С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

фид:
— Зарари йўқ, зарари йўқ, ямоғи ўзидан, бир парча кигиз
куйдирилиб босилса, сен кўрдинг, мен кўрмадим бўлиб кетади,—
деб Одинани юпатмоқчи бўлди.
Иккинчи мўйсафид масалага яқинлашмоқчи бўлиб:
— Сен болалик ва нодонлик қилганс.ан, Арбобнинг бу қизиши
ва сени уриб-сўкиши сенга жонкуярлигидан келади. Сени ҳушёр
бўлсин ва одам бўлсин дейди.
Қишлоқ имоми мулла Хакираҳ Арбобнинг асли мақсадининг
юзини очиб:
— «Моли мўмин, хуни мўмин», деганлар. Сен Арбобнинг моли-
ни ўлдирйб, гўёки унинг қонини тўккансан, Арбоб тўғри гапира-
ди, бу гуноҳинг учун сени уриб ўлдирмоққа ҳам унинг ҳаққи
бор эди.
— Хайриятки, иш устига биз етиб келдик, бўлмаса сенинг юз
жонингдан бир жонинг қутулмас эди,— деб биринчи мўйсафид
Одинани ўзларидан миннатдор қилди.
Мулла Хакираҳ:
— Сенга бизнинг оталик насиҳатимиз шу: ишларингга пишиқ
бўл, Арбобнинг молини ўзингникидек асра, отанг йўқ, Арбоб сен
учун ҳам ота, ҳам она,— деб Одинанинг миннатдорлигини Арбоб
томонига бурди. Биринчи мўйсафид Арбобга юз ўгириб:
— Одина ақлсизлик қилган бўлса ҳам кечир!2 Қичиклардан
гуноҳ, катталардан кечиришдир,— деб Одина томонидан афв
сўради.
— Нобуд бўлган қўй учун ғам ема,— деб мулла Хакираҳ иш
битиришга киришди,— Одинанинг сендан қарздорлиги,— деди
мулла Хакираҳ,— бизнинг ҳаммамизга маълумдир. Бу тўғрида
сенинг қўлингда ҳужжат ҳам бор. Нобуд бўлган қўйни нархлаб,
уни ҳам ўша ҳужжатнинг тагига ёзиб қўямиз. Одинанинг умри
вафо қилса, хизматингда ўз қарзидан қутулиб, сени рози қилар.
Мулла Хакираҳ юзини Одинага ўгириб:
— Шундай эмасми, болам?— деб ундан иқрорлик сўради.
Одинанинг бош қимирлатиш ишораси билан «ҳовва» дейиш-