Yillarida O’zbekistonning ma’naviy-madaniy va ma’rifiy hayoti, unga hukmron kommunistik mafkura ta’siri

20-30 yillarida O’zbekistonning ma’naviy-madaniy va ma’rifiy
hayoti, unga hukmron kommunistik
mafkura ta’siri
XX asrning 20-30 yillarida madaniy-ma’naviy soha ham o’ziga xos murakkablik,
qiyinchilik bilan kechdi. Xalq ta’limi 20-yillar boshlariga kelib O’zbekiston hududida madaniy qurilishning eng dolzarb vazifalaridan sanalgan sovet ta’lim tizimini shakllantirish ishlari boshlab yuborildi. Sovetlar O’zbekistonda yangi ta’lim tizimini yaratishga yo’l tutar ekan, bundan ko’zlagan asosiy maqsadlari o’lkada xalq ta’limi bo’g’inlarini ravnaq toptirish, xalq savodxonligiga erishish, ilm-ma’rifatdan bahramand etish orqali yurt farzandlari ongi, shuuriga kommunistik g’oyalar va ideallarni chuqur singdirish va shu yo’l bilan o’zlariga jo’n xizmat qiladigan avlodni tarbiyalab voyaga etkazish edi. Sovetlar avval boshda O’zbekistondagi murakkab vaziyatni, mahalliy xalq kayfiyati va ruhiyatini, uning o’ziga xos milliy an’analari, islomiy qadriyatlarini bir qadar hisobga olib, bu erda eski va jadid usulidagi maktablar, madrasalarning ham faoliyat yuritishiga monelik ko’rsatmadi. Buning orqasida bu o’quv dargohlari navqiron avlodga ta’lim berish, ulug’ bobokalonlar merosi va sharqona odob, axloq ruhida tarbiyalashda o’z ulushini qo’shib bordi. Lekin sovetlarning bu vaqtinchalik taktikasi uzoqqa bormadi. Ular o’lka hayotiga moslashib olgach, 20-yillar o’rtalaridan e’tiboran o’zbek xalqi ma’naviy hayotining ko’p zamonlar uzviy qismi bo’lib kelgan eski maktab va madrasa ta’limtarbiya tizimini barham toptirdi. Uning ko’p sonli ziyolilar faoliyati to’xtatib qo’yildi. Ularning taqdir-qismati og’ir sinovlarga duchor etildi. Bu ham sovetlarning tili boshqa-yu, dili boshqa ekanligidan, ularning madaniy siyosati zamirida qanday makkorona maqsadlar yashirinligidan yaqqol dalolatdir. 1920 yil 17 sentyabrda Turkiston ASSR hukumati o’lkada 8 yoshdan 40 yoshgacha bo’lgan kishilarni o’qitish va savodxon qilish to’g’risida dekret qabul qildi. Bundan ko’zda tutilgan maqsad mahalliy xalqni tobora sovetlar siyosati va mafkurasi ta’siriga olish edi. Shularni hisobga olib respublikaning turli hududlarida ko’plab savodsizlikni tugatish kurslari tashkil etildi. Ularga turli yoshdagi kishilar jalb qilinib, savodlarini chiqardilar. Jumladan, 1-besh yillik (1928-1932 yy.)da O’zbekistonda jami 700 ming nafar kishi savodsizlik kurslarini tugatgan bo’lsa, bu ko’rsatkich 2 besh yillik (1933-1937 yy.) davrida 1 mln.400 ming nafar kishini tashkil qildi. Respublikada boshlang’ich ta’lim tizimining joriy etilishi, keyinroq esa 7 yillik ta’limga o’tilishi ham xalq ta’limi sohasida muhim o’zgarishlardan bo’ldi. Maktab qurilishi, uning malakali o’qituvchi kadrlar bilan ta’minlanishi, o’quvchilar soni yil sayin 247 o’sib bordi. Ma’lumotlarga ko’ra, agar 1924-25 o’quv yilida O’zbekistonda 160 ta sovet tipidagi maktablar tashkil qilinib, ularda 17209 nafar o’quvchi ta’lim olgan bo’lsa, 1941 yilga kelib bunday maktablar soni 5504 taga va ularda ta’lim olayotgan o’quvchilar soni esa 1 mln. 315 ming nafarga etgan. Sovet xukumati ta’lim tizimini, yangi avlod tarbiyasini to’liq ravishda o’z izmiga bo’ysundirish