Pedagogik amaliyotda mantiqiy fikrlashning ahamiyati

Qadimgi Hindistondagi estetik g’oyalar
Taxminan milodgacha bo’lgan II ming yillik o’rtalarida Shimoliy-G’arbiy Hindistonga, hozirgi Panjob mintaqasiga g’arbdan Hindukush dovonlari orqali o’zlarini oriylar deb atagan jangovar qabilalar kirib kela boshladilar. Ular na faqat harbiy iste’dodga, balki shoirlik qobiliyatiga, dunyoning qandayligi, uning qanday bo’lishi kerakligi haqidagi o’z qarashlariga ham ega edilar. Ularning alqovlari – Sharqiyalari eng qadimgi hind yodgorligi «Rigveda»ga asos bo’ldi. «Veda» – muqaddas bilim, «Rigveda» – alqovlar vedasi demakdir. «Rigveda» o’sha davr kishisining o’zi va atrof muhit: ma’budlar, iblislar, devlar, fazo, ijtimoiy turmush axloqiy va estetik qadriyatlar haqidagi bilimlarni o’z ichiga oladi.
Eng keng yoyilgan nuqtayi nazarga ko’ra, Hindistonga bostirib kirgunlariga qadar oriylar O’rta Osiyoning Amudaryo va Sirdaryo bo’yi, Orol hamda Kaspiy dengizigacha bo’lgan mintaqalarida yashaganlar. Zero «Rigveda» va «Avesto»ning tili bir-biriga nihoyatda yaqin. YAqinlik ba’zan shu darajadaki, ikki matn bir qadimiy matnning ikki xil variantiga o’xshaydi: faqat tovushlar mosligining qonun-qoidalarigina har xil. Buning ustiga «Rigveda» tili keyingi davrda sanskritda yozilgan she’rlar va mumtoz eposlar tilidan ko’ra, «Avesto» tiliga yaqin. «Rigveda»dagi qator mifologik personajlarning «Avesto»da mavjudligini ham aytib o’tish lozim; nomlar o’xshashligidan tortib, syujetlar o’xshashligigacha uchratish mumkin. Bundan tashqari, har ikki diniy tizimda sig’inish ob’ekti umumiy: «Rigveda»da ham, «Avesto»da ham olovga sig’inish e’tiqodiy asos sifatida namoyon bo’ladi. Bunday o’xshashliklar juda ko’p.
«Rigveda»da so’zning ahamiyati alohida o’rin tutadi. Ma’budlarni e’zozlashda so’z ibodat va qurbonliqdan kam hisoblangan emas. So’z poklovchi, muqaddas omil hisoblangan, «Rigveda»da u ma’buda Voch («voc»–«so’z», «nutq» degani) timsolida jonlantirilgan.
Sharqiya-alqovlarni shoir – kohinlar-rishilar yaratganlar. Rishilar san’ati bizning hozirgi baxshi-shoirlarimiz san’atiga o’xshash vorisiylik tabiatiga ega bo’lgan, otadan o’g’ilga o’tgan. Oriylarning Hindiston ichkarisiga kirib boraverishi bilan tabaqaviy to’siqlar yo’qola borgan; rishilar uchun zot emas, iste’dod birinchi o’ringa chiqqan.
«Rigveda»da oriylar jamiyatidagi shoir ilohiy karomatga dahldor, ma’budlar alqagan donishmand tarzida namoyon bo’ladi. SHoir ma’buddan ana shu karomatli onlarni baxshida etishni so’raydi. Donishmandlik, bu – bir zum namoyon bo’luvchi manzara. Unga erishishning usuli-ko’rishdir. SHoir ichki nigoh, savqi tabiiy bilan uning ilohiy haqiqat manzarasini nogoh yoritib yuboradigan uning nuri orqali ko’radi. Bir manzara o’rnini ikkinchisi egallaydi va bu manzara-karomatlar almashinuvi zaminida dhi deb nomlangan vedaga xos dunyoni bilish yotadi.
Dhi – «fikr, tasavvur, qarash, tushuncha; intuistiya (savqi tabiiy, fahm), bilish, aql, bilim, san’at, ibodat», shuningdek, «ko’z o’ngiga keltirish, fikrlash» ma’nolariga uyqash. SHoir dhira-dhi egasi, donishmand, iste’dod egasi deb atalgan. SHoirlar ma’budlardan dhi ato etishlarini so’raganlar. Dhi tufayli shoirlar ma’budlar bilan odamlar orasidagi vositachiga aylanganlar. Zero shoir – «doimo ma’budlar olami bilan uchrashuv» timsolidir.⁴¹ Ma’budlar olami esa mutlaq go’zallik maskani. Vedalardagi tasavvurga ko’ra, shoirlar o’zlari Yangi manzaralar yaratmaydilar, balki oddiy bandalar ko’rolmaydigan ma’budlar dunyosiga tegishli manzaralarni so’zga aylantiradilar. Bunda ilhomning o’rni muhim: ilhomgina shoirga Ilohiy So’z ustidan hukmronlik qilish imkonini beradi. SHu bois shoirning muvaffaqiyati Voch bilan bog’liq. Voch deydi: «Kimni suysam o’shani-qudratli, o’shani-brahman, o’shani-rishi, o’shani-donishmand qilaman. Zero shoir-baxshining «So’z bilan ko’rmoqchiman iloh Agni siyratini», deyishi bejiz emas. «Rigveda» – she’riy matn. Uning she’riy o’lchovi hijolarning muayyan soniga asoslangan. Ayni paytda uzun va qisqa hijolar farqlanadi. «Rigveda»da 1028 Sharqiya-alqovlar mavjud. Uzoq zamonlardan buyon Hindistonda bu Sharqiyalarni musiqa jo’rligida ijro etish odat tusiga kirgan. Chunonchi, «Samoveda»-butunasicha musiqaga solingan «Rigveda» Sharqiyalaridan iborat.
«Avesto»dagi kabi «Rigveda»da ham Nur estetikasi alohida o’rin tutadi. Juda ko’p Sharqiya-alqovlar muqaddas olov ma’budi Agniga bag’ishlangan. Qadimiy yodgorlikning birinchi alqovi-Sharqiyasidayoq Agni «shoirona zakiy, haqiqiy charaqlagan sharaf sohibi» deb ta’riflanadi. Agniga nisbatan «go’zal yoqilgan», «go’zal qiyofali» «charaqlagan» singari sifatlashlar qo’llaniladi; go’zallik haqidagi tasavvur nur bilan bog’liq tarzda namoyon bo’ladi.⁴² Go’zallik «suvga to’la bodiyadek ezgulik to’la» ma’bud Indrning ham asosiy sifati tarzida talqin etiladi; uni Sharqiyalardan birida «qudratning go’zal harakat qiluvchi o’g’li», deyilsa, boshqa birida u: