S h a n t a r a m

YETMİŞ DÖRDÜNCÜ
BÖLÜM
I^arla’yı Amritsar Otel’deki Bedevi çadırına götürdüm. Bir sevgilinin baş 
vazifesi olarak elbiselerini çıkarıp onu yatağa yatırmama izin verdi. Şafak doğdu, 
gün ışıdı, öğlen oldu ve sonra menekşe rengi akşam. Karla nihayet ay ışığında 
gözlerini açtı. Uzun uzun gerindi. Sonra beni gördü ve sağa sola bakındı.
“Kaç saattir baygınım?”
“Bütün gün uyudun. Gece yarısı oldu. Yarını kaçırdın.”
Çabucak doğrulup saçlarını karıştırdı ve bir kat daha güzelleşti.
“Gece yarısı mı?”
“Evet.”
“Beni mi izliyordun?”
“Hep değil. Polise detaylı bir yazılı ifade hazırladım ve senin adına imzala­
dım. Bayıldılar. Merkeze gitmene gerek kalmadı.”
“Vay canına.”
Gülümsedim. “Nasılsın?”
“İyi.” Yataktan kalkmaya çalıştı. “Çişim var.”
Döndüğünde duş almış ve beyaz, ipek bir sabahlığa sarınmıştı. Onu Ranjit 
hakkında konuşturmanın bir yolunu aradım. Cesedini gördüğünde neler his­
settiğini merak ediyordum. O sırada biri kapıyı tıklattı.
“Naveen,” dedi Karla hemen. “Açsana.”
“Kapıyı çalışından mı tanıdın?”
Gidip kapıyı açtım ve genç dedektifi içeri aldım.
“N’aber, evlat?”
“Karla, Ranjit için çok üzüldüm,” dedi.
“Birinin onu öldürmesi gerekiyordu,” dedi Karla küçük bir esrarlı sigara 
yakarak. “Çok şükür, o iş bana kalmadı. Sağ ol, Naveen. Daha iyiyim. Bütün 
gün uyuyunca toparlandım.”

---

“Sevindim.”
Bir bana, bir Karla’ya baktı.
“Hayrola?” dedim.
“Kusura bakmayın. Hâlâ birlikte olmanıza alışamadım.”
“Hım.”
“Oleg senin odayı daha ne kadar işgal edecek diye iddiaya tutuştuk biliyor 
musun?” dedi neşeyle. “Ben...”
Altıma bir kot geçirdim. “Başka bir haber var mı, Naveen?”
“Ah, evet. Dennis bu gece transtan çıkacak. Bir sürü insan bu ana tanık 
olmaya gidiyor. Karla da biraz temiz hava alır diye düşündüm.”
Karla, Dennis’in iki yıllık uykusundan uyanmasını izlemeye hevesli görü­
nüyordu ama ben henüz buna hazır olduğundan emin değildim. Ben hazır 
mıydım onu da bilmiyordum. Günün büyük bir kısmını Karla yı uykusunda 
izleyerek ve polislere onu rahat bırakmaları için rüşvet vererek geçirmiştim. 
Bütün bu zaman zarfında kendime hep aynı soruyu sormuştum. Ranjit’le 
Lisa’nın arasında neler geçmişti? Ama buna bir tek Ranjit cevap verebilirdi ve 
o da ölmüştü.
“Çıkalım mı, kalalım mı?” diye sordum Karla’ya.
“Dennis’in hayata dönüşünü kaçıramam. Bana beş dakika verin.”
“Tamam, ben de varım,” dedim tişörtümü giyerken. “Ölüler her gün di­
rilmiyor.”
Otelin altındaki kemerden geçtiğimizde Randall’ı arabanın arkasında kitap 
okurken bulduk. Yüzüne vuran mavi-beyaz ışıkta 
Kalbimi Oraya Gömün'
e gö­
mülmüştü. Randall trafikte bizi izlemekten vazgeçmek istemeyince Karla ona 
arabayı vermişti. Randall bu hediyeyi kabul etmiş ve arka koltuğu âdeta bir 
yatak odasına çevirmişti. Pille çalışan ufak bir buzdolabı ve benimkinden daha 
iyi bir ses sistemi bile vardı.
Randall’ın ayakları çıplaktı. Altına siyah bir pantolon, üzerine yakası açık, 
beyaz bir gömlek giymişti. Nesillerdir deniz ve güneşle haşır neşir olan ataların­
dan miras bronz, Goalı gözlerinde mutluluk pırıltıları oynaşıyordu. Arabadan 
inip sandaletlerini ayağına geçirdi.
Uzun boylu, yakışıklı, zeki ve cesurdu. Karla’yı selamlarken inci gibi parla­
yan dişlerine baktım ve Diva’nın ona neden bayıldığını anladım.
“Nasılsınız, Bayan Karla?” dedi Karlanın elini avuçlarına alarak.
“İyiyim, Randall. Barında bana ikram edecek bir şeyler var mı? Dün gece 
kötü bir rüya gördüm ve çok susadım.”
‘Orijinal adı,