Safiy, Faxrddin Ali. S34 Go'zal latifalar

Agar  ko'nglimni  band  etsa  o'shal  Sheroz  jononi  Hindu  xoliga 

baxsh etgum Samarqandu Buxoroni, — 

deb she'r yozasanmi? — desa, Hofiz: 

—

 

Sultonim,  saxiyligim  tufayli  shu  ahvolga  tushib  yuribmanda!  — 

debdi. 

* * * 

Kamol  Xo'jandiy  o'z  she'rlarida  «it»,  degan  so'zni,  Hasan  Dehlaviy 

«diloromim», degan so'zni ko'p ishlatar ekan. Birov bu ikkala shoirning 

devonini  bitta  muqovaga  solib,  qo'ltig'iga  qistirib  borayotgan  ekan,  bir 

shoir: 

—

 

Hoy  birodar,  bu  ikkala  devonni  bir-biridan  darhol  ajratib  qo'y, 

bo'lmasa Kamol Xo'jandiyning itlari Hasan 

Dehlaviyning diloromini yeb qo'yadiya! — debdi. 

* * * 

Bir  kuni  shoir  Anvariy  Balx  bozorini  aylanib  yurgan  ekan,  bundoq 

qarasa,  birov  uning  she'rini  baland  tovush  bilan  o'qimoqda,  atrofdagilar 

unga tahsin va ofarin ayt moqda ekan. 

Anvariy yaqinroq borib: 

—

 

Birodar, kimning she'rini o'qiyapsan? — deb so'rabdi. 

Haligi odam: 

—

 

Anvariyning she'rini, — debdi. 

---

—

 

Anvariyni taniysanmi? 

—

 

Nima edi? Anvariy o'zim boiaman! — debdi haligi kishi. 

—

 

Yo tavba, — debdi Anvariy kulib, — she'r o'g'risini 

eshitgan edim, ammo shoir o'g'risini birinchi ko'rishim. 

* * * 

Bir kuni shoir Binoiy Amir Alisherning oldiga kelibdi. Amir Alisher 

chodirdan: 

—

 

Kim keldi? — deb so'rasa, 

—

 

Binoiy, — deb javob berishibdi. 

—

 

Ko'p  yaxshi  bo'ldi  kelganingiz,  —  debdi  Alisher,  —  biror  kishi 

bo'lsa ozgina masxarabozlik qilardik, deb o'tir gan edik. 

—

 

Biz ham aynan shu niyatda keldik, taqsir, — debdi Binoiy. 

* * * 

To'qimtabiat bo'lsa ham shoirlik da'vo qiladigan shah zodalardan biri 

Jomiyning bir g'azaliga nazira yozib, o'qib bergandan keyin: