Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

салламдан намозда (атрофга) аланглаш ҳақида сўрадим. Шунда у зот: “У ўғриликдир. Шайтон 
(бу билан) банда намозидан уриб қолади”, дедилар” (Бухорий, Абу Довуд, Термизий, Насоий ривоят 
қилган). 
Намозда турган одам кўзини бошқа томонга бурса, хаѐли қочади, қалбидан хушуъ кетади, 
ибодат учун оладиган савоби камаяди. Бу худди шайтоннинг киссавурлигига ўхшайди. Чунки 
аланглаган вақтидаги савобни шайтон ўғрилайди, мукофотни тўлиқ олишдан маҳрум этади
149
. Шунинг 
учун киши қиѐмдалигида сажда ўрнига, рукуъда оѐқ учига, саждада бурнига, ўтирганда кўксига 
қарайди. 
Маълумки, хаѐл бўлинса, ҳеч бир ишда унум бўлмайди. Масалан, овқат пишираѐтган ошпаз 
унга-мунга чалғиса, атрофга анқаяверса, таомни шўр ѐки тузи паст қилиб қўйиши, пиѐзни куйдириб 
юбориши мумкин. Агар у фикрини жамлаб, қунт билан овқат тайѐрласа, таоми тобида чиқади, тузи 
ҳам меъѐрида бўлади. Ҳафсала билан қилинган овқатни иштаҳа билан ейилади. Ибодатда ҳам худди 
шундай. Агар намоз эътибор билан, ҳеч нарсага чалғимасдан берилиб ўқилса, кўнгилдагидек бўлади. 
رَذ وُبَأ َؿ َق
ُىْهَع ُللا َيِضَر
: 
ُللا ىَّلَص ِللا ُؿوُسَر َؿ َق
َ َّلَسَس ِىْهَلَع 
: 
َل 
ًلِبْوُم َّلَجَس َّزَع ُللا ُؿاَزَػي
ِفِ َوُيَس ِدْبَعْلا ىَلَع
َلَص
ُىْهَع َؼَرَصْنا َتَفَػتْلا اَذِإَف ْتِفَتْلَػي َْلَ َم ِىِت
. 
ُّيِئ َسَّهلاَس َدُساَد وُبَأ ُواَسَر
ُدَْحَْأَس
ُّيِوَمْػهَػبْلاَس
ِوِْيرَغِل ٌحهِحَص ُوُدَهَسَس
.
Абу Зар розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ривоят қилади: “Намоз 
ўқиѐтган банда (атрофга) алангламаса, Аллоҳ азза ва жалла унга юзланади. Агар (у ѐқ-бу ѐққа) 
149
Яна бир қавлга кўра, намозхон Аллоҳ таолога юзланади. Шайтон эса банданинг мана шу ҳолатига путур 
етказишга, атрофга қараган пайтидан фойдаланиб қолишга уринади (Манба: Ибн Ҳажар, “Фатҳул борий”). 

---

75