maqsadida arab alfavitiga asoslangan eski o’zbek yozuvini ham isloh qilishga kirishdi. Shu maqsadda 1928 yilda arab alifbosidan lotin alifbosiga o’tildi. Birgina eski o’zbek yozuvini o’zgartirishda qo’llanilgan shoshma-shosharlik respublika xalq ta’limining keyingi taqdiri uchun nechog’lik salbiy oqibatlar keltirib chiqardi, albatta. Yangi tashkil etilgan ta’lim maskanlarining moddiy bazasi, zaif bo’lib, zarur jihozlar bilan ta’minlanmadi. Milliy respublikalardagi ta’lim jarayoni Moskvadan tayyorlab yuboriladigan dasturlar, darsliklaru o’quv qo’llanmalari asosida olib boriladigan bo’lib qoldi. Bu esa xalq ta’limining milliy mazmuni, xarakteriga sezilarli ta’sir ko’rsatdi. 30-yillarga kelib respublikaning maktab ta’limiga mafkuraviy tazyiq o’tkazish, muallimlar tarkibini elak-elak qilish atayin kuchaytirildi. Oliy va o’rta maxsus ta’lim Sovetlarning xalq ta’limi sohasida yuritgan siyosatining muhim yo’nalishlaridan biri, bu oliy va o’rta maxsus ta’lim tizimini shakllantirish hamda rivojlantirish edi. Har qanday tuzumda bo’lgani singari, sovet hokimiyati ham yangi tuzum g’oyalari va ideallari ruhida tarbiyalangan, unga sadoqat bilan xizmat qiladigan ko’plab yuqori malakali, o’qimishli kadrlarga o’tkir ehtiyoj sezardi, albatta. Shu o’rinda ta’kidlash joizki, Turkistonda oliy ta’limni tashkil etish g’oyasini, dastavval, o’lkaning ilg’or jadid namoyadalari ilgari surganlar. Xususan, ular tashabbusi bilan 1918 yil mayida Toshkentda ilk bor milliy universitet ochilib, u ilmga chanqoq ko’plab mahalliy yoshlarni o’z bag’riga olgan edi. Biroq har narsada o’zini ko’rsatishga intilgan sovetlar yurtparvar jadidlar tashabbusini bo’g’ib, 1920 yil sentyabrida Toshkentda
Turkiston Davlat Universiteti tashkil etdilar. Keyinchalik O’rta Osiyo Universiteti
maqomini olgan bu oliygoh o’lkada oliy ta’limni rivojlantirish, yuqori mutaxassis kadrlar tayyorlash o’chog’i bo’ldi. Biroq bu o’quv dargohi professor-o’qituvchilarining mutloq tarkibi evropalik millat vakillaridan iborat edi. Shu bois unda o’qitish rus tilida olib borilardi. Bu esa mahalliy millat yoshlari uchun jiddiy qiyinchiliklar tug’dirardi. Shuning uchun ham universitet talabalari safida ularning salmog’i juda ozchilikni tashkil etardi. Keyinroq 30-yillarda bu bosh oliy o’quv yurti negizida ko’plab turli xil yo’nalishlardagi Oliy o’quv yurtlari, jumladan, politexnika, moliya-iqtisod, tibbiyot, qishloq xo’jalik, to’qimachilik institutlari, Samarqand davlat universiteti va boshqalar tashkil etildi. Shuningdek, bu davrda yuqori malakali pedagogik kadrlarga talab o’sib borganligidan, Buxoro, Samarqand, Toshkent, Nukus, Xiva, Urganch, Farg’ona va Namangan singari shaharlarda pedagogika va o’qituvchilar tayyorlash institutlari tashkil etildi. Natijada 1932 yilga kelib respublikadagi jami oliy o’quv yurtlari soni 31 taga etdi. Ulardagi talabalar soni 12,2 ming nafarni tashkil etardi. Talabalarning soni 1937 yilda 15,5 mingga, 1941 yilda esa 18 mingtaga etdi. O’zbekistonning bu davrdagi ta’lim tizimida o’rta maxsus ta’lim o’quv yurtlari faoliyati ham alohida o’rin egallaydi. 