Abdulla Oripov noyob iste'dod egasi. Chuqur falsafiylik, milliy ruh, diniy-axloqiy mezonlarga sadoqat shoir she'riyati asoslarini tashkil etadi

Bugungi kunda yer yuzining barcha puchmoqlarida buyuk shoirimizni faqat iltifot yuzasidan emas, balki bashariyatga mehnati singgan zot bo‘lganligi uchun ham ardoqlab turibdilar.

– Abdulla aka, shon-shuhrat degani nima ekanligini biz tengi ijodkorlar sizda ko‘rganmiz. Zero, o‘zbek she’riyatida sizdek dovrug‘ qozongan shoirlar barmoq bilan sanarlidir. Ana shu shon-shuhratni ko‘tarib yurish sizga og‘irlik qilmadimi?

– Albatta, har qanday shon-shuhratning zamzamasi-yu vasvasasi bisyor... Boya aytganimdek, ustozlarning, jumladan, Shayxzodaning “Ehtiyot bo‘ling, ishqilib qarsaklardan taltayib ketmasangiz bo‘lgani” degan gaplarini doim yodimda tutdim. Ijodkorning uchta dushmani bor: mol-davlat, mansab, shon-shuhrat. Ijodkor mana shu uchta narsani yengishi kerak. Mol-davlat va mansab bir-biriga mohiyatan yaqin turadi. Lekin shon-shuhrat xavfliroq. Mana shu uchta narsani yengolmaganlarning ko‘pini ko‘rdik. Shon-shuhratni yengdim deganlarda ham bir asorat qoladiki, bu – kibr. Kibr – yomon narsa. Allohdan birinchi dushmaning kim deb so‘rashganida, kibr, degan. Insonni o‘sha kibrdan mosuvo holda tasavvur qilib ko‘ring, kimni ko‘rasiz – komil insonni... G‘urur – boshqa, albatta, u faqat takabburlikdan xoli bo‘lsa.