Qоzоqbоy yO‘ldоshеv, vаlijоn qоdirоv, jаlоlbеk yO‘ldоshbеkоv

qumri: — Kecha nima dedingiz?
qo‘chqor: — Nima debmiz?
qumri: — (Xo‘rligi kelib.) Aytadiganingizni aytdingiz...
qo‘chqor: — Aytadiganimiz nima ekan?
qumri:  —  Hali odamlar kelsa, tushuntirib berishadi. Men bo-
lalarimni olib, oyimlarnikiga ketdim.
qo‘chqor: — Iye, jinnimisan, vey? Ozgina sho‘xlik qilsak qilib-
miz endi, yigitchilikda nimalar bo‘lmaydi.
qumri: — (Yig‘lamoqdan beri bo‘lib.) Bu sho‘xliklaringiz o‘n olti 
yildan beri (tomog‘ini ko‘rsatib) mana bu yerimga kelgan...
qo‘chqor:  — Nolima, ho‘, nolima! Bola-chaqang oldingda 
bo‘lsa, yeb-ichishdan kaming bo‘lmasa! Bundan ortiq nima kerak?
qumri: — Birov sizga „och qoldim“ deyaptimi?
qo‘chqor: — Nega bo‘lmasam, „U yerimga kelgan, bu yerimga 
kelgan“, deyaverasan? Kelgan bo‘lsa, kelgandir...
(Shu  payt  besh-olti  yoshlar  chamasidagi  Turobjon  yugurgani-
cha hovlining narigi betiga o‘tib keta boshlaydi. Dadasiga ko‘zi tushib, 
suyunchi olmoqchiday, hovliqib axborot bera boshlaydi.)
Turobjon: — Dada, biz-chi, buvimlarnikiga ko‘chib ketarkanmiz! 
(Dadasining  bog‘liq  turganiga  hayron  bo‘lib.) Iye, nima qilib turibsiz, 
dada?
qo‘chqor:  — Kim?.. Menmi?.. Ha, endi, buvingnikiga ko‘chib 
ketadigan bo‘lsak, uyni tashlab ketamizmi, orqalab olib keta 
miz-
da, o‘g‘iltoy. Hozir, birpas nafas rostlab olay, keyin „yo pirim“ deb 
ko‘taramiz-u, ketaveramiz.
(Turobjonning  ishi  shoshilinch  shekilli,  dadasining  gapini  oxiri-
gacha eshitmay, yugurganicha chiqib ketdi.)

---

263