20- yillarda Respublikada 6 ta qishloq xo’jalik 248 texnikumi, 1 ta tibbiyot texnikumi, 16 ta hunar-texnika maktabi tashkil qilindi. Ularda 6800 nafar yoshlar o’qidi. Shuningdek, shu vaqtda 5 ta pedagogika texnikumi, 2 ta pedagogika bilim yurti, bitta xotin-qizlar bilim yurti mavjud bo’lib, ular orqali ko’plab bilimli, malakali pedagog kadrlar tayyorlandi. XX asr 40-yillari boshlariga kelib O’zbekistonda maxsus bilim yurtlari soni 92 taga etgan bo’lib, ularda 12,6 ming nafar yoshlar ta’lim olmoqda edi. F a n Respublikada ilm-fanning ravnaq topishi ham tabiiy holdir. Yurtning ko’plab iqtidorli, zakovatli yoshlari o’zlarini ilm-fanga bag’ishlab, asta-sekin uning cho’qqilariga ko’tarilib bordilar. 30-yillarga kelib o’zbek fanining turli yo’nalishlarida o’z yuksak salohiyatini namoyon etib, o’z ilmiy maktabiga asos solgan Qori Niyoziy, Abdurahmon Sa’diy, Abdulla Avloniy, Yah’yo G’ulomov, Po’lat Soliev, Toshmuhammad Sarimsoqov, Halil Rahmatullin, Habib Abdullaev, Sobir Yunusov singari fan allomalari etishib chiqdi. Ayni zamonda respublikada ko’plab ilmiy-tadqiqot institutlari, markazlari tashkil etilib, fanning turli dolzarb muammolari ustida izlanishlar olib bordilar. Bular jumlasiga Butunittifoq paxtachilik ilmiy-tadqiqot instituti (SoyuzNIXI), Madaniy qurilish, Huquq-tadqiqot insitutlari, Gidrometrologiya instituti, Geliotexnika labaratoriyasi,
Astronomiya observatoriyasi va boshqalarni nisbat berish mumkin. Mazkur institutlar va ilmiy markazlarga jalb etilgan ilmiy kuchlar, fan fidoyilari ittifoq va respublika ahamiyatiga molik qanchalab hayotiy muammolar, masalalarning echimini topishda jiddiy tadqiqotlar olib bordilar. Ayniqsa paxtachilik, uning tez pishar, sifatli navlarini yaratish sohasida muhim yangiliklar qilindi. Geolog olimlar sa’y - harakatlari bilan yangi konlar, turli xil ma’dan topilmalari kashf qilindi. 1927 yilda Farg’ona vodiysida Sho’rsuv neft koni ochildi. Tsement ishlab chiqarish uchun xomashyo qidirib topildi. Qator mis, oltin, kumush, qalay, marmar konlari topilib, ishga tushirildi. Respublikada ijtimoiy fanlar, shu jumladan, tarix va arxeologiya sohalarida ham ancha ilmiy-tadqiqot ishlari ko’zga tashlandi. Yirik arxeolog olimlar: Ya.G’ulomov, S.Tolstov Xorazmda, M.E.Masson Samarqandda, V.A.Shishkin, O.Nabiev, A.T.Okladnikovlar Ohangaron vodiysi va Termiz atrofida katta hajmdagi qazilma ishlarini olib bordilar. Boysunda eng qadimgi ajdodlarimiz nasliga oid neandertal odami qoldiqlari, madaniy izlari topilishi fanda
muhim yangilik bo’ldi. O’zbekiston fani markaz olimlari tomonidan ham e’tirof etildi. 1940 yil 9 yanvarda O’zbekiston XKS (hukumati) huzuridagi Fan qo’mitasi
negizida SSSR FAning O’zbekiston filiali ta’sis etildi. O’sha kezlarda uning tarkibida 75 ta ilmiy-tadqiqot institutlari va muassasalari mavjud edi. Ular 3024 nafar ilmiy xodimlarni o’z safiga birlashtirgandi. Bularning 109 nafari fan doktorlari, 510 nafari fan nomzodlari edilar. 1943 yil 4 noyabrda O’zbekiston Fanlar akademiyasi ochildi, uning birinchi prezidenti etib taniqli olim T.N.Qoriniyoziy saylandi. «Hujum» harakati XX asrning 20-yillarida o’z mohiyati bilan o’zbek xotin-qizlarini tutqinlikdan ozod qilishga qaratilgan harakat boshlanadi. Ma’lumki, Turkiston xotin-qizlari hayoti asrlar davomida musulmonchilik qonunqoidalari va an’analari asosida kechgan va o’ziga xos xususiyatlarga ega bo’lgan.
