Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
190
ғалабани қилди» 
3
. 
«Яқин бир ғалаба...» деганда Ҳайбар зафари назарда тутилгани тез кунларда аён бўлғуси 
эди. 
Ҳазрати Умар (р.а.) ўшанда жазо олиш хадигида борган эди, буюк бир фатҳнинг 
муждасини эшитиб қайтди. Лекин, шунга қарамай, одамларнинг хотиридан асло чикмайдиган 
бир журъат ила Жаноби Расулуллоҳни (с.а.в.) сўроқ қилганининг аламини кейинчалик ҳам 
ичидан чиқара олмаяжак ва умр бўйи қул озод қилиб, садақа улашиб, нафл рўзалар тутиб, Улуғ 
Мавлонинг кечиришидан умид этиб яшаяжакдир. 
Фатҳ сурасининг нозил бўлиши билан Ҳудайбия сулхи бекорга бўлмаганига ишонч ҳосил 
қилишди. Аммо бу фатҳ ва зафар нималар эканини, қандай юз беражагини вақт ўтиб 
кўражаклар, англаяжаклар. 
* * * 
Мушрикларнинг қаноати ўзгача бўлди: шунча йўлдан келган Йслом қўшинини яна 
Мадинага қайтариб юбордик, араблар орасида тилимиз узун бўлди, деб ҳисоблашди. 
Битим матнидан жой олган моддалар орзуларига уйғун шаклда ёзилган, бу борада 
мусулмонлар ҳам Қурайшнинг қаноати устунлик қилди, деган фикрда эдилар, шундан бениҳоя 
аламда қолишди, ҳатто Расулуллоҳнинг амрларини ҳам эшитмагандек бўлишди. 
Айни чокда, бу битимнинг ҳақиқий маъносини пайғамбарлар Буюги (с.а.в.) жуда яхши 
билар эдилар. Шундай бир пайтда Жаноби Ҳақ азза ва жалла ўзларини ёлғиз ташлаб 
қўймаслигига, душманларини тадбир ила мағлубиятга дучор этишига ишонар эдилар. 
 
* * * 
Мадинага қайтиб келинганига унча кўп бўлмаган кунларнинг бирида Маккада Исломни 
қабул этган бир йигит Мадинага келиб қолди. Исми Абу Басир эди. Тўғри масжидга кириб 
борди. Пайғамбарлар имомининг (с.а.в.) ҳузурларида шаҳодат калималарини сўйлади. 
Аммо иш бу билан тугамасди. Қурайшийлар талаб қилишса, қайтариб берилиши лозим 
эди. Дарҳақиқат, дарров ортидан икки киши етиб келди. 
Тутиладиган бошқа бир йўл йўқ эди. Абу Басир истасаистамаса маккаликларга 
топширилди. Ўч киши йўлга чиқишди. Зулхулайфага келганларида жуда толиқишди. Унинг 
устига, қоринлар ҳам роса очиқди. Бир девор соясига ўтиришди. 
Ҳунайс исмли бири қиличини тошга суяб қўйди. Емакларини ўртага қўйишди, тамадди 
қила бошлашди. 
Гап орасида Абу Басир: 
— Валлоҳи, аммолекин қиличинг зўр экан! — деди. Мақтов Ҳунайсга роса ёқиб тушди. 
Кўлини чўзиб, қиличини олди. Қинидан чиқарди. 
— Ҳақиқатдан шундай, деди ҳаволаниб. — Мен уни кўп синаганман. 
—Кўрсам бўладими? 
—Албатта. 
Ҳунайс қиличини узатди. Абу Басир ҳаяжонини сездириб қўймасликка тиришиб, олди. У 
ёқбу ёғини кўрган бўлди. Сўнгра ҳавога кўтариб, бор кучи билан солди. Ҳунайснинг калласи 
қумлар узра юмалаб кетди. Бошсиз тана ерга тушди. 
Бу қўрқинчли ҳодиса жуда тез — бир сония ичида содир бўлган эди. Ҳунайснинг қули 
нима бўлганини ҳам билмасдан, беихтиёр ўрнидан сапчиб турди. Телба каби Мадинага қараб 
чопа бошлади. Абу Басир унинг ортидан тушди. Лекин етиши имконсиз эди. Чунки у одам ўлим 
қўрқуви ила крчаётган эди. 
Шунга қарамай, орқасидан қувлаб бораверди. Ниҳоят, ҳалиги киши Расулуллоҳнинг (с.а.в.) 
масжидларига етиб келди ва ўзини ичкарига отди. Расули акрам уни кўрган заҳотлари: 
— Бу одам бир нарсадан қўрккан, — дедилар. Нафаси ўпкасига тиқилгандек бўлиб: 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий