Бошланғич таълим педагогикаси ва методикаси факулктетлари

Алишер Навоийнинг 
«Муҳокаматул 
луғатайн» ва
«Маҳбубул-қулуб», «Назмул-жавоҳир» асарлари ўзбек
тилида нутқ туэишнинг гўзал намуналари бўлиши билан
бирга, унинг юксалишига ҳам катта ҳисса қўшди.
Навоий 
«Маҳбубул-қулуб»да 
тилнинг 
аҳамияти,.
ундан фойдаланиш, 
нутқ сўзлокчи 
дилидаги фикрни
тўғри акс эттириши лоэимлиги ҳақида 
шундай дейди:
«Саодатбахш руҳ эулолига матлаъ ҳам тил. Тилга иқ-
тидорлиғ — хакими хирадманд; сўзга ихтиёрсиз — лай-
ни нажанд. Тилки фасиҳ ва дилнаэир бўлгай, 
хуброқ
бўлгай агар кўнгул била бир бўлгай»1. («Саодатбахш
руҳнинг тиниқлиги манба ҳам тил, бахтсизликлар юл-
дузининг бошланишига сабаб 
ҳам тил. 
Тилига кучи
етадиган (киши) ақл подшосидир; сўэга аҳамият бер-
майдиган (киши) лаънатланган, паст (киши) дир. Тил-
гўэал ва дилларни оловлантирувчи бўлиши билан бир-
га, (сўзловчининг) дилидагини акс эттирса, янада ях-
широқ бўлади».)
Равшанки, бунда Навоий тил деганда нутқни кўэда
тутган.
Тил, яъни сўз ўзининг жуда кўп яхши фазилатлари
билан нутқ учун матсриал эканлиги, 
нутқнинг қўпол-
лиги, мақсадга номувофиқ бўлиши 
сўэловчига эарар
етказиши ҳақида: «Тил мунча 
шараф 
била нутқнинг
олатидир ва ҳам нутқдурки, агар нописанд зоҳир бўл-
са, бошнинг офатидир. . 
— дейди.
Майин, ёқимли, ширали овоз билан 
сўзлаш одоби
ҳақида, ўйламасдан сўзламаслик ҳақида ёзади: «Тил-
дин азубат дилписанддур ва мийнат судманд. 
Чучук
тилки ачиғлиққа эпрулди, зарари ои бўлди. Чучук сўэ