Ўйланиб уйлан, уйланиб ўйлан Тошкент 2010

киши ўзини ҳурмат қилиши масаласи­
га келганда
, кўпинча, ҳамма бош қашишга тушади 
ва 
«Киши ўзини ҳурмат қилиши унинг қайси ҳа­
ракатларида яққол кўринади?»
деган саволдан ке-
йин, ўртага сукунат чўкади. Лекин, биргина жавоб ба
-
рибир чиқади:
– Чақирилмаган жойга бормайман... (шу гап, улар
-
нинг фикрича, ўзини ҳурмат қилишидан далолат берар 
эмиш...)
Аммо аксарият ҳолларда бирортамиз, ҳақиқатан 
ҳам, ўзини ҳурмат қилишнинг шундан бошқа «далил-
исботини» келтира олмай қоламиз.
Бундай ҳолда бошқаларга бўлган ҳурматимизнинг 
«қиймати» тўғрисида ҳар ким ўзича хулоса чиқа-
равериши мумкин. Лекин, қуйидаги мулоҳазаларни 
ҳаётий тажрибангиз тасдиқлаши эҳтимолдан ҳоли 
эмас:
«Кимнидир ўзидан ҳам кўпроқ яхши кўрган одам, 
охир­оқибатда ўша одамнинг нафратига дуч кела
-
ди».
«Кимнидир ўзидан ҳам кўпроқ ҳурмат қилган 
одам, охир­оқибатда ўша одам томонидан ҳақо­
ратланади».

---

80
«Кимнидир ўзидан ҳам кўпроқ қадрлайдиган 
одам, охир­оқибатда ўша одам томонидан хўр­
ланади».
Учала мулоҳазани ҳам тушунишга бир калит бор:
«Ҳар қандай одам фақат ўзига раво кўрган нар
-
санигина бошқаларга бера олади».
* * *
Бир онанинг тўртта фарзанди бор 
экан. Ҳар куни кечқурун уларнинг ҳар 
бирига биттадан нон олиб келиб бер-
ганидан кейин, шундай дер экан:
– Болажонларим, менга ҳар бирин-
гиз нонингизнинг ярмини берсангиз, 
бўлди... ҳаммасини ўзларинг енглар, 
онанг балони есин.
Агар буюк туркман шоири Махтумқулининг юқорида 
келтирилган фикрини давом эттирадиган бўлсак,