Shakillanishi va rivojlanishi reja: Tabiatshunoslikni o’qitish metodikasining predmeti va vazifalari

ABU ALI IBN SINO. Buyuk olim Abu Ali ibn Sino (980-1037) ham Beraniy kabi tabiiyot fanining turli sohalarida ijod qilgan.
Olim odamdagi ba'zi kasalliklar (chechak, vabo, sil) ko’zga ko’rinmas organizmlar orqali paydo bo’lishini e'tirof etadi. Inson salomatligini yaxshilashda to’g’ri ovqatlanish, tana a'zolarini chiniqtirish muhim ahamiyatga ega ekanligini aytadi. Uning fikricha, Yer asta-sekin o’zgaradi, dengiz va daryolar vaqti kelib o’z o’rnini quruqlikka bo’shatadi. Shu tufayli ko’pgina kishilar suvda yashaydigan hayvonlarni, chunonchi, chig’anoq qoldiqlarini quruqlikda uchratadilar. Ibn Sino o’simlik, hayvon va odamda o’xshashliklar mavjudligi, ularning oziqlanishi, ko’payishi, o’sishi haqida to’xtalib o’tadi.
Shunday qilib, O’rta Osiyoda tabiat fanlarining rivojlanishida buyuk qomusiy olimlarning bajargan ishlari va bizgacha yetib kelgan asarlari tabiiyot tarixini o’rganishda beqiyos ahamiyat kasb etadi.

Tabiatshunoslikni o’qitish metodikasining tarixi shuni ko’rsatadiki,

muayyan darajadagi hal qilinadigan asosiy muammolar, ya'ni ta'limning
mazmuni, o’qitish metodlari va ularni tarbiyalovchi ta'siri kabi masalalar
o’qituvchilar va metodistlar tomonidan hal etiladi. Bu narsa ko’pincha ularning ijodiy
tashabbusiga bog’liq bo’ladi. Tabiatshunoslikni o’qitish metodikasi ham o’z

tarixiga ega. Uni vujudga kelishiga ko’plab biolog -olimlar, metodistlar va o’qituvchilarning xizmatlari singan.

Turli ijtimoiy sharoitlarda yaratilgan ko’plab metodik qo’llanmalar va darsliklar shular jumlasidandir.