С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

ҳат қилди.
— Мен ҳам,— деди Сангин,— бир ҳафтагача йўлга ҳозирла-
наман, лекин ўз яқинларингни бирга олиб кетиш фикрини кўнг-
лингдан чиқар. Чунки вилоят ҳокими бу ишга сира рози бўлмай-
ди. Мен ҳам бундан бир неча йил бурун ўз эиамии бирга олиб
кетиш фикрига тушганимда, ҳоким рози бўлмаган эди. Бир дафъа
Бухорога бориб, у ерда бировга бир неча йил хизмат қилиб, унинг
воситаси билан бола-чақамни кўчирмоқ учун Қоратегин ҳокими
отига, қушбеги ва қози калондан хат олиб келган эдим. Ҳоким
буларни кўчирмоққа тағин рози бўлмади. Ҳатто: «Бундан буён
шундай бузуқ фикрлар орқасидан юрсанг, ўзингни зиндонга қамаб
қўяман», деб қўрқитиб қўйди.1
1 Шундай воқеа 'ҳозир САГУнинг шарқ факультети студенти, бухоролик 
Дминжон Зиёвуддинов хизматчисининг бошига ҳам келган эди. (А.)
48
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Во, ажабо!— деди Одина,— бизнинг қокимлар қандай аҳ-
моқ кишилар-а? Биров ўз аҳли-аёли билан сафар қилмоқчи бўл-
син, улар рози бўлмасинлар, бу қандай гап?
Сангин Одинага тикилиб туриб:
— Сен,— деди,— ҳали тажрибасиз боласан, шунинг учун ҳо-
кимларни шу ишлари учун аҳмоқ санайсан, йўқ! Бизнинг ҳоким-
лар аҳмоқ эмаслар, улар ўз манфаатини яхши биладилар. Иш
ахтариб бошқа юртларга борадиганлар учун ўз аҳли-аёлларини кў-
чирувга рухсат бермасликларида буларнинг кўпгина манфаатлари
бор.
— Қандай манфаат?— деб Одина яна таажжубланди.
— Қандай манфаат?— деди Сангин,— ўзингдан сўрайман, биз
Фарғонадан қайтишда Қоратегин чегарасида закотчи ва ҳокимнинг
одамлари қанча нарса тўплаб олдилар?
— Қанчалигини билмайман,— деб Одина жавоб берди,— аммо
кўп нарса эди.