Mas’ul muharrirlar: Olimjon Tojiyev

Бале, 
қандата зан
! Акун мо (ё)он пеши вайоба чӣ гуфта мерем, 
сарамоя хам када 
мондӣ
-ку”.
Ҳамин вазъиятро мо бо калимаҳои 
«баракалло», «раҳмат»
низ 
мушоҳида мекунем: 
“
Раҳмати калон
! Ин баройи ҳамун хизмато-дия!”

---

Tilshunoslikdagi zamonaviy yo
‘
nalishlar: muammo va yechimlar
82 
“
Баракалло шумоба
! Ман а (з) шумо ина 
умет (д) ка (д)агӣ набудам
. 
Нахот (д) ки ба (ъ)дас (з) ҳами (н) қата (қадар) нағзийо, шумо бо (з) вая пулаша 
“намитийам” мӯгӯед» 
Калимаи
”лаббай
” дар забони тоҷикӣ маъниҳои посухии «ҳа», ҳиссачаи 
саволии «чӣ?»-ро соҳиб буда, дар нутқ дар мавридҳои зарурӣ кор фармуда 
мешавад. Аммо дар баъзе ҳолатҳои зарурӣ калимаи мазкур чун калимаҳои 
болоӣ маънии тамасхур, истеҳзоро соҳиб гашта, тобиши нави маъноӣ зуҳур 
мекунад: 
“
Лаббай, тасаддуқ
! Бо (з) ягон гапатон ҳас (т)-мӣ? Ин қата 
а (з) худатон 
наравед. Осмонба буромдагӣ бошет-ам, камтар пасба фуроед”. 
Калимаи “
ҳозир
” ва фразеологизми «
ҷудо нағз
»низ ҳамин гуна 
тобишҳои маъноии нав касб намудаанд: 
“
Ҳозир-дия шумоба
! Дига (р) ҳиччия намехоет-мӣ? 
А осп (м)он 
ситорайа биёрам
-чӣ!?”.
“
Ҷудо нағз !
Тааби дили ман шудас
. Ман вайба чан (д) марта “мошина 
кӯчаба нӯшида ҳай накун” гуфтагӣ будам. Мана, ахир 
дасти милисаба 
афтидас
”.
Дар нутқи гуфтугӯии лаҳҷавии тоҷикони Самарқанд ҳодисаҳои 
лингвистие мушоҳида мегарданд, ки аз рўи вазъияти гуфтор мазмуни 
эвфемистӣ зоҳир мекунанд. Дар ин маврид мусоҳиб ба ҷои ҷавоби манфӣ 
фикри пӯшидаи мусбӣ баён мекунад, ки пурсанда ин посухро дарк хоҳад кард: 
“Эргаш-акая