Urganch davlat universiteti «pedagogika va psixologiya» kafedrasi

MUNAVVAR QORI ABDURASHIDXON O’G’LI

(1878—1931)

Munavvar qori Abdurashidxon o’g’li Turkiston tarixida milliy maorif va madaniyat, ijtimoiy-siyosiy sohada tub burilish yasagan, jadidchilik harakatining tashkilotchilaridan biri bo’lgan.

U o’z millati fidoyisi sifatida Turkiston musulmon xalqlari milliy-ozodlik harakatining Toshkentdagi “SHo’roi Islomiya”, Qo’qondagi “Turkiston muxtoriyati” tashkilotlariga rahbarlik qilgan.

Abdurashidxon Sotiboldixon olim o’g’li Munavvar qori 1878 yilda Toshkent shahrining markaziy dahasi — SHayx Xolvand Taxurning Darxon mahallasida mudarris Abdurashidxon va Xosiyat otin oilasida dunyoga keladi. U yetti yoshida otasidan ajraydi. Dastlabki ta’limni onasi Xosiyat otindan oladi, xat-savodi chiqgach, o’sha davrdagi yirik maktabdorlardan biri — Usmon domlada o’qiydi, so’ng Toshkentdagi Yunusxon madrasasida tahsil ko’radi. Biroq, o’sha davrda O’rta Osiyoda ilm markazi Buxoro edi. SHuning uchun u 1898 yilda Buxoroga borib, madrasalardan birida tahsil ola boshlaydi. Ammo ko’p o’tmay, moddiy qiyinchiliklar tufayli Toshkentga qaytib keladi va Darxon masjidida imomlik qiladi. SHu davrda Toshkentda ham jadidchilik harakati kuchayib boradi. Munavvar qori ham taraqqiyparvarlar safiga qo’shilib, tezda uning yo’lboshchisiga aylanadi. U ayniqsa Ismoilbek G’aspiralining “usuli savtiya” maktabiga, chor hukumati mustamlaka o’lkalardagi aholini qanday ma’naviy-madaniy uzlatda saqlagani va undan qutulish choralari haqidagi fikrlariga havas va ixlos bilan qaraydi. CHunki, bu davrda birinchidan, eski arab va fors maktabi uslubida faoliyat ko’rsatuvchi ibtidoiy maktablaru madrasalarning o’quv pedagogika ishlari ancha eskirib qolgan edi. Ikkinchidan, chor hukumati Turkiston o’lkasida maorifni rivojantirmaslik uchun astoydil harakat boshlab yuborgan edi. O’lka aholisini ruslashtirish siyosati birinchi o’rinda turar edi.

Pirovard maqsad millatni yo’q qilishdan iborat bu ma’naviy tajovuzni ayniqsa o’zbek ziyolilari ham har qadamda sezib yurishgan va his qilishgan. Bundan tashqari, mustamlakachilar Turkistonga och nazar bilan qarab, uning boyliklarini shafqatsiz tashiyotganliklari, milliy ozodlik harakatlarini qonga botirayotganliklari faqat oddiy mehnatkashlarning emas, balki boylar va ziyolilarning ham ko’zini ochib borayotgan edi. Xalqni bu balolardan faqat maktab ta’lim-tarbiyasidagi keskin islohotlar qutqara olar edi. SHu bois, Munavvar qori rus-tuzem maktablariga qarshi o’z yangi maktablarini ochishga ahd qildi.

SHunday qilib, Munavvar qori 1901—1904 yillarda qrimlik do’sti Rasm Keshod yordamida Toshkentda “usuli savtiya” maktabini ochadi, ayni vaqtda maktabda imomlik ham qiladi. 1906 yilda esa yangi usul maktabi sohasidagi faoliyatini o’z uyining tashqari hovlisida davom ettiradi, oradan ko’p vaqt o’tmay maktab uchun ikki xonalik qo’shimcha bino qurdiradi. Qisqa muddat ichida bu maktab dovrug’i ortadi, bolalar soni ko’payib ketadi. Natijada qori akaga hammahalla bo’lgan Buvaxon to’ra Poshshaxon o’g’lining tashqi hovlisida maktabning ikki sinfli sho’’basi ochiladi. Bu yerda 1, 2-sinflarni bitrgan bolalar o’qishni Munavvar qori hovlisida davom ettirganlar.

