Sa’dullo Quronov galaktikada bir kun (ilmiy-fantastik qissa) Toshkent «Akademnashr»

UYGA QAYTISH
Uy Ahmad uchun juda-juda olisda. U qancha vaqt ga-
laktikada adashib yurdi, qancha vaqtni uyquda o‘tkazib yu-
bordi – buning aniq hisobini hech kim bilmaydi... Har qalay, 
bu Yer hisobi bo‘yicha bir necha yuz yillarga teng muddat 
ekani aniq!..
Ahmad va Moki safar oldidan xaritani yana bir bor yoqib, 
Yerga olib boruvchi yo‘lni o‘rganib chiqishgandi. Shundan 
so‘ng Moki bu yo‘lni o‘z xotirasiga muhrlab olgan. Hozir u 
xotirasidagi Yer koordinatalarini kema kompyuteriga yuk-
ladi. Margol esa bu paytda vaqt tuynugini ochib beruvchi 
uskunalarni ishga tushirdi. Bu uskunalar atom zarrasidan 
ham  kichik  bo‘lgan  o‘ta  mayda  tuynuklarni  kattalashtirib, 
o‘tgan  zamonga  qaytish  imkonini  beradi.  Rejaga  ko‘ra 
«Ko‘kkezar» Quyosh tizimiga kirib kelganida Margol shu 
uskunalarni yoqib Ahmadni vaqt tuynugidan o‘tkazib yubo-
rishi kerak.

---

156
Kema  gravitatsiya  to‘lqiniga  kirib  olganida  Margol  jajji 
do‘stiga yuzlanib dedi:
– Qadrdonim, tez orada sen uyingda bo‘lasan. Ammo 
biz hozir xayrlashib olishimiz kerak. Chunki vaqt tuynugiga 
yaqinlashib qolganda bunga imkon bo‘lmaydi.
– Ha, to‘g‘ri! Margol, siz bilan tanishib, galaktika bo‘ylab 
xatarli sayohatga chiqqanimdan afsusda emasman. Aksin-
cha, salmirliklarni muqarrar halokatdan qutqarishga hissa 
qo‘shganimdan baxtiyorman! Yana siz, Moki, Dordon, Ko‘r-
sichqon kabi do‘stlar orttirganim uchun ham xursandman.
– Men ham hammasi uchun sen va yerliklardan minnat-
dorman! Endi boshqa ko‘risha olmasak-da, biz, salmirlik-
lar, seni hech qachon unutmaymiz.
– Men ham seni sog‘inaman – dedi Moki ham temir qo‘l-
larini Ahmadning yuziga cho‘zib...
Ular  shu  alpozda  yana  biroz  suhbat  qurishdi.  Margol 
«Ko‘kkezar»ni  avaylab-asrashini,  Mokini  esa  o‘zi  bilan 
Salmirga olib ketishini aytdi. Bu vaqtda uyqu eliksirini ich-
gan  Ahmadning  ko‘z  oldi  xiralashib,  asta-sekin  uyquga 
keta boshlagandi...
* * *
– Ahmad, tura qol, o‘g‘lim.
Oyisining  ovozini  eshitgan  Ahmad  sapchib  o‘rnidan 
turdi.
– Oyi, oyijon, nahotki, bu sizsiz?! – oyisining bo‘yniga 
osilib mahkam quchoqlab oldi Ahmad.
–  Senga  nima  bo‘ldi,  o‘g‘lim,  yomon  tush  ko‘rdingmi 
deyman.
«Tush» so‘zini eshitgan Ahmad bir muddat o‘ylanib qol-
di. «Eh, yaxshiyam, tushim ekan! Voy-bo‘o‘, tushimda qa-
yerlarga borib kelmadim-a». Yuzida tabassum bilan ham-
masini eslay boshladi u.

---

– Shu xayolparastliging tushlaringda ham davom eta-
di-ya, o‘g‘lim, – kulib o‘g‘lining yuzidan o‘pib qo‘ydi oyisi. 
– Aytgancha, o‘g‘lim, bugun qanday kun ekani esingdami?
Ahmad  shu  zahoti  devorga  osilgan  taqvimga  qaradi. 
Taqvim 2036-yilning 25-iyun sanasini ko‘rsatardi.
– «Ixtirochilar tanlovi» bo‘ladigan kun emasmi? – so‘ra-
di Ahmad o‘ziga ishonmay.
– Bu nima deganing, albatta, o‘sha kun. Tez yuz-qo‘ling-
ni yuvib, oshxonaga chiq, dadang ham kutyapti. Nonush-
tadan so‘ng shaharga ketamiz.
Oyisi shunday deb xonani tark etdi. Ahmad esa yana 
biroz boshini qashigancha o‘ylanib o‘tirdi. So‘ng: «Eh, tush 
bo‘lsa  tushdir-da»,  ‒  deb  karavotidan  tushdi.  Shu  payt 
cho‘ntagida qandaydir og‘ir narsa borligini payqadi. Qo‘l-
larini cho‘ntagiga solib o‘sha og‘ir narsalarni chiqardi. Bu 
o‘sha Olmos sayyorasida cho‘ntagiga solib qo‘ygan uchta 
yong‘oqdek keladigan Moviy toshlar edi. «Demak, bu tush 
emas! Margol meni u bilan ilk tanishgan kunimizga qayta-
rib olib kelgan, xolos», ‒ o‘yladi Ahmad.
2016 – 2019-y.

---