249
Jumladan, ular aksariyat hollarda uy-ro’zg’or ishlari va farzand tarbiyasi bilan shug’ullanishgan. Sovet hukumati esa bunday turmush tarziga diniy xurofot sifatida qaradi. Shu bilan birlikda ayollarning erkaklar bilan teng huquqliligi, ularning tor oila muhitidan ozod bo’lib, keng ijtimoiy-siyosiy hayotga tortilishi g’oyasi ilgari surildi. Shu narsa haqiqatki, jamiyat rivojlanib borar ekan, odamlarning ongi ham o’zgarib boradi. Turmush tarzi yangilanadi, u zamonga moslashadi. Shu ma’noda o’zbek ayollarini paranjidan ozod qilish yangi tuzum oldidagi muhim vazifalardan ekanligi tabiiydir. Biroq bu masalani eng avvalo jamiyat fuqarolari orasida keng ko’lamli tushuntirish, ma’rifiy yo’llar orqali hal qilish mumkin edi. Jadidlar rahbarlari M.Behbudiy, F.Xo’jaev, A.Fitrat, A.Cho’lpon, A.Avloniylar ham bu masalani hal etishni o’z oldilariga muhim vazifa qilib qo’ygan edilar. Shu maqsadda tashkil etilgan respublika, viloyat, tuman, shahar sovet tashkilotlari qoshidagi xotin-qizlar bo’limlarida dastlab umuman to’g’ri ish olib borilgandi. Buning natijasida xotin-qizlar ijtimoiy foydali mehnatga, jamoatchilik ishlariga faol tortila boshlagandi. Uni o’zbek xotin-qizlari xursandchilik bilan kutib oldi. Chunki ochiq yurish, yorug’ olamni ko’rish, ilm olish, erkaklar bilan teng huquqli bo’lish ularning ham asriy orzusi edi. Biroq VKP(b) MQ O’rta Osiyo byurosining 1926 yil sentyabrdagi maxsus qarori asosida bu harakatni sun’iy ravishda tezlashtirishga kirishildi. Oqibatda bu majburiy harakat «Hujum» nomini oldi. Biroq bu harakat afsuski, shoshma-shosharlik, ma’muriyatchilik yo’li bilan mahalliy shart-sharoitlarni, xalq udumlari, urf-odatlarini e’tiborga olmasdan jadallashtirildi. Bunga hattoki erkak kommunistlar ham tayyor emas edilar. Xotin-qizlarni ijtimoiy hayotga jalb qilish harakati dastlab ancha sezilarli yutuqlarga erishib bordi. 1927 yil bahoriga kelib 100 ming ayol paranji tashladi. Mingminglab ayollar korxonalarga, turli yumushlarga tortildilar. Ular orasidan ko’plab traktorchilar, brigadirlar, kolxoz raislari, klub va kutubxona mudirlari tayyorlandi. Jumladan, 1927-1929 yillarda sudlarning xalq maslahatchilari orasida o’zbek ayollari 563 kishiga etdi. 1926 yilda birgina Toshkent va Farg’ona viloyatlari «Qo’shchi» uyushmalarining 4900 ayol a’zolari bor edi. 1927 yil davomida 7169 ayol kasaba uyushmalariga a’zo bo’lib kirdi. 5916 ayol matlubot kooperatsiyalariga a’zo bo’ldi. 2343 xotin-qizlar davlat organlariga saylandi. 1927-1928 yillarda «Hujum» harakati yanada keng quloch yozdi. Paranji tashlagan ayollar uchun 32 ta savodsizlikni tugatish maktablari tashkil qilindi. 1927 yilda birgina Qo’qon okrugida bunday maktablar soni 75 taga etkazildi. Toshkentning eski shahar qismida 1409 o’quvchini qamrab olgan 35 ta ayollar maktabi faoliyat ko’rsatdi. Biroq bu borada qo’llanilgan zo’rlash, majburlash yo’li va usullari o’zining salbiy natijalarini bermasdan qolmadi. Joylarda xotin-qizlarni o’ldirish hollari ruy berdi. Masalan, Oltiariq tumani Poloson qishloqlik dehqon Abduqodir Hojimatov o’z xotinini osib o’ldirdi. Andijon viloyatida faol ishchi ayollardan sanalgan Xadicha Eshboboeva qora kuchlar tomonidan o’ldirildi. Umuman, 1927-1928 yillarda 2,5 mingdan ortiq faol ayollar yovuz kuchlar qurboni bo’ldi.