1913—14 o’quv yilida maktabda yuqori sinflar (5 va 6-sinflar) ochila boshlaydi. To’rtinchi sinfdan rus tili ham o’quv fani sifatida o’rgatiladi. U maktabni isloh qilmay turib, odamlarning ongida o’zgarish yasab bo’lmasligini yaxshi tushunib yetgan edi. U “Bizni jaholat-jahl murakkab” maqolasida “Turkistonda maktab va madrasa yo’q emas, bor, ammo ular benizom va beusuldir... Turkistonlik yoshlarning tarbiyasi va ta’lim olishiga jiddiy e’tibor berilmayapti, millatning istiqboliga loqayd va beparvo qaralmoqda”, deb tanqid qilardi. Munavvar qori farzandlarining taqdiri uchun otalar zimmasida katta mas’uliyat borligini ta’kidlaydi. U kuyinib yozadi: “... ilm berishni o’ylamay, jonidan shirish bolalarini ko’cha-bako’cha kezdirib, bechora mas’umni aziz umrini jaholat otashila yondig’uvchi behamiyat va bediyonat otalar ham oramizda oz emasdur.” “... Boshqalari o’z farzandlarini aslo maktabga bermay, orqalaridan ergashturub ruslar eshikida o’zlari kabi xizmatchilikg’a o’rgatub dunyoi va oxiratni saodati o’lg’on ilm va maorifdin mahrum qo’ymoqdin hech bir ibo qilmaslar. Ba’zi azizlarimiz bordurki, o’g’lini qo’lidin tutub maktabg’a olib borur. Muallimdan talab qilurki, “Taqsir, shu o’g’limning go’shti sizniki, ustuxoni bizniki, bir iloj qilub tezlik ila naqd va nasiya yozmoqni o’rgatib berursiz” der. Mana, otalarning farzandlari taqdiriga, istiqboliga bo’lgan munosabati.

Munavvar qori maktab o’qituvchilarining (domlalarning) ham qiyofasini tavsiflab, aksar o’qituvchilar — badxulq, zolim, bolalarni kaltaklashadi, ya’ni “Muallim afandi qo’lida zo’r bir tayoq, qaysi bolani boshi harakatdan qolsa, ushbu tayoq shu bolani boshida o’lur. Ammo o’qug’on-o’qumag’on ila hech kimni ishi yo’q. Boshni qimirlatib o’tursa, kifoya qilur. Hattoki o’tgan yillarda bu tariqa zolim muallimlarni tayoqini ostida vafot qilmoq ham voqe’ o’ldi. Bu tariqa zolim va badxulq, johil muallimlarni tarbiyasida o’skan bollardan nima umid qilmoq kerak”... Munavvar qori o’qitishning bunday yaramas usuli qanday oqibatlarga olib kelishi haqida kuyunib yozadi: “... boshqa viloyatlarda xat bilmayturg’on kishi yuzdin o’n bo’lsa, Turkiston viloyatida yuzdin to’qsondir”. Bunga bois maktabda o’qitiladigan dars va kitoblarning usul (metodika) jihatidan maqsadga muvofiq emasligi, muallimlarni pedagogik talablarga javob berolmasligi kabilardir deydi.

Munavvar qori maktab tartib qoidalariga qat’iy amal qilishni muallimlardan ham talab qilgan, bolalar bilan qo’pol muomalada bo’lishni, ularni urish va jerkishni taqiqlagan. U bolalarga beriladigan jazo va tanbeh juda demokratik va insonparvarlik ruhida bo’lishi lozim, deydi.

Munavvar qori ziyoli yoshlarni chet elga yuborishni, u yerda ilm-fanni o’rganishni targ’ib qiladi. Masalan, u 1916 yili Toshkentda yig’ilishda nutq so’zlab shunday deydi: “O’zbek ziyoli bolalarining Germaniyaga yuborib o’qitishga juda muhtojmiz, bolalar o’qub, ilm tahsil olib kelsalar, millatga katta xizmat qila oladilar”.

Munavvar qori 1909 yili Ubaydulla Xo’jayev, Abdullo Avloniy, Toshpo’latbek Norbo’tabekov, Karim Norbekov va boshqalar bilan hamkorlikda toshkentlik bir boyning raisligida “Jamiyati xayriya” tashkil etadi. Bu jamiyat orqali qashshoq va kasalmand kishilarga, o’quvchilarga yordam ko’rsatadi va bu bilan cheklanmaydi, u Rossiya va Turkiyadagi oliy o’quv yurtlariga talabalar yuborish bilan ham shug’ullandi. Ayrim ma’lumotlarga qaraganda shu jamiyatning yordami bilan Mirmuhsin SHermuhammedov Ufadagi “Oliya” madrasasida o’qigan. Munavvar qori 1906 yil sentyabrida “Xurshid” jurnalini nashr ettirib, o’zi muharrirlik qiladi. Bu jurnal o’zbek xalqining ko’zini ochishga, fikriy uyg’onishga, o’z haq-huquqini tanishiga xizmat qilgani uchun oq poshsho malaylari tomonidan tezda yopib qo’yildi. Keyinroq u “Najod”, “Surat”, “Haqiqat”, “Turon”da bosh muharrir bo’lib ishladi. U matbuotni elni g’aflat uyqusidan uyg’otuvchi buyuk kuch, madaniyat va ma’rifatga chorlovchi qudratli vosita, haqiqat ko’zgusi, deb qaradi. U Turkistonning mustamlakaga aylanishi, millatning inqirozga uchrashi sabablarini ochib beradi: “Bu zamondan yuz yildan ziyodroq muqaddam zamondan boshlab ohista-ohista millat devorlarining har tarafiga rahna paydo bo’ldi. Munga sabab ulamo va ulamolarimizning o’z nafslari rioyasida harakat qilmoqlari bo’ldi. Podshoh va xonlarimiz bo’lsa, millatga qilgan xizmatlari tanho xotin olmoq va kuchuk urushtirmoq va beg’ayrat va behaqqoniyat dindor kishilarni badarg’a qilmoq va tutib o’ldirmoq bo’ldi. Millat nima va shariyat nima bilmadilar. SHuning uchun millat devorining rahnalari tobora ziyoda bo’ldi”.

