С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

Ҳаммадан қизиги Шоҳмирзанинг вазияти эди: у бундан бир
соат бурун бу кишининг Одинани танимаслигини ўз кўзи билан
кўрган, Одинанинг ҳам бу кишини танимаслпгини фаҳмлаган эди.
Ҳозир нечук бу нотаниш киши дафъатан бир-бировларини от
ва белгилари билан биладиган икки қалин ошна бўлиб чиқдилар.
Ву қизиқ манзара Шоҳмирзани таажжубга солганди, у муаммо-
иинг яширин сирларини тезлик билан англовга ҳавасланди.
Лекин Одина йўл бермади:
— Шариф ака бизнинг азиз меҳмонимиздир, агар бемалол бўл-
са, таом тайёр қилсанг яхши бўлар эди,— деб Шоҳмирзани
суҳбатдан четлатди.
Шоҳмирза:
— Дарров,— деб ўрнидан тургани ҳолда,— нима овқат қи-
лай?— деб сўради Одинадан.
— Оалов қилсанг, яхши бўлар эди, мен ҳам Шариф аканинг
қадамини ўзим учун муборак санаб, букун парҳезимни очар
ва сенлар билан бирга палов ердим,— деди Одина.
Ҳақиқатан ҳам бу вақт Одина соғайган каби эди. Кутил-
маган соатда Шарифдек эски ошнасини топиши уни одатдан
ташқари қувонтириб, соглардек руҳлантирган эди. Шунинг учун
иарҳезни очишга ҳақи бор эди.
— Икки қозонимиз бор,— деди Шоҳмирза,— бирисида палов
дамласам, иккинчисида сенга товуқ шўрва ппшираман, бутунлай
соғайиб, доктор ижозат бергунча парҳезни бузмаслигинг мас-
лаҳат.
— Раҳмат,— деди Шариф,— мен учун ташвиш чекма, қўш-
хонамизда тайёр ошимиз бор; кишининг соғлиғи керак, ош ейиш
қочмайди.
— Чойхона ҳаётига одатланган одамга ош дамлашнинг ҳеч
бир ташвиши йўқ. Фаровончилик замонларида кунда ўн дафъа-
гача ош дамлар эдим, энди бир дафъа ош дамлаш малол кела-
дими? Ўзим ҳам жуда очиққанман.
Шоҳмирза бўшаган чойнакка қайтадан чой дамлаб келтириб,
Одина билан Шариф олдига қўйиб, ўзи қозон-товоқ бошига кетди.