575. Abulabbos b. Arif, Sanhojiy Andalusiy r. t.
Oti Ahmad b. Muhammaddur. Olim erdi ulumg‘a va orif erdi qiroat vujuhig‘a va jame’ rivoyatda
mutanohiy. Va muridlar va muxlislar ko‘p xidmatida yig‘ildilar. Zamon podshohig‘a andin xavfe
paydo bo‘ldi, ani tilatti. Yo‘lda favt bo‘ldi, besh yuz o‘ttiz oltida. «Futuhoti Makkiy» sohibi o‘z shayxi
Abu Abdulloh G‘azzoliydin, naql qilibdurki, ul debdurki, bir kun o‘z Shayxim Ibn Arif qoshidin
chiqdim va yozida sayr qilur erdim. Har daraxt va giyohg‘aki yetar erdim, manga aytur erdiki, mendin
olki, falon illatqa nofe’durmen va falon zararg‘a dofe’. Va manga ul holdin hayrate yuzlandi. Shayx
xidmatig‘a yondim, dag‘i bu voqeani arz qildim; Shayx dedilarki, biz aning uchun seni tarbiyat
qilmaydur erduk. [Vaqteki, daraxtlar sanga foyda va zarar keltirishlarini so‘yladilar, sen nega haqiqiy
foyda va zarar yetkaruvchi Haqni unutding?]
1
. Shayx dedi: Tengri taolo seni imtihon qilib sinabdur,
yo‘q ersa, biz seni Tengri taolog‘a rahnamunluq qilduq, yo‘q aning g‘ayrig‘a. Sening tavbangning
sidqi alomati uldurki, hamul mavzeg‘a qaytib borg‘ay sen va ul daraxtu giyohlar sanga ul so‘zni
demagaylar. Shayx Abu Abdulloh qaytib ul mavzeg‘a bordi va ul ashyodin ul so‘zlarni eshitmadi va
qaytib shayxig‘a aytti. Shayx dediki, [seni o‘zingga o‘xshagan bir maxluqqa muhtoj qilmasdan o‘zi
uchun tanlagan Allohga hamd bo‘lsin!]
2
. Vafot etgan sanasi besh yuz o‘ttiz oltinchi yil.
576. Aburrabi’ Kafif Molaqiy r. t.
Abulabbos b. Arifning ashobidindur. Bir kun bir ashobiga dediki, masalan, agar ikki kishi bo‘lsa va
har qaysida o‘n diram bo‘lsa, alardin biri bir diram sadaqa qilsa va to‘qquz diramni asrasa va yana biri
to‘qquz diramnn sadaqa qilsa va bir diramni asrasa, qaysi fozilroqdur? Dedilarki, ulki, to‘qquz diramni
sadaqa qilg‘ay; Shayx dediki, ne uchun bu fozilroqdur? Ashob dedilarki, aning uchunki, ko‘proq
tasadduq qilibdur. Shayx dedi: ulcha dedingiz, yaxshidur! Ammo mas’alaning ruhini bilmadingiz va
sizga maxfiy qoldi. Dedilarki, ul qaysidur? Dedi: ulki biz ikkalasini teng bergan farz qilduk, ulki
ko‘prak berdi, aning faqrg‘a kirgani burunroqdur, andinki, ozroq veribdur, pas, aning faqrg‘a nisbati
ortig‘roq bo‘lg‘ay, bu jihatdin ul afzal bo‘lg‘ay. Hadis voriddur bu ma’nog‘akim, yetmish ming qatla
«Lo iloha illalloh». demakka aytquchining najotig‘a yo har kishiki, aning niyatig‘a o‘qilmish bo‘lg‘ay,
tamom asari bor.
Shayx Aburrabi’ Molaqiy debdurki, men bu zikrni der erdim va lekin ne o‘zumg‘a va ne kishiga
muayyan qilmaydur erdim, to bir kun biravning moida taomig‘a hozir bo‘ldum; bir jamoat bila. Va alar
orasida tifle erdi sohibi kashf. Ilig taomg‘a kim eltti yig‘lamoqqa tushdi. Sababin so‘rdilar, dediki,
do‘zax manga mushohiddur, anda onamni ko‘radurmenki, azob qiladurlar. Shayx Aburrabi’
debdurkim, botinimda dedimki, Xudovando, sen voqifsenkn, yetmish ming qatla «Lo iloha illalloh»
zikrin aytibmen, ani bu tiflning onasi do‘zax o‘tidin xalos bo‘lurg‘a muayyan qildim. Chun bu niyatni
ko‘nglumda qildim, ko‘rdumki, tifl kulaboshladi va shodmonlig‘ qildi. Yana sababin so‘rdilar, dediki,
onamni-ko‘radurmenki, do‘zax o‘tidin xalos bo‘ldi, alhamdulillah! Pas, taom yemakka mashg‘ul
bo‘ldi. Shayx Aburrabi’ derkim, manga bu hadis sihhati ul tifl kashfidin va ul go‘dak kashfi sihhati
nabaviy, hadisidin ma’lum bo‘ldi.
Alisher Navoiy. Nasoyim ul-muhabbat
Do'stlaringiz bilan baham: |