Ustoz mavzusida murakkab rejali insho Reja

Balog‘at onlari
Boshlang‘ich sinfni tamomlab, o‘rta ta’lim davriga qadam qo‘ydik. Hayot o‘sha-o‘sha edi: o‘sha maktab, o‘sha sinf xonasi, tanish chehralar... Ammo, bunda sizning o‘rningizni hech kim, hech narsa bosolmadi. Keyinchalik esa uni qalbdagi shirin xotira va mislsiz sog‘inch to‘ldirdi. Bu sog‘inch shunday sog‘inchki, diydor bilan taskin topmaydi. Diydor damlarida ham diydorga ichikadigan sog‘inch. Bu sog‘inch xotira kitobida “Mening birinchi o‘qituvchim” degan sarlavha bilan muhrlanib qoldi. Yodimda, maktabni bitirish arafasida ustozimiz “Kim bo‘lsam ekan?” mavzusida insho yozib kelishimizni aytdi. Shunda hech ikkilanmay “Ustozim kabi o‘qituvchi bo‘laman” degan fikr xayolimdan o‘tdi. Qo‘limga qalam oldim-u, ammo, sizdek fidoyi, jonkuyar ustoz ta’rifiga munosib so‘z topolmadim.
Men talabaman
Uyqudan voz kechib kechasi bilan kitobga tikilganlarim foyda berib nufuzli oliygoh talabasi bo‘ldim. Talabalikning eng baxtiyor, shirin lahzalari og‘ushida yurganimda sizni uchratdim. O‘sha mehr to‘la nigoh, samimiy so‘zlar. Yurishi, kiyinishi va so‘zlashi bilan shogirdlari qalbida havas uyg‘otgan, ularga ibrat bo‘lgan muallimaning chehrasida yillar tarxi, sochlariga oq oralagan. Shunda o‘zimni aybdordek his qildim. Siz bergan bilim tufayli oliygoh talabasi bo‘libman-u, bir og‘iz “rahmat” aytish, holingizdan xabar olishni xayolimga ham keltirmabman. O‘sha kuni bayramlarda, albatta, uyingizga borishga va’da berib xayrlashdim.
Bugun...
Vaqtim yo‘qligini ro‘kach qilib, men uchun yuragidan joy, umrining to‘rt yilidan imkon bergan insonni sog‘insam-da, borolmayapman. Har safar ustozimni yodga olganimda, soxta taskinlar bilan vijdonimning sanchig‘iga malham qo‘ymoqchi, o‘zimni ovutmoqchi bo‘laman.
Bular mening birinchi o‘qituvchim haqida yuragimdan izlab topgan mayda haqiqatlarim, xolos. Eng buyuk haqiqat shuki, bu inson qo‘llarimga dastgoh qilib qalam emas, baxt tutqazgan. Kelajakka qanot berib parvoz qilishni, to‘siqlarni yengib o‘tishga kuch topishni o‘rgatgan. Maqsadimga erishishda sabr va bilim mening eng yaqin hamrohim ekanligini uqtirgan. Bolalik ho-yu havaslari bilan to‘ymagan qalbimni ma’rifatdan ushatgan rizqi bilan to‘ydirgan
Ortda qolgan yillar kinotasma kabi ko‘z oldimda aylanarkan, “bugun menga hech qanday bahona to‘siq bo‘lolmaydi” dedim-da, do‘kondagi eng chiroyli guldastani bag‘rimga bosganimcha, har bir so‘zi hikmatga aylangan o‘qituvchimning uyi tomon oshiqdim. Uning ostonasida meni beg‘ubor bolaligim kutayotgandi...