلا ِء َمَّسلا ََِإ ََ َعَػتَس َؾَر َبَػت
: 
ُىَل ُرَفْغُػي ٍرِفْغَػتْسُم ْنِم ْلَي ُىَل ُب َََتْسُي ٍعاَد ْنِم ْلَي ىَطْعُػي ٍلِئ َس ْنِم ْلَي
َّتََّح
ُحْبُّصلا َرََِفْػهَػي
. 
.َف َّبِح ُنْباَس ُدَْحَْأَس ٌ ِلْسُم ُواَسَر
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ривоят қилади: “Агар