YAna buyuk murabbiy millatning inqirozga uchrash sabablaridan birini “bo’zaxo’rlik, qimorbozlik, ... lar”ga o’xshash illatlarni bizlarning ota-bobolarimiz rasmlaridir, deb iste’mol qilganlarida ko’radi.

Munavvar qori fors, arab, rus, turk tillarini mukammal bilgan, u ko’p ulug’ adiblarning asarini mutolaa qilgan. Munavvar qori o’lkaning qoloqligi sababini axtarar ekan: “Bizning Turkiston mamlakati tuproq, suv va havo jihatidan eng boy mamlakatlardan bo’la turib, na uchun o’zimiz bundan foydalana olmaymiz?” deb afsus-nadomatlar qiladi. “Mana, ket-baket yetgan bunday savollarga javob bermak uchun nodonlik va olamdan xabarsizlik, demakdin boshqa chora yo’qdir. Bu nodonlik va dunyodan xabarsizlik balosidan qutilmak uchun avval oramizda hukm surgan buzuq odatlarning buzuqlig’ini bilmak va o’rganmak kerakdir”, deydi u.

Ma’lumki, zolim Nikolay II ning 1916 yil 25 iyunda «Front orqasidagi xizmatlar uchun Turkiston, Sibir va Kavkaz inonarodetslaridan o’n to’qqizdan 31 yoshgacha er kishilardan mardikorlikka olish haqida 1526 raqamli farmoni e’loni qilinadi. Bu noqonuniy farmonni o’lka qonini so’rib yotgan gubernatorlar bosh-boshdoqlik bilan amalga oshiradilar. Oqibatda, Turkistonning ko’pgina viloyat va shaharlarida aholi o’rtasida norozilik tug’ilib rasmiy isyonlar boshlanib ketadi. Isyonlar shafqatsizlik bilan bostiriladi. Ana shu pallada toshkentlik taraqqiyparvar kishilar sukut saqlamay, aholiga yordam berishga kirishadilar. Ushbu harakat natijasida «Turkiston mardikorlikka olish qo’mitasi» tashkil etiladi. Munavvar qori shu qo’mita raisining o’rinbosari etib saylanadi. U chor hukumati olib borayotgan bu siyosatning noto’g’riligini xalqqa tushuntiradi va bu masalada Peterburgga vakil yuborishni tashkil etish ishlarida faol qatnashadi.

O’zbek xalqini ma’rifatli qilishga intilgan buyuk murabbiy 1918 yil may oyida Toshkent shahrida “Turk o’chog’i” ilmiy-madaniy jamiyati tuzadi. U bu jamiyatni Turkiston turklarini milliy tug’ ostiga to’plab, alarga ruh va ma’rifatlarimizni, tijorat, ziroat va san’atimizni rivojlantirib, chin madaniyat vujudga keltirmak va shu tariqa millatimizni ruhiy va jismoniy quvvatini orttirish maqsadida tashkil etgan edi. Munavvar qori ana shu g’oya asosida ish olib boradi.

U insonning ma’rifatli bo’lib, ko’zi ochilmaguncha vijdon uyg’onmasa na o’zini, na xalqining erkini muhofaza qilaolishini, bu imonsizlik ekanini mutafakkirona noziklik bilan o’z asarlarida ifoda etadi. “So’nggi ikki yil ichida, — deydi u, — Turkiston xalqining boshina kelgan falokatlar har biri yolg’iz nodonlik va maorifsizlik orqasidangina bo’lganligi har kimga ma’lumdir. Kelajakda bunday falokatlardan qutulmoq va Turkiston xalqi tilagan ravishda idora qilmoq va dushmanlardan saqlamoq yolg’iz maorif vositasi ilagina mumkindir”, deydi u.

Ha, bu Munavvar qorining imon-e’tiqodidan, vijdonidan dalolat edi. Zero, toshkentlik jadidlar — taraqqiyparvarlar millatni illatdan, asoratdan ma’rifatgina qutqaza olish haqidagi xulosaga keladilar.

Umuman, Munavvar Qori Abdurashidxon o’g’li ma’rifatparvar inson, istiqlol uchun kurashgan, pedagogik fikr rivojiga munosib hissa qo’shgan mutafakkir olim sifatida shuhrat qozondi.

O’z xalqini, vatanini joni-dilidan sevgan Munavvar qori Abdurashidxonov shaxsga sig’inishning dastlabki qurbonlaridan biri bo’ldi. U avval Toshkentda, so’ng Moskvada tergov qilinib, otib o’ldirishga hukm etiladi. Bu ulug’ insonning ismi sharifi xalq yodidan hech qachon o’chmaydi.