Ва ўрта махсус

лисоний восита – тилга оид, тилга тегишли воситалар.
лексикология – тилшуносликнинг, тилнинг луғат таркибини (лексикани) ўрганувчи бўлими, сўзшунослик.
семасиология – тилшуносликнинг тил бирликлари маъносини ва уларнинг ўзгаришларини ўрганувчи бўлими, белги, маъно таълимоти.
логика – мантиқ, мантиқ илми.
психология – инсон фаолияти ва ҳайвонлар хатти-ҳаракатида борлиқнинг акс этишини, руҳий жараёнлар, ҳодисалар ва хислатларни ўрганувчи фан. Кишининг ички дунёси, кечинмалари, характер хусусиятлари, руҳий ҳолати.
тасвирий восита – тасвирга оид, бадиий тасвир шаклидаги восита, баёний, тавсифий восита.
эллипсис – стилистик фигуралардан бири, нутқда жумла таркибидаги сўз (бўлак)ни атайлаб тушириб қолдириш. У муайян бадиий-эстетик мақсадни кўзлаган ҳолда амалга ошади, иккинчидан, сўз (бўлак) тушириб қолдирилса-да, унинг борлиги назарда тутилади ва англашилади.
услуб(стиль) - тилнинг жамият ижтимоий фаолиятининг маълум томони билан боғлиқ бўлган ўзига хос луғати, фразеологик бирикмалари, грамматик қурилмалари билан нутқнинг худди шундай бошқа турларидан ўз ички хусусиятлари билан фарқ қилувчи кичик тизим.
вазифавий услублар - аниқ адабий тил системасининг ичида қараладиган ўзига хос хусусиятлари, хизмат қилиш доираси билан бир-биридан фарқ қилиб турадиган ёрдамчи тизим.
сўзлашув услуби - кишиларнинг кундалик норасмий, эркин муомалалари доирасида тил бирликларининг ўзига хос амал қилиши.
варваризм – ўзга тилдан ўзлаштирилган сўз ёки жумла. Бадиий асар матнига кўпроқ қаҳрамонлар нутқини индивидуаллаштириш, давр ёки муҳит колоритини акс эттириш каби мқасадларда киритилади.
вульгаризм – нафосат талаби билан бадиий адабиётда ишлатиш расм бўлмаган қўпол сўз ва бирикмалар. Персонажлар нутқини индивидуаллаштириш, уларга ҳиссий муносабатни ифодалаш, конкрет эпизоддаги руҳий ҳолатини кўрсатиш каби мақсадларда қўлланилади.
жаргон – (бегона, тушунарсиз тил), муайян ижтимоий қатлам, кичик гуруҳга хос “шева”, умумхалқ тилидан фарқланиб, асосан, шу “шева” вакилларига тушунарли бўлган унсурлардан таркиб топади.