S h a n t a r a m

Ben kimim ki bir bankasını suçlayayım,
diye düşündüm. Lisa beni de defa­
larca kandırmıştı. Hatta birkaç kere ondan uzun süre haber alamayıp meraktan 
deliye dönmüştüm.

---

“Üzülme,” dedim. “Sen ne yaparsan yap Lisa bir punduna getirip kaçardı. 
Devam et.”
“Mahesh’te İkizlerle sabaha kadar poker oynadık. Lisa’mız öldüğünde ben 
kâğıt oynuyorum anlayacağın. Sokaktaki çocuklardan birinin getirdiğini notla 
öğrendik. Şok oldum.”
“Ve?”
“Otopsi yapıldı...”
Hayır, olamaz!
Lisa’yı kesmişler, organlarını çıkarmışlardı. 
Düşünme. Hayal
etme.
“Otopsi mi?”
“Hiç hoş değildi tabii. Polis aşırı miktarda sakinleştirici aldığını doğruladı. 
Bulunduğunda yalnızmış.”
“Rohypnol mu?”
“Evet,” dedi Didier kaşlarını çatarak. “O ilacı kullandığını biliyor muydun?” 
“Hayır. Anlayamıyorum. Lisa antidepresanlardan benim kadar nefret eder­
di. Başka insanların bile kullanmasına sinir olurdu.”
“Polis önce intihar dedi. Lisa’nın bilerek çok sayıda hap yuttuğunu söyle­
diler.”
“İntihar mı? Olamaz. Lisa savaşçıdır.”
“Öyleydi. Şimdi değil tabii.”
Hayır. Lisa daha geçmişte kalmamıştı. Aklım ona her kaydığında alaycı 
kahkahasını duyabiliyordum.
“Sağken onu koruyamasam da, ölüm sebebine intihar yazmalarını engelle­
dim. Rapora kazara aşırı dozda Rohypnol adlı sakinleştirici alımına bağlı ölüm 
diye yazdılar. Şimşek Dilip hiç acımadan kaz gibi yoldu beni. Bence kendileri­
ne bir banka kursunlar. Ben bile hissedarları olurum.”
“Lisa’yı kim bulmuş? Bekçi mi?”
“Hayır, Karla.”
“Karla mı?”
“Geç saatte sizin evde buluşmak için sözleşmişler. Geldiğinde kapı açıkmış. 
İçeri girmiş ve Lisa’yı bulmuş. Bekçiye haber vermiş. O da ambulans ve polis 
çağırmış.”
“Karla, demek?”
Dalgalar duvarı aşıp denize çekilirken arkalarında gizli fısıltılar bırakıyordu 
sanki. Yer sarsılıyordu.
“Evet. Etkilenmiş tabii. Ama onu bilirsin. Dayanıklıdır.”
“Sonra?”

---

“Polis onu sorguya çekti. Bir süreliğine şehirden git dedim ama kabul etme­
di. Lisa’nın ailesine bütün yasal işlemlerde o yardım etti.”
“Onunla en son ne zaman konuştun?”
“En son mu? Dün. Afgan kilisesinde küçük bir tören düzenlendi. Karla da 
oradaydı.”
“Tören mi? Cenazesi olmadan mı?”
“Evet. Hatta Karla organize etti.”
Tek rauntta fazlasıyla yumruk yemiştim ve mola zili çalmak bilmiyordu. 
“Karla bir cenaze töreni düzenledi, öyle mi?”
“Evet. Yardım teklifimi reddetti. Hepsini kendi başına ayarladı.”
“Başka kim vardı?”
“Galeriden arkadaşları, Leopold’den birkaç kişi, Kavita, Vikram, Johnny 
Cigar’la karısı, Naveen Adair, Diva Devnani, Zodyaklar, Stuart Vinson ve 
Norveçli kız arkadaşı. Lisa’nın ailesi şehirden ayrılmıştı. Cenaze de olmadığı 
için kısa sürdü.”
“Kimler konuştu?”
“Hiç kimse. Sessizce oturduk ve tek tek kalkıp gittik.”
Dün burada olmalıydım. Lisa’nın diğer sevenleriyle birlikte. Ama bunun 
yerine, ıssız bir yolda kesik bir kafaya bakıyordum. Uzun boylu, zayıf bağlan­
tım beni eve dönmemem için uyarıyordu.
Sen tehlikede değilsin
, demişti. Dikkat bile etmemiştim. Oysa ilk sözcüğü 
üzerine basa basa söylemişti. 
Sen tehlikede değilsin.
Ben değildim ama başka biri tehlikedeydi. Benimle havaalanında buluştu­
ğunda Lisa’ nın öldüğünü biliyor muydu?
Sonra Mavi Hijab’ın gözyaşlarını hatırladım. Beni havaalanına bırakırken 
yüzüme sessizce bakışını. Belki o da biliyordu.
Günler olmuştu. Sanjay Şirketi tabii ki biliyordu. Bölgelerinde onlardan 
habersiz kuş uçmazdı. Lisa’yı havaalanında öğrenip bir taşkınlık yapacağımdan 
korkmuşlardı. O cılız adamı ondan yollamışlardı.
“Naveen Adair’le epey araştırma yaptık,” dedi Didier.
Yine