250
Ammo «Hujum» harakati qiyinchiliklar, chekinishlar bilan bo’lsada, hayotga tadbiq etib borildi. Buning natijasida o’zbek ayoli ijtimoiy ishlab chiqarishga, hatto eng og’ir mehnat talab qiladigan ishlarga ham tortildi. «Hujum» harakatining o’sib borishi davomida 1937 yilga kelib 273637 nafar o’zbek xotin-qizlari savodsizlikni tugatish kurslarini muvaffaqiyatli bitirdilar. Ayol ishchilar va xizmatchilar soni 1940 yilda 232 ming kishiga etdi. Bu esa butun respublikadagi ishchilarning 40,7 foiziga teng edi. Ular tikuvchilikda 82,3 qandolatchilikda 65,5, to’qimachilikda 88 foizni tashkil etardi. Shu bilan birlikda bu mavsumiy harakat ko’pgina salbiy oqibatlarning yuz berishiga ham sabab bo’ldi. «Hujum» harakatida faol ishtirok etib, butun ongli hayoti, faoliyatini sotsializm ishiga, uning soxta g’oyalari chinligiga ishongan qanchalab ilg’or xotin-qizlar keyinchalik qatag’onlik qurboni bo’ldilar. Bunga o’zbek xotin-qizlari ozodligi kurashining taniqli namoyandalari – Tojixon Shodieva, Sobira Xoldorova, Xosiyat Tillaxonova, Maryam Sultonmurodova, Xayriniso Majidxonova singarilarning fojiali hayoti to’la misol bo’la oladi.
Ma’naviy-madaniy hayot Bu yillarda o’zbek xalqining olis asrlarga borib qadaluvchi moddiy va ma’naviy madaniyati durdonalari, osori atiqalari, masjidu madrasalar, maqbaralar ko’rinishidagi noyob me’moriy obidalariga zo’r berib xujum uyushtirildi. Binobarin, bu maskanlarning bora-bora qarovsiz, xarob ahvolga keltirilganligi tasodifiy emasdir. Ayniqsa bunda xalqimizning dilidan chuqur joy olgan uning uzoq asrlik islomiy qadriyatlari zavol topdirilganligi achinarlidir. Hatto bu razil maqsadga erishishda joylarda «Xudosizlar jamiyatlari» tuzilib, diniy tasavvurlarga, uning peshvolariga qarshi hujumdor ateistik kurash avj oldirildi. Buning oqibatida yurt ziyolilari sanalgan qanchalab ruhoniylar, ulamoyu fuzalolar ayovsiz ta’qibu quvg’inlarga duchor etildi yoxud qirg’in qilindi. Shunga qaramay o’zbek xalqining ko’plab yurtparvar ziyolilari fidoyilik namunalarini ko’rsatib, barcha qiyinchiliklarga dosh berib respublika madaniy hayotida faol qatnashdilar. 1929 yilda o’zbek musiqali teatriga asos solindi. 1933 yilga kelib Xamza nomli akademik drama teatri ish boshladi. Har qanday mafkuraviy tazyiqlarga qaramasdan milliy ruh ustivor bo’lib qola berdi. Xalqimiz orasidan Xoji Abdulaziz Abdurasulov, Ota G’iyos Abdug’aniev, Madrahim Sheroziy, Domla Halim Ibodov, Abror Hidoyatov, Mulla To’ychi Toshmuhamedov, Shorahim Shoumarov, Soraxonim, Tamaraxonim, Lutfixonim, Mukarramaxonim singari nomdor san’atkorlar etishib chiqdi. 1936 yilda Toshkentda konservatoriya ochilishi madaniy hayotda katta voqea bo’ldi. O’zbek musiqa madaniyatining zabardas vakillari – Yunus Rajabiy, Muxtor Ashrafiy, Tolibjon Sodiqov, To’xtasin Jalilov singari san’atkorlar ijodi xalq dilidan chuqur joy oldi. 1937 yilda Moskvada o’tkazilgan birinchi o’zbek san’ati va adabiyoti dekadasida «Gulsara», «Layli va Majnun» operalari, «Farhod va Shirin» musiqali dramasi va boshqa sahna asarlari katta mahorat bilan namoyish etildi.
