«Саботул-ожизин». Сўфи Оллоёр

---

«Саботул-ожизин». Сўфи Оллоёр
«Сано лил холиқи ғаброву афлок»,
Яратди қатраедин гавҳари пок.
Самовот уйини тутди муаллақ,
Жаҳона ҳукмини кўрсатди мутлақ.
Қилиб ғабро мадорин зиммаи ҳут,
Бани Одамға андин қисм этар қут.
Падид этди жаҳон ичра фавосил,
Қилур ҳар фасл турлук нашъа ҳосил.
Ажаб сунъу, ажаб аҳкоми тақдир,
Қилур бир қурсдин олам кўзин сер.
Ирода қилса ул Ҳаййу тавоно,
Қилур бир лаҳзада билмасни доно.
Сафий туфроғин этгач, жон ила жисм,
Нечук ки айлади донойи ҳар исм.
Халос этса бировни Раббуд —афлок,
Қолур тоғ остида, андин чиқар пок.
Нечукки тутди тўфон дашту тоғи,
Ва лекин бўлмади ҳўл Нуҳ оёғи.
Халиллулоҳ учун ёндирдилар нор,
Қадам қўймай ўшал ўт бўлди гулзор.
Ғазаб ел одиларни қилди нобуд,
Эди ул ел насийми тобеи Ҳуд.
Балиқ қорнида бир соҳиб каромат,
Чила ўлтирди —ю, чиқти саломат.
Агар амр этса кимни Фориқул —фарқ,
Келур бир лаҳзада ғарб устидин шарқ.
Нечукким дўстини Султони кавнайн,
1 / 114

---

«Саботул-ожизин». Сўфи Оллоёр
Етурди соатеда қоба қавсайн.
Агар ҳар кимга берса иззу имдод,
Келур хизматга жинну одамизод.
Сулаймонким эгурди инсу жиндин,
Анинг фармони эрди бир нигиндин.
Ғараз қудрат намолиғ айлади фош,
Ва гар на қадри эрди бир дирам тош.
Калим илгидаги қутлуғ асое,
Гаҳе кўфрук эди, гаҳ аждаҳое.
Ғараз қудратнамолиғ эрди, эй дўст,
Ва гар на эрди бир қад чўби бепўст.
Агар амр айласа, кавнайн барпой,
Бўлур бир пистанинг пўчоғина жой.
Дедилар, ҳазрати Руҳул — аминни,
Қанот ёзса, тутар рўйи заминни.
Анингдек Жаброиле сидра парвоз,
Муҳаммад енгида айтур эди роз.
Агар қилса бировнинг ҳақлиғин фош,
Шаҳодат бергуси гаҳворада ёш.
Азиз этса қаю қулни ўшал шоҳ,
Агар чоҳ остида қолса топар жоҳ.
Сулаймон хизматида қилди парвоз,
Ҳисобин билмаган шохину шахбоз.
Вале бир муштипар ҳудҳуд эди пайк,
Деди султониға: «Орийу лаббайк».
Мадад қилса Худое оламорой,
Ҳабиб этса ишорат, айрилур ой.
Кишининг рўзисин гар қилмаса кам,
Етар ҳар ерда меҳнат қилмаса ҳам.
Калимин чеҳрасин қилмас учун зард,
Чиқорди лаҳзада Нил остидин гард.
2 / 114

---