O ‘ zbek tili

Yetmish til sohibi
Bog‘dod xalifasi Horun ar-Rashid she’riyatni yaxshi ko‘rar edi. Bir kuni odatga 
ko‘ra saroyga olimlar va ijodkorlarni yig‘ibdi. Bu yig‘inga, to‘rga o‘tirib, sulton 
Saif al-Davlat rahbarlik qilibdi. Uning oldiga xabarchi kelib, saroyga Abu Nasr 
Forobiy kelganinin aytibdi.
– «Uning ismi menga tanish, donishmandni olib kiringlar», – deb buyuribdi 
sulton.
Abu Nasr Forobiy kirib, ta’zim qilmaganidan yig‘ilganlarning hammasi hay-
ratda qolibdi.
– «Marhamat, o‘tiring», – deb taklif qilibdi sulton.
– «Sultonim, men qayerga o‘tiray?» – deb so‘rabdi Forobiy.
– «Bu yerda hamma o‘ziga munosib deb bilgan joyga o‘tiradi», – deb javob 
beribdi sulton.
Abu Nasr Forobiy sultonga yaqin kelib, surilishini iltimos qilibdi. Sulton meh-
moniga joy berib, bezovtalangan soqchilarini tinchlantirib, ularga saroyning max-
fiy tilida:
– «Agar u haqiqatdan ham ulug‘ donishmand bo‘lsa, biz uni kechiramiz, agar 
unday bo‘lmasa, u jazosini tortadi, sabr qilinglar», – debdi. Abu Nasr Forobiy, 
jilmayib, shu mahfiy tilda:
–  «Sultonim,  to‘g‘ri  aytdingiz,  sabr  har  doim  donishmand  va  hukmdorlarga 
xos», – deb javob beribdi.
– «Bu mahfiy tilni qayerdan bilasiz?» – hayron qolib so‘rabdi sulton.
– «Men yetmush tilni bilaman», deb javob beribdi Abu Nasr Forobiy.
– «So‘zlarning qadr-qimmatini biladigan ustoz, unda bu yig‘inga Siz rahbarlik 
qiling!» – debdi sulton Saif al-Davlat.
(http://e-historu.kz.ru.)