Tüm Hikayeler

Nantucketli Arthur Gordon Pym'in
Öyküsü
Burada; 1827 senesinin Haziran ayında, Güney denizlerine
giden Amerikan briği Grampus’un güvertesinde çıkan isyanın
ve yapılan korkunç katliamın ayrıntıları yer almaktadır. Sağ
kurtulanların gemiyi tekrar ele geçirmeleri; geminin batması
ve bundan sonra korkunç bir açlık çekmeleri; İngiliz uskunası
Jane Guy tarafından kurtarılmaları; bu gemiyle Atlantik
Okyanusu'nda kısa bir süre seyahat etmeleri; geminin
seksendördüncü güney enlemindeki bir takımadada saldırıya
uğrayıp ele geçirilmesi ve tayfasının öldürülmesi; o korkunç
felaketin ardından sağ kalanların daha da güneye gitmeleri ve
inanılmaz maceralar yaşayıp keşiflerde bulunmaları
anlatılmaktadır.
ÖNSÖZ
Güney denizlerinde ve başka yerlerde yaşadığım bir dizi
sıradışı maceradan sonra (bunları ileriki sayfalarda
okuyabilirsiniz) , bir kaç ay önce Birleşik Devletler'e geri
döndüğümde; Richmond, Virginia'da tesadüfen bazı
adamlarla tanıştım. Gittiğim yerlere karşı büyük bir merak
besleyen bu insanlar, başımdan geçenleri kamuya anlatmamda

---

ısrar ettiler. Ama bunu reddetmek için çeşitli sebeplerim
vardı. Bunlardan bazıları tamamen özel, sadece beni
ilgilendiren sebeplerdi; bazıları ise değildi. Böyle bir işe
kalkışmamı engelleyen şeylerdne biri; maceralarımın çoğu
sırasında günlük tutmamış olduğumdan, onları inandırıcı
kılacak küçük ayrıntıları hatırlamayacağımdan ve hayal
gücümüzü harekete geçiren olayları anlatırken hepimizin
doğal 
ve 
kaçınılmaz 
olarak 
yaptığı 
abartılardan
soyutlayamayacağımdan kaygılanmamdı. Bir başka sebep de,
anlatacağım şeylerin inanılmaz oluşu ve elimde kanıt
bulunmayışıydı ( bunları destekleyebilecek tek bir kişi var; o
da yarı kızılderilidir). Bana sadece ailemin ve bana güvenen
arkadaşlarımın inanacağını ümit edebilirdim. Geri kalanlarsa
muhtemelen yazdıklarımı kurnazca ve ustaca yazılmış bir
kurgu olarak görecelerdi. Ama bana verilen tavsiyeye
uymamı engelleyen asıl sebeplerden biri, yazarlık yeteneğime
güvenmeyişimdi.
Anlattıklarımla, özellikle de Antartik Okyanusu'nda geçen
kısımlarıyla en çok ilgilenenlerden biri de Bay Poe
idi.Kendisi yakın zamanda, Richmond şehrinde Bay Thomas
ve W. White tarafından çıkartılan aylık bir dergi olan
Southern Literary Messenger'ın editörlüğünü yapmıştır. Tıpkı
başkaları gibi, o da bana tüm gördüklerimi ve yaşadıklarımı
hemen yazıya dökmemi ve kamunun zekasına ve
sağduyusuna güvenmemi tavsiye etti. Yazarlığım pek iyi
olmasa bile, bunun kitabın inandırıcılığını arttıracağını ısrarla
öne sürerek; beni sonunda ikna etti.
Yine de tavsiyesine uymaya niyetli değildim. Bunun
üzerine (kararımın kesin olduğunu görünce) ilk maceralarımı,
kendisine anlattığım gerçeklere dayanarak kaleme almayı ve

---

kurgu kisvesi altında Southern Messenger'da yayımlatmayı
teklif etti. Bunu bir şartla kabul ettim: Gerçek ismim gizli
tutulacaktı. Böylece o sözüm ona kurgu yazının iki bölümü
Messenger'ın Ocak ve Şubat (1837) sayılarında yayımlandı.
Kurgu olarak görülsün diye de, bu bölümlere Bay Poe'nun
imzası atıldı.
Bu oyunun nasıl karşılandığını gördükten sonra, sonunda
söz konusu maceraların tamamını yazıp yayımlatma işine
girişmeye karar verdim. Çünkü anlattıklarımın Messenger'da
(gerçeklerden bir teki bile değiştirilmeden ya da
çarpıtılmadan) çıkan kısımlarına bir öykü havası ustaca
verilmiş olsa da, Bay Poe'ya yazan pek çok kişi okuduklarının
gerçek olduğuna inandıklarını söylüyordu.Bu yüzden bunları
anlatırsam, başımdan geçenlerin zaten yeterince inandırıcı
olacağına ve kamunun bana inanmayacağından korkmama
gerek olmadığına karar verdim.
Bu açıklamayı okuyanlar, yazının geri kalanındakilerin ne
kadarını benim yazdığımı anlayacaktır. Bay Poe'nun yazdığı
ilk bir kaç sayfada da hiç bir gerçek saptırılmamıştır.
Messenger'ı okumamış olan okuyuculara bile, Bay Poe'nun
yazdığı kısmın nerede bitip benimkinin nerede başladığını
söylemeye gerek yok. Aradaki üslup farkı hemen
görülecektir.