Омина Шенликўғли

Менинг
Қароқларим сўникиб кўзим тўла ѐш бўлди
Йўлда менман адашган, ўзимни қидираман.
Нозик шу қўлларимни соғинч ила қучаман
Ахир ўзим яшайман сўнгагим орасида.
Ўз паришон ҳолимни кузатаман кўзгудан
Ойнадаги аксимга ўзим тасаллидошман.
Артмасам қуюлади кўзѐшларим тизимга
Кўзларим ўзимники, ѐшларимга сирдошман.
Тасалли бераѐтган бу овоз ўзимники
Мактуб-чун ҳозирланган бу зарфлар менга доҳил
Ўзини топганидан қувонган одам менман
Аммо хануз билмасман манзилим қайси соҳил.
Бўмбўш бўлган дунѐда фикр менинг, сўз менинг
Ҳисларимни сўзлашга ожиздир қалам менинг.
Бу баҳайбат қоянинг омонат ѐқасида
Титраб шавқатинг кутган ожиз бу вужуд менинг.
* * * 
Posted by Family Novels at 12:15 PM 0 comments  
Email ThisBlogThis!Share to TwitterShare to FacebookShare to Pinterest 
Monday, August 9, 2010 
Имомнинг манекен 
қ
изи (19-qism) 
Шундай дардлар борки,
тасаллиси фақат иймондадир
.
Фотима чойини ичиб, хонасига кирди. Кундалигини олиб, унга ичидагини 
тўкмоқчи бўлди. Лекин қўйган жойидан топа олмади. Ҳамма ѐқни қидириб 
чиққач, Бонудан сўради: 
- Кундалигимни кўрмадингми? 
Бону бирдан ўзгариб кетди, Фотимага қўрқув аралаш қараб: 

---

- Вой, энди нима бўлади-я, деди. 
- Нима, нима бўлади? 
- Айтсам, жаҳлинг чиқади. 
- Жаҳлим чиқса ҳам айт, Бону. 
- Уни мен олган эдим. Ўқиѐтиб, ухлаб қолибман, жойига қўйишни 
унутибман. 
Фотиманинг жон-пони чиқиб кетди: 
- Нима, сен менинг шахсий нарсаларимни ковладингми?! Ким сенга бундай 
ҳуқуқни берди? 
- Хафа бўлма, ўрганиб қолибман, беихтиѐр олиб ўқияпман. Биринчи марта 
бўлаѐтгани йўқ бу. Неча ойдан бери сен ѐзяпсан, мен ўқияпман. 
- Ҳамма ѐзганларимни ўқиб чиқдингми? 
- Кўзѐшларим билан. Шунақанги тўлқинланиб кетаманки, улар худди илм 
булоғидай эди. Дунѐқарашим ўзгарганини сезмадингми? Сенинг китобларинг ва 
кундалигингни ўқиб, одам бўляпман. “Фотиманинг кундалиги” номли китоб 
чиқарсанг, қанча одамга фойданг теккан бўлар эди. 
- Жуда жаҳлимни чиқардинг, лекин агар фойдаси теккан бўлса, майли сени 
кечирдим... Уни қачон ўқир эдинг? 
- Имкон бўлди дегунча, ҳар доим ўқир эдим. Сизлар меҳмонхонада 
ўтирганингизда, хонамга кириб олиб, эшикни ичкаридан қулфлар эдиму, ўқир 
эдим. Оилангни соғинганингни, ўрганганларингнинг сенга қанчалик фойдаси 
текканини, кўз ѐшларингни... Ҳаммасини ўқидим. Мен ҳақимда ѐзганларингни 
ҳам... Шунчалик гўзал ѐзгансанки, сенинг ўрнингда бўлганимда ҳеч иккиланмай, 
уни китоб қилиб чиқарар эдим. Лекин охирги пайтлар қандайдир бошқача ѐза 
бошладинг. 
- Тўғри, чунки охирги пайтлар сабр косам тўлди. Ортиқ чидай олмайман. 
Энди кундалигимни бергинда, бугунги ҳисларимни ҳам ѐзай. Кейинроқ уни ҳам 
ўқиб оласан. Фотима дераза қошидаги стулга ўтириб ѐза бошлади: