Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

ни, қулоқ бўлиб ўлгап отамнн кўради, ҳаммалари бир- 
галашиб яшашади, деб ўйладиму негадир яна баттарроқ 
йиглаб юбордим. Тўгри-да, энди мени ким азаматим деб 
эркалайди, кнм энди дўппиларимни 
тўлдириб 
майиз, 
ўрикла|р солиб беради, ким кечаси қўрққаннмда орқамни 
силаб, қўрқма, ўглим, дейди. Ким эгаакка 
миндирнб, 
сайилларга олиб боради.
— Бобожон, бобожоним! — деб 
додлаб 
ерга 
ётиб 
олдим.
Тургизиб қўйишди. Барибир йиглай бердим. Юната- 
ман денишса, қўлларини тишлаб олдим. Кейин овозим- 
пи чиқармасдан пиққиллаб йигладим. Фақат кўз ёшим- 
нинг ўзн оқиб келаверди, холос. Мозорга боргандаям, бе- 
чора бобожонимни қабрга қўйишаётганда ҳам 
ҳиқилла- 
шим ҳечам босилмади, кечаси тирилиб қолса тепага қан- 
дай чиқадн, деб ўйлаб баттар ҳиқиллайвердим.
Эшоп бобом тиловат қилиб бўлганларндан ке
1
шн, Ға- 
ни амаким ўрпидан туриб:
— Ҳой мусулмонлар, Эрка амакнм қандай одам эди?— 
деб сўради йигламсшраб.
— Жанпати эди.
— Катта богбон эди, хайри саҳоватли эди,— дейиш- 
ди одамлар.
— Ҳой мусулмонлар, — дадн 
яна Ғани 
амаким.— 
Бобомиз қазо қилишларидан олдпп жанозамга, фотиҳам- 
га келганларга икки тупдан ниҳол улашгин, деб васият 
қилувдилар. Илтимос, уйга бориб кўчатни олиб кетинг- 
лар.
Цабристондан қайтаётганда Эшон бобомшшг қўлларн- 
дан лтшлаб олднм. Шундай қилсам ўзимиинг бобом т°зроц 
қо;ронгу гўрдан чиқиб жаннатга борар деб ўйладим. Ке- 
часи бизникида ётиб қолувдилар, 
ёнларига ўтириб то 
уйқум келгунча бобомин дуо қилпнг, тезроқ жанпатга