251
30-yillarda O’zbekistonda kino san’ati shakllandi. Uning yorqin ifodasi sifatida shu davrda yaratilib ekranlarga chiqarilgan «Asal», «Qasam», «Ravot qashqirlari»,
«Azamat» singari filmlarni tilga olib o’tish joizdir. Ularni yaratishda Komil Yormatov, Nabi G’aniev, Sulaymon Xo’jaev, Yo’ldosh A’zamov, Rahim Pirmuhamedov singari ajoyib o’zbek kino ustalari xizmatlari benazirdir. 20-30-yillarda respublikada ko’plab madaniy inshootlar qurildi. 1932 yilda respublikada 707 ta kutubxona, 3087 ta klub, 409 ta kino qurilma, 32 ta teatr, 13 ta muzey mavjud edi. 1937-1940 yillarda O’zbekiston shahar va qishloqlari radiolashtirildi. Yangidan 264 ta ko’chma va doimiy kino qurilmalari o’rnatilib, ularning soni 797 taga etkazildi. 1941 yilda kitob nashr qilish 4375 nomga etkazildi va 48 mln. nusxani tashkil etdi. 40-yillar boshlariga kelib kutubxona, klub, badiiy havaskorlik jamoalari soni 2 baravarga ko’paydi. A d a b i yo t Bu davrda o’zbek adabiyoti ham jiddiy hayotiy sinovlar jarayonini boshdan kechirdi. O’zining boy tarixiy an’analariga ega bo’lgan bu adabiyot xalq ruhining ko’zgusi sifatida uning ma’naviy hayotida muhim rol o’ynadi. Biroq bu muhim soha faoliyati sovetlarning doimiy nazorati ostida kechdi. Ularning nazarida adabiyot kuchli mafkuraviy qurol sifatida yangi tuzumni mustahkamlashga xizmat qilishi, millionlar omasini shunga da’vat etmog’i kerak edi. Bu, albatta, har bir ijodkor zimmasiga jiddiy mas’uliyat yuklardi. Negaki, har bir shoir yoki adib sovet mafkurasi talablaridan chetlashguday bo’lsa, o’z xalqining boy tarixiy o’tmishi yoxud ulug’ ajdodlari hayotidan asar yozguday bo’lsa, uning og’ir jazoga ro’baru kelishi hech gap emas edi. Mana, nima uchun 30-yillarda xalqimiz faxru-g’ururi bo’lib qolgan bir qator favqulodda iste’dod sohiblari qatag’on qilindi, ijodlari bo’g’ildi. Xususan, «xalq dushmanlari» tamg’asi bilan nomlari badnom qilingan A.Qodiriy, A.Cho’lpon, U.Nosir, A.Fitrat, Elbek, G’.Yunus, M.Botu singari so’z san’atkorlarining achchiq kismati bunga yaqqol misoldir. Biroq har qanday tazyiqu ta’qiblarga qaramay o’zbek adabiyoti bu yillarda muayyan yutuqlarga erishib bordi. Hamza, S.Ayniy, A.Qodiriy, A.Cho’lpon, A.Fitrat singari katta avlod namoyandalari izidan G’.G’ulom, A.Qahhor, M.Oybek, H.Olimjon, U.Nosir, K.Yashin, R.Uyg’un, Mirtemir, G’ayratiy, Oydin, S.Abdulla singari qalam ahllari adabiyot jarayonga kirib keldi. Ular o’zlarining serqirra ijodlari bilan o’zbek adabiyoti xazinasini boyitishga munosib ulush qo’shdilar. Bu o’rinda A.Qodiriyning «O’tgan kunlar», «Mehrobdan chayon», A.Cho’lponning «Kecha va kunduz», S.Ayniyning «Odina», «Sudxo’rning o’limi», A.Fitratning «Abulfayzxon», «Hind sayyohi bayonoti», Oybekning «Qutlug’ qon», «Navoiy», A.Qahhorning «Sarob», G’.G’ulomning «Ko’kan», «Yodgor» va shu singari o’z davri uchun muhim voqea
bo’lgan, badiiy g’oyasi yuksak asarlarni alohida qayd etmoq lozim bo’ladi. Lekin ne ko’rgilikki, bu adabiyotning ne-ne norlari totalitar tuzum ixtiro etgan qatag’onlik domiga tashlanib, aybsiz ayblanib, qatli om etildilar. Ularning betakror ijodi esa avlodlar nigohidan uzoqlashtirib kelindi. Milliy istiqlol sharofati tufayligina ularning ijodi yangidan dunyo yuzini ko’rib, xalqimiz tomonidan sevib o’qilmoqda va o’rganilmoqda.