Soʻnggi vaqtlarda nazmbozlik kasaliga yoʻliqqanlar joʻn gaplarni ham sheʼrga soladigan, eng

Qoʻllarimni uzma boʻyningdan jonim,

Qoʻyvorsang, oʻlaman qoʻyningdan jonim,

Bir tugmacha joy ber koʻnglingdan jonim,

Shu mehr yetadi butun umrimga,

Baxtli qil tinchgina yotay qabrimga.

 

Maʼshuqa ham anʼanaga koʻra oʻta bagʻritosh, hatto “qabrga yotish” oldidagi odamning daʼvatlariga

ham kelaqolmaydi, shu bois, boshqa bir sheʼrda lirik qahramonimiz noiloj poʻpisaga oʻtadi:

 

Bunchalar makkorasan, bunchalar oʻjar

Qarmogʻimga ildiraman bir kuni.

Mayli, sen qiynayver, boʻlaver qaysar,

Aldab-suldab koʻndiraman bir kuni.

---

 

Iltijolar qildi – kelmadi, u ham yerdan chiqqan emas, axir. Maʼshuqasiga “Aytib qoʻyay

bilmaskansan sen meni” deyayotgani ham shunga dalil. Yaʼni sening makring qirq eshakka yuk

boʻlar, bizniki undan-da ortiq, shunday qilayki: “Sezmay ham qolasan roziligingni, Aldab-suldab

koʻndiraman bir kuni”. Oʻz-oʻzidan “bu oʻzi nimaga koʻndirmoqchi boʻlyapti?” degan savol qalqib

chiqadi. Har bir shunday qizarinish hayo pardasini ozginagina boʻlsin koʻtaradi. Sirasini aytsam,

men bu satrlarda qalbga qanot beruvchi muhabbatdan asar ham koʻrmayapman. Axir, bu ne-ne

shoirlar asrlar davomida kuylagan muhabbat oʻrnini yaqindan beri xorij kinosi taʼsirida

ommalashayotgan muhabbat ishgʻol qilayotganidan dalolat emasmi?!

Mumtoz sheʼriyat lirik qahramoni yori “ostonasida yotish”, “koʻchasida devonavash yurish” kabilarni

maʼn etmagani uchun iztiroblar chekadi, “bir qiyo boqib qoʻysa” bormi – ikkala dunyosi vayron!

“Buyam bir mubolagʻa-da, ayolni muhabbatiga ishontirish uchun nimalar demaydi yigit?!” deya

eʼtiroz qilarsiz. Yoʻq, bu shunchaki mubolagʻa emas, uning zamirida ayolini qizgʻanmaganni

imonsiz, dayus bilishdek milliy axloq prinsiplaridan biri yotadi. Uzoq yillar buni “ayollarga zulm

qilish”, “feodallik” deb uqtirdilar, tan olish kerak, milliyligimizni barbod etishdan manfaatdor kuchlar

ozmi-koʻpmi maqsadiga erishdilar ham, zero, ular ruhimizga kiritgan virus to hanuz suyak surib

oʻtib kelyapti. Mana isboti:

 

Yoʻllaringni mendan burib ketsang ham,

Boshqaga qalbingni berib ketsang ham,

Agar oʻzga bilan yurib ketsang ham,

U oʻzingni ishing, mendan yashirma,

Faqat bir iltimos, sevmayman dema.

 

Oʻzbek yigitining yori “oʻzga bilan yurib ketsa ham” bu uning shaxsiy ishi deb turishi, ustiga-ustak,

buni “mendan yashirma” deb soʻrashini aqlingizga sigʻdira olasizmi? Yana “sevmayman dema”

deya oʻtinishini-chi? Ammo oʻzga millatlar bilan tigʻiz maishiy aloqa, kino va televideniye taʼsirida

shu tarz oʻylovchilar ham chiqib qolayotganini aslo inkor qilib boʻlmaydi. Xoʻp, bu-ku hayotning

ravishi ekan, biroq sheʼriyatga bunday oʻy-fikr va kechinmalarning kirib ulgurgani hammamizni

hushyor torttirishi kerak. Axir, bir tomoni, bugungi Gʻarb dunyosidagi koʻpchiligimizni

---

jirkantirayotgan holatlarning boshlanishi shundan – dayuslikning axloq normasiga aylanib

qolganidan emasmi?! Zero, avvaliga oʻzi “yura boshlaydi”, keyin ayolining “yurib ketishi”ga ruxsat

beriladi, soʻng oʻzaro kelishgan holda ikkisi ikki tomonda tengdan “yurishadi” va shu tarz oila, nikoh

kabi muqaddas tushunchalar qimmatini yoʻqotib boradi… “Yana oʻsha vahimami?” deya

yozgʻirmoqchi boʻlsangiz, avval mana bu satrlarni oʻqib koʻring:

 

Xiyonatdan Ahad kechaver,

Yot quchogʻda yoring quchaver,

Oʻzgalarga mehring sochaver,