«Саботул-ожизин». Сўфи Оллоёр

Паиғамбарлар шафоатларининг ҳақлиғи ҳақида
Худо изни билан ҳақдур шафоат,
Қилурлар анбиёву аҳли тоат..
Шафоатким мусулмонларғадур суд,
Ва лекин бўлмағай беизни Маъбуд.
Худо изн айласа, рўзи Қиёмат,
Суюклик бандаси айлар шафоат.
Қиёмат кун ажаб шиддатли кундур
Анинг қатгиғлиғи ҳаддин фузундур.
У куннинг ҳайбатидин бешаку райб,
Бўлур кўк пора —пора, тогу туз гайб.
Замин автоди барча кўҳи сангин,
Бўлур Ҳақ хашмидин чун пашми рангин.
Ўшал шиддатга ер-кўк қилмаса тоб,
Нечук тоқат қилур бир қатрайи об?!
27 / 114

---

«Саботул-ожизин». Сўфи Оллоёр
Бўлур хам ғам билан хурдони зебо.
Далилим: «яжъа^ул вилдона шийбо»
Бўлур бир - бирга душман, дўст деганлар,
Магар тақво йўлида ғам еганлар.
Ҳаво мисдек қизир, ер ҳам темурдек,
Ғазаб қилғон киши бўлғай кўмурдек.
Келур найза бўйи хуршиди тобон,
Хижолат терига ғарқ ул биёбон.
Бўлур ўз ҳоли бирлан одамизод,
Келур кўнгулга қилғон ишлари ёд.
Агар Ҳақ ёпмаса, журм айлағон жой,
Гувоқлик бергуси, бил, даст ила пой.
Қабохатлик амаллар тушса кўзга,
Иложин ким билур, Ҳазратдин ўзга.
Мухаммадким эрур Ҳақнинг ҳабиби,
Маъосий дардининг қозиқ табиби.
Белин ҳиммат қуриға боғлаб ул эр,
Ҳама «нафсим» деса, ул «умматим» дер.
Ҳама ўз нафсига бўлса гирифтор,
Муҳаммад уммати мискин учун зор.
Агар бўлса эматурғон бола гум,
Топилғонда нечук жавлон қилур ум.
Минг андоғ онадин кўброғу беҳроқ,
Муҳаммаддур ғариб уммат учун доғ.
Оқар дарё бўлур ул муҳтарамдин,
Шафоат шири пистони карамдин.
Қилур Ҳақ изни бирлан ҳар тараф жўш,
Насиб этган у дарёдин қилур нўш.
Насиба этмаган фарзанди одам,
Қолур андоғ улуғ яммдин қурут фам.
Киши билмас Қиёмат даштида, оҳ,
28 / 114

---