Qatnashchilar: Usmon Nosir shoir Nosir hoji otasi Xolambibi aya onasi Rohatoy

Nosir hoji; xo’sh.
Usmon; mana o’zingiz bilgan jadidlar xalq uyg’onishi, millat taraqqut topishi uchun kurashgan zotlar edilar. Ularni nima qilishdi?
Nosir hoji; Usmonxon.
Usmon: nima qilishdi dada?
Nosir hoji: Usmonxon, hozir mavridimas.
Usmon; xalqim, millatim rivojiga hissa qo’shaman deganlarni boshoq singari o’rib tashlashi kerakligi siyosati bu. Tag’in buyuruvchilar boshqalar, ammo o’ruvchilar o’zimizniki. Tag’in mana shu o’ruvchilar, bizga mana shunday sharafli vazifa topshirildi deb, bor g’ayratini ishga solib o’radilar.
Nosir hoji; Usmonxon, Usmonxon o’zingizni bosing! Ko’p ham bunday hayajonli ehtiroslarga berilmang! Mana ayangizni, bizni o’ylang. Axir sizni deb, sizni kelajangizni o’ylab, ota uyimizni, uy-joyimizni tashlab, musofirchilik azobiga bo’yin egyapmizku.
Usmon; dadajon meni kechiring. Ammo bizning tuzumga o’z so’ziga ega, o’z e’tiqodiga ega kishilar kerak emas. Bunday kishilar noqulayliklar yaratadilar. Tuzum chizib bergan chiziqlarni sun’iy tizmalarini buzib yuborishlari mumkin. Shuning uchun bundaylarni sal boshini ko’tardimi, o’rib tashlashing ma’qul. Mana shularni ko’rib bilib turib indamaslik og’ir dada, og’ir. Bizga sen ozodsan deb ayyuhannos soldirib, hammamizni bir xil qulga, bir xil qo’g’irchoqlarga aylantirayotgan tuzum bor.
Nosir hoji: bilaman. Bilaman. Hammasini bilaman. Hammasiga aqlim yetadi o’g’lim.
(eshik taqillaydi, Mahmudxon keladi)
Usmon: eshik ochiq, kiravering.
Mahmudxon; assalomu alaykum, Usmon aka.
Usmon: ee, Mahmudxon. Omonmisan? Salomatmisan?
Mahmudxon: Moskvalarga yaxshi borib keldingizmi?
Usmon: rahmat. Qani kel. Aya, dada, bu yigit Mahmudxon. Yaxshi shoir. Qalami o’tkir. Meni shogirdim.
Mahmudxon: Assalomu alaykum.
Xolambibi aya: keling bolam, keling.
Mahmudxon; men tez qaytaman. Meni ustozlar jo’natishdi. Elbek akaning hovlilarida yig’ilish bo’larkan. Abdulla Qodiriy, G’ulom Zafariy, Cho’lponlar sizni chaqirtirib yuborishdi.