Z islomov, D. Rahimjonov, J. Najmiddinov

mánáwiy  tárbiyalaw  wazıypasında  sáwlelenedi.
ÁLEMDI  TAŃ  QALDÍRǴAN  DIYAR
Jáne  bir  waqıya  meniń  kóz  aldımnan  eles-eles  óter  edi,  shaması 
men  5 — 6  jaslarda  edim.  Qońsımızdıń  úyinde  adamlar  jıynalǵan, 
máhálleniń  úlken-kishisi  jıynalǵan,  kimisi  kóshe-háwlini  sıpırǵan,  ki-
misi  aywanǵa  tósek  salǵan,  kimisi  payandoz  ushın  aq  gezlemeni  taq-
lap  atırǵan,  bárshe  óz  jumısların  bilip-bilip  isler,  qullası  jám  bolǵan-
lardı  kórinbes  adam  basqarıp  atırǵanday  edi.  Mine  kútilgen  minutlar 
da  keldi.  Hámme  dárwaza  aldına  dizilip  aldı  da,  baǵanaǵı  aq  payan-
doz  da  tóseldi.  Esikten  Robiya  apa  menen,  Abdusaxiy  ata  kirip  keldi, 
olar  appaq  bolıp  kiyingen.  Meniń  názerimde,  dárwazadan  nur  qalqıp 
kiyatırǵanǵa usar edi. Háwlide jıynalǵanlar olardı quwanıshlı kútip aldı. 
Duwa  pátiyadan  keyin,  máhálleniń  úlkenlerinen,  «há  mámleketimizge 
raxmet,  biz  musılmanlarǵa  Haj  ámellerin  orınlaw  imkaniyatın  berdi-a, 
biziń  ata-babalarımız,  árman  menen  ketti.  Kim  oylaptı  deysiz,  bun-
day  imkaniyattıń  beriliwin.  Elimizdiń  tınıshlıǵına  kóz  tiymesin!...»  Sol 
waqıtları  men  bul  gáplerdiń  mazmunına  túsinbesem  de,  qashanlardur 
jaman  kúnler  bolǵanın  sezgendey  edim...